Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα

Κεφάλαιο 4

Η κηδεία έγινε εκείνο το απόγευμα και όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί της οικογένειας ήταν εκεί για να σταθούν στο άτυχο ζευγάρι που έχασε τόσο άδικα αυτό το παιδί που μόλις είχε γεννηθεί. Η νεαρή Ελένη με την βαθιά θλίψη της στηριζόταν στο πλάι της πεθεράς της με τον άντρα της να ακολουθεί πίσω τις δυο γυναίκες... η ώρα της κηδείας ήταν μαρτυρική για την νεαρή γυναίκα που προσπαθούσε με κουράγιο να δεχτεί τα συλλυπητήρια όλων αυτών των ανθρώπων που είχαν παρεβρεθει για να σταθούν στο ζεύγος την δύσκολη αυτή στιγμή.
«Είσαι νέα Ελένη μου... θα έχεις ξανά πολλές ευκαιρίες» της έλεγαν οι περισσότεροι για να την ενθαρρύνουν... ήταν πράγματι πολύ νέα... πρόσφατα είχε πατήσει τα είκοσι τρία της και σίγουρα είχε πολλές ευκαιρίες για να αποκτήσει και αλλά παιδιά. Η νεαρή κοπέλα γύρισε στο σπίτι στηριζόμενη από την πεθερά της ξανά. Μόλις πάτησε το πόδι της στο σπίτι πήγε και κλείστηκε κατευθείαν στο δωμάτιο της και ζήτησε να μην την ενοχλήσει κανεις.
«Τι κακό και αυτό που μας βρήκε... και η Ελένη μας.. είναι πολύ χάλια γιε μου»
«Μην ανησυχείτε μητέρα.. σε λίγες μέρες θα είναι καλύτερα... είμαστε νέοι ακόμα... θα κάνουμε και άλλο παιδί... και όχι μόνο ένα... μην ανησυχείτε... θα την βγάλω λίγο έξω να ξεσκάσει και να ηρεμήσει... σε τρεις μέρες μάλιστα είμαστε καλεσμένοι και στου Σοφιανού θα κάνει μια δεξίωση στην έπαυλη του για να γιορτάσει την γέννηση των δίδυμων υιών του που 2 μέρες πριν έφερε στον κόσμο η Μαρία»
«Να πάτε αγόρι μου... να δει λίγο κόσμο η Ελένη μας να ηρεμήσει»
«Μα είστε και εσείς καλεσμένη μητέρα... θα είναι προσβολή να μην έρθετε»
«Έχεις δίκιο... ίσως έρθω και εγώ.... πάω να ξαπλώσω λίγο... εχε τον νου σου στην Ελένη μας»

«Χρήστο είσαι με τα καλά σου;» Του φώναξε τόσο δυνατά που ίσως να ακούστηκε και σε όλο το σπίτι «Πέθανε το παιδί μου και εγώ θα τρέχω στις δεξιώσεις;» Συνέχισε με τον ίδιο τόνο στην φωνή της.
«Ελένη μην μου υψώνεις τον τόνο της φωνής σου... δεν ευθύνομαι εγώ για τον θάνατο του γιου μας για να τα βάζεις μαζί μου... η οικογένεια Σοφιανού είναι φίλοι μας χρόνια και ο Νίκος υπήρξε συνεργάτης του πατέρα μου... στην δεξίωση θα πάμε ακόμα και αν χρειαστεί να σε πάρω μαζί μου με το ζόρι» της είπε και έφυγε βιαστικός από το δωμάτιο.
Από τον θάνατο του μωρού και μετά η Ελένη έριχνε όλες τις ευθύνες πάνω στον άντρα της. Εκείνος είχε απογοητευτεί πλήρως από την γυναίκα του που είχε μονίμως νεύρα και δεν συμβιβαζόταν με τίποτα. Τελικά πήγε σε αυτή την δεξίωση με τα χίλια ζόρια αλλά δεν απαίτησε από τον εαυτό της να φορέσει ένα ψεύτικο χαμόγελο και να προσποιηθεί ότι είναι καλά... Παρόλο που έδειχνε πανέμορφη φορώντας υην μαύρη τουαλέτα της με τα μαλλιά της να πέφτουν στην πλάτη σε παχιές μπούκλες η ψυχή της δεν είχε την ίδια ομορφιά με την εμφάνιση της.. Ακόμα δεν είχε ξεπεράσει τον χαμό του παιδιού της.... και παρόλο που ο Χρήστος είχε σταματήσει να βγαίνει τα βραδιά για να σταθεί στο πλευρό της εκείνη πάντα έβρισκε μια αφορμή να του ρίχνει ευθύνες για όλα τα άσχημα που την είχαν βρει από την μέρα που τον παντρεύτηκε. Στην δεξίωση οι περισσότεροι από τους καλεσμένους όταν είχαν το ζεύγος Καρμάνου να καταφθάνει άρχισε να συζητά για το κακό που είχε βρει την οικογένεια με τον θάνατο του πρώτου τους παιδιού... Η Ελένη άκουγε τα σχόλια που έκαναν οι κύριες και μόνο που δεν άρχισε να τις βρίζει... αλλά δεν ήθελε να κάνει σκηνές μπροστά σε τόσο κόσμο... Λίγο αργότερα ενώ στέκονταν δίπλα στον άντρα της και έπινε το ποτό της τους πλησίασε ο Σοφιανός και δίπλα του βάδιζε ένας νεαρός που δεν πέρασε αδιάφορος στα μάτια της Ελένης... Ήταν ένας ψηλός νέος κοντά στα εικοσιπέντε ψηλός με ξανά μαλλιά και τα μάτια του είχαν έναν συνδυασμό του γαλάζιου και του πρασίνου...
«Χρήστο... να σου γνωρίσω τον γιο του μεγάλου μου αδερφού τον Παύλο... Παύλο από εδώ ο Χρήστος Καρμάνος και η γυναίκα του Ελένη»
Αφού ο Νίκος έκανε της συστάσεις τα μάτια του νεαρού έπεσαν πάνω στην όμορφη Ελένη και εκείνος από σεβασμό αλλά και από ενθουσιασμό προς την όμορφη γυναίκα την πλησίασε και της φίλησε απαλά το χέρι πάνω από τα μαύρα γάντια τα οποία φορούσε στα χέρια της.
«Χάρηκα» είπε στην νεαρή γυναίκα και δεν πήρε ούτε μια στιγμή τα μάτια του από πάνω όπως έκανε και εκείνη...
Ένιωσε μια τρυφερότητα στο βλέμμα του καθώς την κοιτούσε που δεν είχε νιώσει με κανέναν άλλον ως τώρα... όμως βιάστηκε να στρέψει το βλέμμα της ώστε να μην πάρεξ είδηση ο άντρας της τον τον με τον οποίο κοίταζε τον νεαρό και πολύ όμορφο ανιψιό του Νίκου.
«Κύριε Καρμάνε... θα μου επιτρέψετε να χορέψω με υην γυναίκα σας... αν δεν έχετε κάποια αντίρρηση» ρώτησε ευγενικά ο Παύλος ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην Ελένη.
Εκείνος παρα τις αντιρρήσεις του δεν αρνήθηκε και λίγο αργότερα τους έβλεπε να χορεύουν μαζί με αλλά ζευγάρια στην πίστα.... Όση ώρα χόρευαν ο νεαρός Παύλος δεν είχε πάρει τα μάτια του από την Ελένη η οποία την περισσότερη είχε το στραμμένο το βλέμμα της προς τα κάτω αποφεύγοντας να τον κοιτάζει.
Αφού τελείωσε ο χορός τους ο Παύλος φίλησε ξανά το χέρι της Ελένης και εκείνη γύρισε ξανά στο πλευρό του άντρα της... Γύρισαν στο σπίτι αργά το βράδυ με την Ελένη να προσποιείται μια μικρή αδιαθεσία... γύρισαν και εκείνη έπεσε αμέσως στο κρεβάτι της μα της ήταν αδύνατον να κοιμηθεί.... το μυαλό της έφερνε συνεχώς μπροστά της την μορφή του Παύλου....