Zwart, wit of grijs

13. Ter dood veroordeeld

Het was stil in het paleis en iedereen sliep. Iedereen op Arno na. Hij keek de cel rond. Zijn moeder, Flora en Eveline sliepen in een rijtje naast elkaar op de grond. Isa lag in een andere hoek en Leon had zijn arm beschermend opm haar heen geslagen. Zijn blik viel op Tessa die met haar hoofd op zijn schoot. Hij lachte en veegde een lok uit Tessa's gezicht. Opeens hoorde hij een geluid ergens in het kasteel. Voorzichtig pakte Arno Tessa's hoofd op en legde het op de grond. Hij stond op en liep de cel uit, naar het geluid toe. Het geluid kwam uit een cel. "Koning Valentinus," fluisterde Arno enthousiast. Valentinus keek op. "Prins Arno?" vroeg hij. Arno knikte. "Alles goed met je jongen hoe kom je hier?" "Onze cel staat sinds kort dag en nacht open. We mogen alleen niet in dit deel komen, maar er stond geen bewaken dus ik liep door. Waarom zit u hier. Zat u niet bij de andere koningen?" Valentinus knikte. "Ze hebben mij apart gezet vanwege mijn gave." Arno knikte. Het was even stil. "Weet u toevallig waar ik Maarten en Felice kan vinden?" vroeg Arno opeens. Valentinus keek in zijn ogen. "Die trap open dan kom je bij de slaapkamer van Felice. Daar zitten ze nu al dagen." Arno knikte dankbaar en wou de trap oplopen, maar Valentinus pakte zijn hand. "Hoe gaat het met de rest?" Arno lachte en liep terug naar de cel. "Mevrouw Eveline en koningin Flora zijn heel erg aardig. Samen met mijn moeder maken ze uw dochters klaar voor de eclips. U dochters zijn heel erg aardig trouwens," vertelde Arno. Valentinus glimlachte en knikte. "Wees voorzichtig." Arno knikte en liep de trap op. Valentinus was een vriendelijke man.

Na een tijdje lopen kwam hij aan een deur. Onder de deur scheen licht. Hij legde zijn oor tegen de deur en probeerde te luisteren naar wat er werd gezegd. "Moeder, de eclips komt er aan., iedereen in het rijk maakt zich klaar. Ze verwachten de ondergang van ons rijk."hoorde hij Maarten zeggen. "Zijn ze bang voor die twee trienen?" hoorde hij Felice zeggen. "Flora kan ze dan misschien een liedje aanleren, maar verder dan dat zal het niet komen. Ze komen hier nooit weg. Ze weten niet eens wanneer het de eclips is." "Wanneer is die dan moeder." "Overmorgen nacht mijn zoon dan is het tijd. Het moment waarom wij Felice en Maarten Van Zwartburg overwinnen"Arno hoorde voetappen en keek verschrikt om zich heen. Vlug kroop hij achter een harnas en zag dat Arno uit Felice haar kamer kwam. Maarten liep de gang in. Arno wou tevoorschijn komen, maar Maarten draaide met zijn hoord opeens naar het harnas. Had hij hem gezien? Nee, want hij liep door. Zo snel hij kon liep hj de trap af terug naar de kerkers. Valentinus lag op de grond. Die sliep dus al. Toen hij in zijn cel was voeld ehij pas hoe hard zijn hart bonkte en zijn benen trilde. Opeens hoorde hij voetstappen in de gang. Snel ging hij naast Tessa liggen en deed alsof hij sliep. Omdat zijn ogen dicht waren zag hij niet wie er in de deuropening stond. Zonder dat hij het doorhad viel hij opeens in slaap.

De volgende ochtend scheen de zon in Isa's gezicht ze voelde hoe iemand met een veertje onder haar neus kriebelen. Zachtjes deed ze haar ogen open en ze zag Leon boven haar gezicht hing. Ze glimlachten allebij. "Hallo tortelduifjes, ik wil iedereen graag even spreken," verstoorde Arno hun moment. Even later zat iedereen in het hoekje dat het verst ven de deur was verwijdered. Ze hingen allemaal aan de lippen van Arno. "Gisteren ben ik achter de datum van de eclips gekomen," fluisterde hij. "Zondag, deze zondag is het de elclips," zei hij. Leon stond op en liep even door de kamer. Hij telde iets op zijn vingers en na een minuutje of twee zei hij: "Ik weet het tijdstip, om 11 uur 54 's avonds." "Weet je het zeker Leon?" vroeg zijn moeder. Leon knikte. "Laat het Isa anders eens narekeken," zei Eveline "Voor de zekerheid." Na een hele telsessie kwam ze op hetzelfde uit als Leon. Ze hadden het raadsel opgelost. "HOERA!" riep Tessa. Toen kwam Maarten binnen. Had hij hen gehoord? "Wel ik ben blij dat jullie zo blij zijn, want ik heb namelijk een mededeling." Iedereen hield zijn mond. "Namelijk, na het schenden van de privicy en het niet naleven van de regels wordt Arno ten dood veroordeeld." Iedereen keek naar van Arno naar Maarten.

Iedereen was stil. Tessa huilde in een hoekje en Leyla ook. Tessa zou haar vriendje verliezen en Leyla haar zoon. Ook Leon was er kapot van. Isa probeerde hem te troosten. Opeens kreeg ze een idee. Met Tessa liep ze naar een lege hoek van de kamer en ze begonnen te fluisteren met elkaar. Toen kwame, Maarten en Felice binnen. "Het is tijd," zei Felice en ze lachte. Tessa hield Arno vast. "Nee," riep ze. Maar de wachters trokken Tessa en Arno van elkaar. "Nee laat me los, laat ons gaan!" riep Tessa. "Laat hem leven," de tranen rolde over Tessa's wang. "Arno!!!!" riep Tessa en ze viel huilend op de grond. Isa kwam naar haar toe. Tessa harpakte zich en keek met betraande ogen naar Maarten, Felice, de wachters en Arno. Toen spraken ze de woorden uit.

Unus duo tres absim

Quattuor, quinque, sex vos libro paxillum

septem, octo, novem, eripias

Solem et lunam, et me ad decem

Iedereen keek naar de plaats waar Isa en Tessa stonden.Ze waren verdwenen. Arno, Leon, Leyla, Eveline en Flora wisten wat er was gebeurt en glimlachten, maar Maarten en Felice waren woedend. "Juig maar niet te vroeg," zei Maarten. "Want we krijgen die twee kleine etters weg," zei Felice en ze verdwenen.