GÜNDÜZ AY'IM( devam ediyor..)

💥4💥

                      Şimdi inatla hayatta kal,
            Ve insanların burunlarından
       getir....
                          
            

     

       Gözlerimiz anlatır bazen herşeyi.
Söyleyemediğimiz kelimeleri bir bir anlatır gözlerimiz. Kendimizden geçeriz bazen.
    Aşık olduğumuz insanda parlar gözlerimiz. Nefret ettiğimiz kişide ise kararır. Korktuğumuz an büyür. Duygularımızı en iyi ifade
edebildiğimiz organımızdır göz.
Ben de şuan karşımda ailem, gözlerimle anlatıyorum derdimi onlara. Uzun zaman sonra yeniden geldim yanlarına . 1,5 ay oldu gelmeyeli. Özlemişlerdir beni. Elimdeki şişeyle ilk annemin sonra babamın toprağını suladım. Işim bitince geri çekilip konuşmaya başladım,
       "Annemm, babamm sizi çok özledim be . Yokluğunuzda öyle derin kuyulara düştüm ki.. Elimden tutup kuyudan çekecek bir kişim bile yok. Ah tabi ya bir Ecrin var başkada kimse yok. Amcamlardan ayrı kalıyorum. Birde onlara yük olmak istemiyorum. Kendi çocukları için eve getirdiği parayı ben yiyemezdim. Bu haksızlıktı. Yaşasanız öyle şey mi olur diyeceğinizi biliyorum. Bazen bende diyorum' saçmalama Gece ' diye. Ama ne bileyim bu benim düşüncelerim. Zaten her ay para yolluyor. Kızınızı kendi kızı gibi kolluyor, koruyor. Şuan önemli olan bunlar değil anne. Hasta olmuşum. Ama öyle geceleri gelip ateşimi ölçüp gitmek gibi değil baba. Içimde yani beynimde konuşan birşey var. Bana komutlar veriyor. Bense ona sadece ayak uydurmaya çalışıyorum. Bana değişmemi söylüyor. Sizde inanıyor musun ben güçlüymüşüm. En ufak bir şeyde ağlayıp yaşadıklarından kaçan benden bahsediyoruz. Ahh ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Anne bana küçükken olduğu gibi akıl versene. Peki baba sen, sende bana her ne karar verirsem vereyim arkamda olacağımı söylesene. Buna gerçekten çok ihtiyacım var."
    
        Saatime baktım ve geç kaldığımı fark ettim.
         
       "Benim gitmem gerek en kısa zamanda yine geleceğim. Merak etmeyin"

       Ayağa kalkıp üstümü silkeleyip mezarlığın çıkışına doğru yürümeye başladım. O sırada yeni gelen insanların omuzlarında ki tabuta ve arkasında ağlayarak koşan benim yaşlarımda ki kıza baktım. Aklıma eski anlar gelirken gözlerim doldu

      ' " bırakın beni ölmedi onlar"
      "Yengecim artık kendine gel. Onlar gittiler."
      "Hayır ya hayır. Melekler ölmezdi hani. Yalan mı söylediniz bana?"
Haykırışlarım evi inletirken insanlar bana acır gözlerle bakıyorlardı. Içimdeki acılar dinmiyordu. Her an içimde daha da büyüyordu. Patlayacak bomba gibiydim. Gözlerim etrafı bulanık görmeye başladı bir anda. Ayaklarım yerden kesilirken kendimi karanlığa bıraktım'

       Kafamı sallayıp dolan gözlerimi ellerimle sildim. Yoluma devam ederken Ay'ın sesi yine beynimde yankılandı,
          ' acıların ne olursa olsun onları birlikte atlatacağız. Kendimizi değiştireceğiz.'
         ' değiştireceğiz değil mi kendimizi'
        ' değiseceğiz, değiştireceğiz'

  Gittikçe Ay'ı benimsemeye başlamıştım. Artık o ilk hissetiğim yabancılık yoktu hani.
      Mezarlıktan çıkınca yola koyuldum. Ecrinlerin evine giden sokağa girince içimi bir soğukluk kapladı. Nedense bu sokakta korkuyordum. Neden olduğunu bilmeden hep kaçasım geliyordu buradan.
          ' aynı acılarımızdan kaçmak istediğimiz gibi'
       ' aynı acılarımızdan kaçmak istediğimiz gibi'
    Ecrinlerin apartmanına gelince zile bastım. Bu sabah evimden ayrılmıştı ve kendi evine gelmişti . Şimdi de beraber fitness salonuna yazılacaktık. Amcamla okul konusunu konuştum ve ilgilenceğini söyledi. Kapıyı Emine teyze açınca selam verip içeri girdim. Ecrin'in odasına gelip kapıyı açtım. Içeriye girince Ecrin'in telefonuna boş bir ifadeyle baktığını gördüm. Endişelenip hızlı adımlarla yanına yaklaştım. Telefonuna bakıp neye baktığına baktım. Bu Efe idi. Yanında yine Fatma ve bir çocukla bir kız vardı. Kalbim eskisi gibi sızlamadı. Onu unutmaya başlıyordum sanırım yada acılarıma alışmaya başlıyordum. Kim bilir. Ecrin'e bakınca korkuyla bana baktı. Sanırım üzülüp ağlayacağımı düşünüyordu. Ama bilmediği birşey vardı.
       Ben artık güçlü olduğumu kabul ettim. Kimseye kendimi ezdirmeyeceğime yemin ettim.
   "Merak etme Ecrin. Sanırım değişmeye başladım. Ve ben Efe'yi unuttum. Kalbim eskisi gibi sızlamıyor artık. Umurunda olmadığ insanların umrumda olmayacağını anladım ben artık"
         " Heyt be kimin kardeşi işte"
  Ona gülü dolabının başına geçip spor çantasına tayt ve uzun kollu sweet alıp çantaya kattım,
          "Hadi artık gidelim yoksa geç kalacağız"
          "Tamam tamam"
      Odadan çıkıp dış kapıya yöneldik.
        "Anne biz çıktık"
        "Tamam kuzum. Terli terli su içmeyin ha"
        " Tamam anne ya "
     Onlara kıkırdayıp sporlarımı ayağıma geçirdim. Beraber yürümeye başladık.
       Sonunda spor salonuna gelince isimlerimizi yazdırdık. Görevli bir hoca gelip bize neler yapabileceğimizi gösterdi. Ben bunun dışında dövüş kursuna da gideceğim için salonun dövüş bölümüne geçtim. Burada başka bir görevli hoca geldi. Adı Alp'ti. Baya kaslı biriydi. Ah kimin umurunda bana öğrenmem gerekenleri öğretsin yeter.
       
   
       Akşam saat 7 gibi salondan dışarı çıktım. Ecrin benden önce çıkmıştı. Hava kararmaya başlamıştı.  Bugün yolumu uzatarak yürümek istedim. Kulaklığımı takıp yürümeye başladım. Bir anda 'bana bir masal anlat baba' çalmaya başladı. Hem onları özlediğimden hemde regl günüm olduğundan duygusallığım tuttu ve ağlamaya başladım. Tenha sokakta köşeye dizlerimi çöküp oturup ağlamaya başladım. Hıçkıra hıçkıra ağladım. Içimde dolup taşan aile özlemiyle haykırarak ağlamaya başladım. Yağmurda ıslanmam benim için hiçbir şey ifade etmiyordu. Daha ne kadar ağladım bilmiyorum ama bir süre sonra yanımda bir çift ayak belirdi. Yine mi ayyaşlar diye düşünecektim ki o ses konuşmaya başladı,
           "Iyi misiniz? Birşeyiniz mi var?"
      
           "Sende kimsin?"
   
           "Bence burada benim kim olduğum önemli değil. Sen iyi misin onu söyle"
      
          " Ben iyiyim peki sen kimsin?"

          "Benim adım Gündüz. Senin adın ne?"
    
           "Benim adımda Gece."
 
           ' bende Ay'

     

     Herkese merhaba. Ben geldim. Bu bölüm de biraz içimdekileri yansıttım. Unutmak gerek değmeyen insanları. Ne kadar zor olsa da unutmaya çalışmak. Bize zararı olan insanlardan beklememek gerek herşeyi. Neyse duygusala bağlamayalım. Emeğimin karşılığı jçin vote ve yorum yaparmısınız?

    Sizi seviyorum 😘🌈🌈

  instagram:@diilaraa_tr_56