Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα

Κεφάλαιο 25

Άφησε τις σελίδες και τον φάκελο πάνω στο τραπέζι και έφυγε γρήγορα από το σπίτι του... Πήγε στο γραφείο του δικηγόρου της ξανά...
«Είναι μέσα;» Ρώτησε την γραμματέα του..
«Δεν μπορείτε να μπείτε» του είπε εκείνη αλλά δεν άκουσε...
Μπήκε στο Γραφείο του χωρις καν να χτυπήσει την πόρτα..
«Συγνώμη κύριε Αναγνωστου δεν μπόρεσα να τον εμποδισω» είπε η γραμματέας.
«Δεν πειράζει πήγαινε» είπε και βγήκε κλείνοντας την πόρτα.
«Ξανά εδώ Φίλιππε;»
«Που είναι;»
«Ποιος;»
«Η Αλεξάνδρα»
«Δεν ξέρω Φίλιππε... τι εννοείς;»
«Στο γράμμα που μου άφησε έλεγε ότι πούλησε το σπίτι και έφυγε... θέλω να μου πεις που πήγε και δεν θα φύγω από εδώ αν δεν μάθω.. γιατί σίγουρα ξέρεις... δεν θα έφευγε έτσι»
«Το μόνο που ξέρω είναι ότι μετά από το ατύχημα σου μου ζήτησε να μεταβιβάσω σε έναν λογαριασμό δικό σου ένα πολύ μεγάλο ποσό από ότι είδα και να πουλήσω το σπίτι που εμενε δεν ξέρω τίποτα άλλο Φίλιππε... ήταν επιλογή της ότι και να έκανε... δεν μπορώ να βοηθήσω»
«Εγώ θα την βρω... και αν μάθω ότι ήξερες που είναι... θα σε θάψω... εδώ σε αυτό το γραφείο» του είπε και έφυγε.
«Θα σε βρω» είπε όταν βγήκε και το εννοούσε.
Είχε και αυτός τις άκρες του και θα έβρισκε τρόμο να μάθει που είναι....

Εκείνη βρισκόταν σε ένα διαμέρισμα μιας ήσυχης πολυκατοικίας κάπου κοντά στο κέντρο για να βρίσκεται κοντά και στην σχολή της... Το είχα πάρει απόφαση... θα σπούδαζε... Στον πάνω όροφο έμενε μια ήσυχη κοπέλα η Μαρθα... Τύχαινε να ήταν και στην ίδια σχολή και άρχισαν να κάνουν παρέα οι δυο τους... Γενικά είχε αρχίσει να μπαίνει σε φυσιολογικούς ρυθμούς για κορίτσι της ηλικίας της.... Της άρεσε η ζωή αυτή... τι έχασε αυτά τα χρόνια... Φυσικά δεν μίλησε ποτε και σε κανέναν για αυτά που έκανε... έκανε μια νέα αρχή για άλλη μια φορά... Σαν Αλεξάνδρα όμως αυτή την φορά... Αυτή η ζωή θα πετύχαινε... έπρεπε να πετύχει... αυτή την φορά ήθελε να ζήσει... έπρεπε να ζήσει... έπρεπε να ζήσει αυτά που έχασε....

Ο Φίλιππος δεν σταμάτησε να ψάχνει και να βάζει και γνωστούς να μάθουν πράγματα και φυσικά να παρακολουθεί κάθε κίνηση του δικηγόρου της για τους επόμενους δυο μήνες... μάταια όμως.. δεν βρήκε τίποτα... είχα καταφέρει να καλύψει καλά τα ίχνη της και ο δικηγόρος έλεγε αλήθεια... δεν ήξερε τίποτα... Δεν τον ξανά επισκέφτηκε.... δεν είχε αφήσει πουθενά και κάποιο τηλέφωνο... Δεν μπορούσε να την βρει... όμως δεν σταμάτησε την προσπάθεια.... όμως για καλή του τύχη κάποιος εύχονταν και τον βοηθούσε να την βρει!
Ένας γνωστός του του είπε ότι είδε μια που της έμοιαζε πολύ στο κέντρο της πόλης... Πήγαινε εκεί για δυο μέρες όμως δεν την είδε... πήγε και Τρίτη και Τεταρτη όμως πάλι δεν την πέτυχε... μια εβδομάδα.. γυρνούσε εκεί στο κέντρο μήπως την δει... Έχασε τις ελπίδες του... πιθανόν να έκανε λάθος ο Γιώργος... Δεν έκανε όμως... γιατί καθώς έφευγε απογοητευμένος την είδε... Από μακριά αλλά την είδε... είχε αλλάξει... Φαινόταν πιο... πιο νέα... όμορφη... σαν την κοπέλα που έπρεπε να είναι... Σαν νεαρή... Γιατί ήταν όμορφη... Την ακολούθησε.... είδε που μείνει....
«Εδώ σε έχω δεσποινίς Καρμάνου»
Είπε και σημείωσε την διεύθυνση και τον όροφο που πήγε...
Δεν πήγε αμέσως να την βρει... την παρακολουθούσε για λίγες μέρες να δει τι κάνει... Πράγματι ξεκίνησε σπουδές όπως είχε πει... Όχι ότι δεν το πίστευε αλλά δεν περίμενε να το δει με τα μάτια του. Αφού την παρακολούθησε κάποιες μέρες και ήξερε τις ώρες που είναι στο σπίτι την επόμενη μέρα βρέθηκε στην πόρτα της.
«Φίλιππε»
Τα έχασε... Δεν περίμενε να τον δει... Μετά από δυο μήνες... Δεν είχε αλλάξει καθόλου... Αλλά πως την είχε βρει;
«Πίστευες ότι δεν θα σε εβρισκα;»
«Πως με βρήκες;»
«Άκουσε να δεις μικρή... Όπου και να πας εγώ θα σε βρω...Το κατάλαβες;» Της είπε και την άρπαξε... και την φίλησε.... Το ήθελε... Καιρό τώρα... το ήθελε... την ήθελε... Ήταν η κοπέλα του φίλου του... δίσταζε... αλλά για ποσό ακόμα θα έκρυβε αυτά που ένιωθε.. Δεν μπορούσε... Ζήτησε συγνώμη μέσα από την καρδιά του απο τον φίλο του που έβλεπε τώρα.... Δεν μπορούσε να αντισταθεί.
«Τι έκανες;» Του είπε όταν την άφησε από την αγκαλιά του...
«Σε θέλω... Σ αγαπάω... Σε χρειάζομαι.. για αυτό όπου και να πας θα σε βρίσκω και όχι Αλεξάνδρα... Δεν είναι περιττός πόνος η αγάπη... Η αγάπη είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που έχει ο άνθρωπος και πρέπει να το ζήσεις»
Έβαλε τα κλάματα.
«Γιατί κλαις;»
«Γιατί πονάει.... μπορεί να έθαβα όλο τον πόνο μέσα μου αλλά πονάει Φίλιππε... πονάει πολύ... Δεν έκλαψα ποτε μου και τώρα μου βγαίνει όλος ο πόνος» του είπε και έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας..
«Κλάψε μωρό μου... κλάψε... είμαστε μόνοι μας... κανεις δεν μπορεί να σου πει τίποτα... βγάλτα όλα από μέσα σου και κάνε την την ζωή που σου αξίζει»
«Σ αγαπάω Φίλιππε... και ας μην το παραδέχτηκα ποτε μου από πείσμα... Σ αγαπάω»
«Και εγώ σ αγαπάω... και θα είμαι πάντα δίπλα σου... δεν θα φύγω ποτε»
Και έκλαψε... έκλαψε πολύ... Τα έβγαλε όλα από μέσα τη... έκλαψε στην αγκαλιά του και αυτός ήταν εκεί... γιατί την αγαπούσα... και θα ήταν πάντα εκεί... Σαν φύλακας άγγελος να την προσέχει... παντού και πάντα...