12 z 2018

LISTOPAD

Dobra. Kończmy z tym. Już najwyższy czas. Dosyć tego. Jestem gotowa. To chyba najlepszy czas na to.

Wychodzę z łazienki. Zakrywam i ściskam rękawami ręce i biegnę pod scenę. Ziomki kończą śpiewać Bandito Top'a. Wiem, że mam mało czasu. Idę za kulisy i czekam niecierpliwie na swoją kolej.

W końcu skończyli. Teraz moja kolej. Czułam ból, ale to normalne. Weszłam na scenę. Światła zgasły. Jedyne, które skierowane było na mnie, oświetlało mnie nikłym, jasnożółtym promieniem. Zaczął grać podkład. Ja zaczęłam śpiewać. Na początku cicho i niepewnie. Szukałam go, ale nie potrafiłam znaleźć. Widziałam dosłownie wszystkich. Rodziców, nauczycieli, "kumpele". Tylko nie jego. I nagle w końcu go zauważyłam. Patrzył na mnie, ale było widać, że nie chciał tu być. Teraz mogłam się rozkręcić.

Zaczęłam śpiewać głośniej i mocniej. Kierowałam każde słowo do niego. Wyraz jego twarzy zmieniał się od zdziwionego, do oburzonego i zmieszanego na zmianę, z każdą zmianą ze zwrotki na zwrotkę, a następnie na refren.

Tak słuchaj mnie. To do ciebie. Wiedz, że to nie koniec. Może dla mnie, ale nie dla ciebie.

Ból narastał i kiedy na początku potrafiłam go zignorować, teraz przypominał o sobie co chwilę. Zaczęło mi się kręcić w głowie. Miałam coraz mniej czasu. Ale już kończyłam. Został refren. Wszystko co chciałam mu powiedzieć, powiedziałam. Nie zostało nic więcej.

Skończyłam śpiewać. Podkład grał jeszcze chwilę. Odłożyłam mikrofon, aby go nie popsuć. Bo w sumie go szkoda.

W jednej chwili osunęłam się na podłogę. Dobra, nie osunęłam. Runęłam. Ból był nie do wytrzymania. Ale wiedziałam, że tak będzie.

Pamiętam, jak podbiegła do mnie jedna profesorka. Jej twarz była rozmazana, nie potrafiłam jej rozpoznać. Jej głos też nie był znajomy. Brzmiał jakby dobiegał z dna oceanu. Nie miałam pojęcia co się dzieje. Traciłam po kolei czucie w rękach, nogach i karku, aż straciłam kontrolę nad ciałem.

Ostatnie co pamiętam, to łzy w jego oczach...