Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα

Κεφάλαιο 5

Μια εβδομάδα είχε περάσει από εκείνη την δεξίωση και η εικόνα του νεαρού Παύλου δεν είχε φύγει στιγμή από το μυαλό της... Θυμόταν ακόμα εκείνο το περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα που της είχε δημιουργήσει το τρυφερό φιλί στο χέρι της και το βλέμμα μου που ήταν συνεχώς στραμμένο επάνω της αδιαφορώντας για τον κόσμο που υπήρχε γύρω της και μπορεί να τους κοιτούσαν... Ο άντρας της τον τον τελευταίο καιρό άρχισε πάλι να βγαίνει τα βράδια.... Είχε τόσο καιρό να κοιμηθεί ερωτικά με την γυναίκα του που κατέφευγε στην συντροφιά άλλων γυναικών κάτι που έπρεπε να σταματήσει γιατί δεν θα του έδιναν εκείνες οι νυχτερινές συντροφιές τον διάδοχο πουλά έπαιρνε την περιουσία του αλλά η γυναίκα του... Όμως την Ελένη δεν φάνηκε να την ενδιαφέρει τόσο που ο άντρας έλειπε τα βραδιά γιατί το μυαλό της ταξίδευε άλλου και η ψυχή της σκεφτόταν αυτό το ανατρίχιασμα που της είχε προκαλέσει αυτό το πρώτο άγγιγμα του Παύλου. Έτρεμε στην ιδέα να τον ξανά δει αλλά βαθιά μέσα της ήξερε ότι δεν ήταν σωστό και μόνο που έκανε τέτοιες σκέψεις γιατί δεν ήταν πια μια ελεύθερη νέα κοπέλα αλλά μια γυναίκα παντρεμένη και υποταγμένη στον άντρα της. Όμως όσο και αν προσπάθησε δεν κατάφερε να τον βγάλει από το μυαλό της... και εκείνο το βράδυ που ο άντρας επέστρεψε νωρίς στο σπίτι με σκοπό να περάσει μια όμορφη νύχτα με την γυναίκα του εκείνη παρα τις πολλές δικαιολογίες που του ανέφερε τελικά υποχώρησε... αλλά όση ώρα ο άντρας της έκανε έρωτα εκείνη σκεφτόταν ότι ήταν στην αγκαλιά του Παύλου και αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Χρήστος ένιωσε την γυναίκα του να είναι τόσο ζέστη και τρυφερή.....

Ένα χρόνο μετά τον γάμο τους και θα πράγματα μέσα στην έπαυλη κυλούσαν ήρεμα.... η Ελένη μετά από εκείνη υην νύχτα της δεξίωσης δεν είχε ξανά δει τον Παύλο σε καμία από τις δεξιώσεις που είχε παρευρεθεί με τον άντρα της και αυτό έπεσε σε χίλια κομμάτια την καρδιά της.... είχε μήνες να τον δει όμως πολύ καιρό αργότερα σε μια έξοδο που είχε με το φιλικό ζευγάρι Σοφιανού πληροφορήθηκε από τον Νίκο ότι ο ανιψιός του βρισκόταν στο εξωτερικό για να τελειωσει το μεταπτυχιακό του που όπως έμαθε αργότερα με την κουβέντα του έμεναν μόνο λίγα μαθήματα για να τελειώσει και να επιστρέψει στην Ελλάδα ενώ η Ελένη δεν έβλεπε την ώρα που θα τον ξανά έβλεπε.

Άλλοι έξι μήνες πέρασαν ήσυχα στην έπαυλη Καρμάνου αλλά όχι τόσο ήσυχα για την Αλεξάνδρα που είχε ακόμα τον καημό του πρώτου εγγονού της που χάθηκε τόσο άδικα και αναρωτιόταν γιατί μετά από 2 σχεδόν χρόνια γάμου δεν είχαν κάνει ένα παιδί και αυτό το θέμα άρχισε να την απασχολεί πολύ τις τελευταίας μέρες... Σκεφτόταν να μιλήσει με τον γιο της αλλά ποτε δεν ανακατευόταν στα προσωπικά του θέματα και δεν ια ήταν σωστό να ανακατευτεί αλλά μια μέρα αποφάσισε ότι δεν πήγαινε αλλά και του πήγε εκεί την κουβέντα... Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του καλοκαιριού και ο Χρήστος έπινε τον πρωινό του καφέ στην πίσω αυλή μόνος παρέα με το βιβλίο του όταν η μητέρα του αποφάσισε να τον πλησιάσει και να του μιλήσει.
«Καλημέρα σας μητέρα» της είπε όταν εκείνη τον πλησίασε...
Για μια στιγμή η γυναίκα δίστασε αλλά είχε πάει αποφασισμένη και κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα του.
«Καλημέρα γιε μου» του είπε πριν αρχίσει την κουβέντα.
«Τι σας συμβαίνει; Σας βλέπω λίγο ανήσυχη ή είναι ιδέα μου;» Την ρώτησε χωρις να πάρει τα μάτια του πάνω από το βιβλίο το οποίο διάβαζε.
«Ναι αγόρι μου... η αλήθεια είναι ότι κάτι με απασχολεί» του είπε και μόνο τότε πήρε τα μάτια του από το βιβλίο και κοίταξε την μητέρα του.
«Πείτε μου τι σας συμβαίνει;»
«Να βρε αγόρι μου... είστε σχεδόν δυο χρόνια παντρεμένοι με την Ελένη και ακόμα....» για μια στιγμή δίστασε «και ακόμα δεν έχετε κάνει ένα παιδί» κατάφερε να πει τελικά.
«Μητέρα ξέρετε ότι αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εμένα.... νομίζω πως η Ελένη δεν ... δεν θέλει μετά από την πρώτη ατυχία αν και εγώ διαφωνώ απόλυτα με αυτή την λογική της»
«Μα φυσικά αγόρι μου... είναι λογικό να διαφωνείς... κάθε ζευγάρι θέλει να κάνει παιδιά.... για όνομα του θεού έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που έγινε το ατυχές συμβάν... δεν θα έχει πάντα αποτυχίες»
«Ξέρω μητέρα... απλά δεν θέλω να την πιέζω... αλλά ξέρω ότι δεν πάει άλλο... σε λίγα χρόνια δεν θα είμαι πια τόσο νέος ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω στα συζυγικά μου καθήκοντα... και θέλω οπωσδήποτε κληρονόμο για την περιουσία μου και για την συνέχεια του ονόματος μας»
Εκείνη την νύχτα δεν συζήτησε μόνο με την γυναίκα του για το θέμα του παιδιού... στο οποίο ήταν κάθετη αλλά ο Χρήστος απαίτησε την παρουσία του παιδιού τους μέσα στον υπόλοιπο χρόνο... αρκετά το είχε καθυστερήσει... Που να ήξερε όμως και εκείνος; Που να ήξερε ότι η αγαπημένη του γυναίκα η οποία έλεγε ότι δεν ήταν έτοιμη ακόμα να αποκτήσει παιδί μετά από ότι είχε γίνει εκείνο το απόγευμα... καθώς έκανε τον απογευματινό της περίπατο έπεσε τυχαία πάνω στον Παύλο Πολίτη και κανόνισαν να βρεθούν την επόμενη στο σπίτι του... βαθιά μέσα της ήξερα για την απιστία που ετοιμαζόταν να κάνει... φάνηκε από υην αρχή από την στιγμή που δέχτηκε να πάει στο σπίτι του... από εκείνη την ώρα ο χρόνος κυλούσε γρήγορα... δεν έβλεπε την ώρα να βρεθεί κοντά του και να μεθύσει από το άρωμα του που την τρέλανε από την πρώτη στιγμή... ένα άρωμα που είχε ξεχάσει για όσο καιρό εκείνος έλειπε.....