Supernatural~° A dream or not•••{°bts ff°}#STBSBC2K19 #KAWG2019#starterliste2019

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35

Αidas POV

Oι στρατιώτες-δαίμονες άρχισαν να μεταμορφώνονται πάλι σε άνθρωποι,μόνιμα αυτήν την φορά,διάφορα μοναδικά ζώα βγήκαν απ'τις κρυψώνες τους, και οι ψιχάλες σιγά σιγά δυνάμωσαν, το ουράνιο τόξο έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό.Θα λέγε κάνεις ότι μια τέτοια στιγμή θα ήταν χαρούμενη για οποιονδήποτε,αλλά για εμάς δεν ήταν,μάλλον ήταν η πιο αγχώδης στιγμή όλης αυτής της τρελής περιπέτειας, φοβόμουν,φοβόμασταν... πολύ...

Α-taehyung....σε παρακαλώ...μίλα μου...

Έπιασα το χέρι του και το έσφιξα,τον σήκωσα και τον ακούμπησα στα πόδια μου,αφήνοντας τα δάκρυά μου να τρέξουν.

Νm-taehyung....ξύπνα γαμωτο....όχι πάλι...

Οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν με δάκρυα στα μάτια,η μητέρα του έκλαιγε με λυγμούς,ενώ η μαμά της marie την κρατούσε απ'τους ώμους.

Α-lena κάνε κάτι!

Φώναξα

Le-δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω...

Α-δεν μπορείς να πάρεις τις δυνάμεις μου και να του τις δώσεις?!

Φώναξα πιο δυνατά.

Le-οχι,ο taehyung γεννήθηκε με αυτές τις δυνάμεις,δεν είναι σαν τους άλλους που τις απέκτησαν από μένα...έχετε διαφορετικές δυνάμεις,χωρίς τις δικές του...απλά δεν μπορεί να επιβιώσει...

Με κάθε της πρόταση, ένιωθα να με μαχαιρώνουν, βαθιά μέσα στα σπλάχνα μου, βαθύτερα στην καρδιά μου,ένιωθα την γη να χάνεται απ'τα πόδια μου,σαν να βρισκόμουν σε έναν ατελείωτο λαβύρινθο,δεν μπορούσα να επιβιώσω χωρίς εκείνον,ήταν ο κόσμος μου...μέσα σε 4 σχεδόν μήνες είχε καταφέρει να με κάνει να νιώσω ολοκληρωμένη...σαν να είχα βρει το άλλο μου μισό,με είχε κάνει να καταλάβω ότι αξίζω...ότι μπορούσα να τα καταφέρω...πως θα μπορούσα να επιβιώσω χωρίς τα πρωινά φιλιά του?χωρίς την βαθιά φωνή του να μου ψιθυρίζει γλυκόλογα κάτω απ'τον νυχτερινό ουρανό?Πως θα άντεχα χωρίς τα ζεστά του χέρια να τυλίγουν τα δικά μου τα χειμωνιάτικα βράδια,όπου θαρρείς πως ο ψυχρός αέρας θέλει να παγώσει και τα ενδότερα της ψυχής σου χωρίς έλεος,αλλά βρίσκεις καταφύγιο στην αγκαλιά ενός πλάσματος, ενός πλάσματος που για σένα είναι όλος σου ο κόσμος,που αυτήν την στιγμή καταρρέει,γιατί όσο και να το αρνείσαι, ξέρεις ότι τελείωσε....ότι ακόμη και η πιο βαθιά προσευχή σου δεν θα φέρει πίσω αυτό το πλάσμα,στο οποίο έχεις βασισμένο όλο σου το μέλλον και όλη σου την επιβίωση,γιατί ξες ότι χωρίς αυτό,οι εσωτερικοί σου δαίμονες θα σε σφάζουν κάθε μέρα χωρίς έλεος και θα κατασπαράζουν και το τελευταίο στίγμα ελπίδας που σου έχει απομείνει.