Supernatural~° A dream or not•••{°bts ff°}#STBSBC2K19 #KAWG2019#starterliste2019

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

Αidas POV

Οι ανάσες μου ήταν ασταθείς καθώς προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου,έφτασα στο κέντρο και έτρεξα προς τον δρόμο για τα ποδήλατα (όσοι έχουν ζήσει Αριστοτέλους ξέρουν x3),ενώ περνούσα τον δρόμο σταμάτησα απότομα,καθώς το αμάξι που ερχόταν γρήγορα καταπάνω μου φρεναρε τελευταία στιγμή ενώ άρχισε να κορνάρει συνεχόμενα.

"προσεχε που πας!Θα μας βάλεις μέσα εσύ!"

Φώναξε με νεύρο.

Προχώρησα και έτρεξα στο παγκάκι,είχε σχεδόν νυχτώσει και ήταν χειμώνας,δεν υπήρχε πολύς κόσμος,έκατσα εκεί και έκρυψα το κεφάλι μου στα γόνατά μου,που είχα μαζέψει στο ύψος του στήθους μου.'Αφησα δάκρυα να τρέξουν στα μάγουλά μου.

Α-εγώ φταίω...

Ψιθύρισα στον εαυτό μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.Ξαφνικά κοίταξα δίπλα μου και είδα ένα κουκουλωμένο μεγάλο άντρα,σχεδόν 60 λογικά,που μπορούσα να διακρίνω μόνο τα μάτια του,να με κοιτούν στοργικά,για κάποιον λόγο ένιωσα ότι τον ήξερα.

???-γιατι κλαίς παιδί μου?

Α-....εγώ....πως ξέρετε ότι κλαίω?

???-με το ζόρι μου μιλάς,πες μου,τι σε βασανίζει?

Α-να...ας πούμε ότι εξαιτίας μου χάθηκαν τα πάντα...είναι πραγματικά μεγάλη ιστορία...αλλά...με λίγα λόγια...ναι...έχουν χαθεί τα πάντα.

???-τίποτα δεν έχει χαθεί.... Τουλάχιστον ολοκληρωτικά,πάντα υπάρχει ελπίδα,πάντα υπάρχει φως στο βάθος του σκότους,πρέπει απλά να έχεις το θάρρος να το ακολουθήσεις.

Α-και αν....αυτό το φως είναι μόνο εκεί για να με τυφλώσει?

???-τιποτα δεν είναι μόνο κακό...να θυμάσαι ότι πίσω από τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές, κρύβονται οι πιο εκλεκτές σοδειές, όμως για να αναπτυχθούν χρειάζονται χρόνο, αποφασιστικότητα,και πανω απ'ολα θάρρος,αν εσύ έχεις το θάρρος να εμπιστευτείς το ένστικτό σου,θα πάνε όλα καλά.

Έμεινα σκεπτική για λίγο κοιτοντας την θάλασσα,που αντανακλούσε αρμονικά το φως της σελήνης,που πλέον φώτιζε όλη την πόλη, μου θύμιζε τον taehyung, σκούπισα τα δάκρυα που είχαν κολλήσει  στα μάτια μου και γύρισα να κοιτάξω τον κύριο.

???-ώρα να πηγαίνω,καλή σου τύχη.

Σηκώθηκε και άρχισε να βαδίζει προς απέναντι,δεν ήξερα τι  να του πω,είχε  δίκιο,κανονικά  δεν  θα  εμπιστεύομουν  έναν ξένο,αλλά  αυτός  δεν  μου φαινόταν  ξένος.....τα μάτια του...μου θύμιζαν τόσο πολύ...