I hope - One direction [ Afgelopen ]

8. Liam James Payne

Twee weken gaan voorbij. Steeds weer vragen de jongens aan mij wat er aan de hand is. Maar ik kan het niet vertellen. Niet nu. Met een sombere blik rijden we naar de plek waar ik geboren ben.

Eerst zou ik alleen gaan maar we moeten liedjes maken en dat moest perse in deze week.

Na lang zeuren hebben ze besloten dat we naar mijn geboorte stad gaan. De jongens weten dat ik in Wolverhampton ben geboren maar ze weten niet van mij verleden af. Ze denken dat mijn pleegouders mijn echte ouders zijn maar dat zijn ze niet. Ik kan ze het niet zeggen en waarom weet ik niet. Het doet mij pijn dat ik het niet kan vertellen.

We komen langs een bos. “Stop bij de bos nu.” Roep ik tegen Paul de manager. Hij luistert en stopt op de parkeerplaats. “Ik ben zo terug.”

“Waar ga je heen?” Vraagt Niall.

“Even in het bos kijken naar iets.” Met die woorden ren ik dwars door het bos heen.

Al snel had ik het gevonden. De plek waar Ik en Amy vaak waren.

Ik keek om mijn heen maar ze was er niet. Gefrustreerd haal ik mijn hand door mijn haar.

Tranen rollen over mijn wangen. Dit is mij fout, ik had haar eerder moeten halen.

Huilend loop ik naar het bosje.

“Wat is er?” Vraagt Paul bezorgd.

“Ga nu naar deze adres.” Ik geef hem een adres die ik gevonden heb op internet.

Hij rijd weg en afwezig staar ik uit het raam.

Straks zal ik haar niet meer zien.

“We zijn er.” Mompelt Paul.

Ze hebben geen idee wat er aan de hand is. En ze luisteren wel maar waarom weet ik niet.

Het huis is anders. Ik herinner dit huis niet meer. Ze zijn verhuisd.

Haastig stap ik uit de auto en loop ik naar de voordeur.

Een vrouw doet de deur open. Ik herken haar gelijk mijn moeder.

“Jos wat doe je hier?”

“Waar is Amy?”

Ze lacht gemeen en zegt “Amy is weggelopen. Wat een stom wijf zeg.”

Ik zie dat ze een pistool heeft in haar hand. “Ga achteruit en sluit de deur.”

“Graag ik hoef je niet meer te zien.”

“Je weet niet wat je aanricht ma. Papa is dood weet je. Hij kon nog vechten maar het lukte hem niet meer.”

Verschrik valt de pistool uit haar hand. Tranen rollen over haar wangen. Ze doet een stapje achteruit en knalt de deur dicht.

Zoekend kijk ik om mij heen.

Ik wil terug naar het busje lopen als ik opeens mijn naam hoor.

“Jos?”

“Amy!” Huilend vallen we elkaar in de armen.

Ik hou haar vast alsof mijn leven er vanaf hangt. Ik weet nu zeker dat ik haar ga beschermen voor altijd. Dit is mijn fout, ik had haar eerder weg moeten halen maar het kon niet.

We snikken. Ik kijk haar aan. Haar gezicht staat droevig. Je kan er pijn en alles uit zien.

“Het spijt mij. Ik wou je eerder halen maar het kon niet. “ Fluister ik.

“Weet je hoe lang ik heb gewacht heb totdat jij kwam? Ik heb pijn, ik kan niet meer Jos.

Ik hoopte elke dag dat je mij kwam halen en dat is nu toch uitgekomen?”

“Ja, Ik zal je voor altijd beschermen. Kom we gaan je spullen halen.”

Ze knikt. Ze is zwak en zakt bijna door haar knieën. Ze is op, er rolt een verloren traan over mijn wang. Ik til haar op en zet haar op een stoel. Ze valt rustig in slaap.

Met een kleine glimlach kijk ik haar aan. Ik heb haar terug.

Ik stap uit de bus en ik schrijf snel een briefje.

Jullie hebben geen idee wat jullie hebben aangericht.

Je hebt er vast een reden voor maar alsnog dit had nooit hoeven te gebeuren.

Ma denk aan papa en zoek hulp voor je zelf. En voor je man en je stiefdochters.

Ik schuif het briefje door de brievenbus en ik werp een blik op het huis.

“Naar het bos.” Bevel ik Paul als ik weer in stap. De jongens kijken mij vragend aan.

“Ik leg straks alles uit.” Zeg ik. Ze begrijpen er niks van. Ik zie het in hun ogen.

“Pas even goed op haar. Zayn en Niall lopen jullie even mee?”

Ze knikken en stappen ook uit. Ik geef ze aanwijzingen en komen dan op de plek waar Amy zo te zien een tijdje heeft overleefd.

“Vertel niemand over deze plek oké!” Streng kijk ik ze aan.

Ze knikken. “Help mee om deze spullen hier in te pakken.”

Ze gehoorzamen en even later lopen we met de spullen naar het busje.

“Paul kunnen we naar het hotel gaan. Amy moet rust hebben en ze mag niet voor de camara’s komen.”

Hij stelt mij gerust met een glimlacht.

Amy begint te mompelen en te schreeuwen in haar slaap. Ik omarm haar en ze wordt rustiger.

We komen aan bij het hotel en met Amy en de spullen lopen we naar mijn kamer. Ik leg haar op bed.

Zachtjes omarm ik haar en ga ik naast haar liggen. Vermoeiend val ik in slaap.