Madalas makapulot ng barya sa lansangan ang 11-year old na si Boyet na nakatira sa may squatter's area. Nang mamatay ang kanyang ina, ay nauwi siya sa pagtitiis sa kalupitan ng kanyang ama at mga kapatid. Nakahanap siya ng kaibigan at tagapagtanggol...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Mula sa butas ng yerong bakod nakasilip si Boyet. Magdadalawang-minuto na siyang nakaupo sa kanyang hita sa labas ng bakod ng junkyard at nakaihi na nga sa halaman sa tabi, pero hindi pa rin niya magawang pumasok. Natatakot siya na baka naroon ang binatilyong nagbabantay. Matapang siya noong una na tinawag pa niya itong asong ulol, pero ang tutoo'y natatakot siya dahil may panaksak ito.
Sumilip pa siyang mabuti. Wala naman siyang marinig.
"Bahala na," sabi ni Boyet.
Marahan siyang pumasok sa butas, nag-iingat uli na hindi sumabit ang kanyang polo. Nang nasa loob na'y sa gilid ng bakod siya dumaan. Tahimik. Maya-maya'y nakita niya ang kalawang na kotse kung saan siya naglalaro. Yumuko siya at lumapit doon at sa tabi ng sasakyan ay nakita nga niya ang naiwang sapatos. Naroon kung saan niya ito naiwan. Inalikabok na sa magdamag.
Tumingin siya sa paligid. Mukhang wala namang tao. Dalian niyang pinulot ang sapatos at isinuot. Nagawa pa niyang itupi ang dulo ng kanyang medyas. Napangiti si Boyet. Tagumpay, aniya sa sarili. Aalis na sana siya pero biglang huminto at lumingon sa direksyon ng talyer kung saan alam niyang doon natutulog ang kinatatakutang bantay. Tanaw niya ang yerong bubong. Nakaramdam siya ng pagnanais na makaganti. Pumulot siya ng bato.
"Tangina mo, asong ulol," sabi niya.
Pagkasabi'y buong lakas niyang hinagis ang bato sabay tago sa likuran ng sirang oto. Kumalabog ang bubungang yero. Inaantay ni Boyet na may magmumura...pero wala. Nagtaka siya. Baka nga talagangwalang tao, aniya. Kumuha siya ng isa pang bato at hinagis uli, ngayo'y hindi na siya nagtago. Inantay niya. Handa na si Boyet na kumaripas ng takbo sa oras na makita niya ang binatilyo. Pero, wala pa rin ito. Muling nagtaka si Boyet at naglakad papunta ng talyer.
Ang talyer ay isang open space na nabububungan ng yero. Magulo, madumi ang hitsura. Sa gilid na pader ay nakatambak ang mga spare parts ng kotse na pulos kinakalawang na. Nagkalat ang mga lata ng langis, mga garapon ng tubig na walang laman. Sa sulok ay may maliit na banyo na sira ang pintuan at putik ang sahig. May mga nakasampay na mga damit sa alambre, t-shirt at basketball shorts.
Nakita ni Boyet ang lumang foldable bed, may unan, kumot at maong na nakapatong dito. May sangsang, amoy natuyong pawis.
Maingat siyang sumilip sa banyo. Walang tao. Inikutan niya ng tingin ang paligid. Nakiramdam. Tinalasan ang pandinig.
Napangiti si Boyet. Wala ngang tao.
Lumingon-lingon siya naghahanap ng bagay na kanyang makukuha, maiuuwi. Nagmamadali. Baka may pera o barya na naiwan. Tinignan niya ang paligid ng kama. Dinampot niya ang maong na pantalon at sinuksok ang mga kamay sa mga bulsa at nakakita siya ng dalawang piso.
"Yes!"
Naghanap pa siya sa paligid. Pabilis nang pabilis ang kanyang kilos pagka't naisip niyang baka maya-maya'y dumating na ang bantay. Maraming basura sa loob. Mga basyo ng bote. Mga pinagkainan. May lukot na diyaryong tabloid na kanyang kinuha't napatingin sa hubad na babae sa cover. Basa ang diyaryo, siguro'y binasa sa loob ng banyo, naisip niya. Gawain kasi iyon ng mga nakatatanda niyang kapatid.
