Zwart, wit of grijs

12. Zingen en spreuken

Het was maar raar de laatste dagen in de kerker. Niemand werd er nog gemarteld of gestraft. Ze vermoedde dat er iets aan de hand was. Ze mochten zelfs buiten hun cel lopen, maar dan in een afgebakend, bewaakt gebied. Toen zowat iedereen op onderzoek uitging zat Isa door het cel raampje naar buiten te kijken. Ze dacht aan alles wat er was gebeurt. In het begin van het schooljaar kreeg ze te horen dat zij en Tessa twee verloren prinsessen waren. Op 16 september zou ze pas naar haar moeder  mogen gaan, maar haar moeder wou haar eerder zien. De laatste dag van het schooljaar kreeg Tessa het nieuw te horen en besloot ze om aan de kant van zwart te staan. Na een tijdje kreeg ze en zoen an Arno waardoor Tessa weer bij wit hoorde, maar ze werd met Arno en Eveline opgesloten. Later kwam Flora, haar moeder er nog bij en ook zij en Leon werden gevangen genomen toen ze iedereen wouden bevrijden. Een mislukte bevrijdingsactie. En tot slot werd Leyla, de moeder van Arno en Leon er ook nog bij gegooid. Ze werden eerst gemarteld', maar nu dat even was gestaakt had ze een slecht voorgevoel. "Het is net de stilte voor de storm hé." Isa keek op. Leyla kwam naast haar zitten.  "Ik weet wat je denkt," zei ze. Isa glimlachte, maar haar ogen lachte niet  mee. Even was het stil. 'Leyla?" vroeg Isa na een tijdje. Leyla keek op. "Ik weet iets van jou, maar ik durf het eigenlijk niet vragen." "Vraag het dan toch maar," zei Leyla. "Ik weet dat je een teleporteren spreuk kent. En om hieruit ontsnappen wou ik je vragen die spreuken Tessa mij. een zodat we op d nacht van eclips nar schol kunnen." Leyla keek Isa aan. Isa kon niet van haar blik aflezen wat ze erg vond. Uiteindelijk knik ze. Isa was zo blij dat ze om de hals van Leyla vloog. "Dank je, dank je, dank je," zei ze. Flora kwam erbij zitten. "Vergeet dan ook niet om naar zangles te komen," zei ze met en zich gaf Isa een knipoog. Nu was Isa wat rustiger. Ze ging een spreuk leren waardoor ze tijden de eclips weg konden en ze zouden het liedje van haar  moeder leren.

Marco loopt tegen het hek aan, maar het geeft geen centimeter mee. Sinds hij wist dat zijn zonen en vrouw hier waren kon hij niet meer stilzitten. Hij moest nar hen toe. De andere koningen snapte hem wel. Zij zouden er ook alles aan doen om hun vrouw en kinderen weer te zien. Marco loopt nog een keer, maar in plaats van terug een aanloop te nemen laat hij zich moedeloos zakken op de grond. "Ik moet ze zien," blijft hij maar zeggen. "Ik moet ze zien." Valentinus kon het niet langer aanzien. "Mannen," zie hij, "We hebben een plan nodig."

Na een hoop te hebben gespeculeerd konden ze maar op een manier ontsnappen. Ze gingen allemaal op een mooie rechte lijn staan  met hun rechter schouder naar het hek toe. "Een ... Twee ... Drie ... " Met z'n allen vlogen ze tegen het hek. Met een groot lawaai viel het om. Ze hadden dan wel wat pijn aan hun schouder, maar ze waren wel vrij. Ze hoorden de wachters al dus liepen ze snel de andere richting uit. Zo werd het een beloop door het kasteel.  Ze wisten niet waar ze heen zouden gaan. Toen gebeurde het. Ze zaten vast. Voor hen stond een troep wachters en Maarten. Achter hen stond er nog een met Felice. "War dachten de heren naar toe te gaan?" vroeg ze. Marco stapte naar voren en zei: "We willen onze vrouwen en kinderen zien." Felice begon te lachen. "Dat dachten jullie maar," zei Maarten.  "Hoe weten jullie trouwens dat ze in het kasteel zijn?" Een wachter duwde Valentinus naar voren. Maarten en Felice snapte het meteen. Valentinus en zijn vrouw hadden de gave om visioenen te zien en ze konden zien  wat er in het verleden was gebeurt, maar ook wat er op dat moment gebeurde. Dat is een hele zeldzame gave die je niet kan afnemen. "Valentinus, jij voorspellen wezen, kan jij vertellen dat wij gaan winnen bij de eclips?" vroeg Felice die met haar vinger over zijn borst ging. "Zo'n momenten kan je niet voorspellen Felice," was Valentinus droge commentaar. Felice keek naar Maarten die in zijn vingers knipten. Valentinus werd naar en kamer gebracht terwijl de rest va de koningen terug naar hun cel werden gebracht. "Valentinus," zei Felice op een slijmerige toon. "War zij wij elkaar ich kwijtgeraakt? We konden het zo leuk hebben samen, maar je koos voor wit." Valentinus draaide met zijn ogen. "Felice," zei hij. "Ten eerste, wij hebben nooit iets gehad. Ik heb mijn vrouw Flora en mijn twee dochters Tessalina en Isalorina en dat is met n genoeg voor mij." "Wel dan zal het mogelijk worden als je zoveel van ze houd. Je dochters worden namelijk na de eclips uit de weg geruimd en jij en je Floraatje mogen hier jullie staf komen uitzitten." Ze knipte in haar vingers en de bewaking nam hem mee. Hij werd in een andere cel gezet dan de andere koningen.

De eerste lessen voor Isa en Tessa waren begonnen. Van Leyla kregen ze de teleporteren spreuk te leren en van Flora het liedje. Het teleporteren was moeilijker dan verwacht. Wat zou jezelf zijn als je nog nooit in je leven magie hebt gebruikt en dan al meteen een arts moeilijke spreuk moest leren. En dan nog op een deadline die je niet eens wist. Dat het bij Tessa fout ging zou je zo al bedenken, maar ook bij Isa liep het niet al te vlot. Niet liedje ging hen beter af.

Gouden sterren stralen aan de hemel.

En de maan schijn zacht.

Engelen wensen je een goede nacht.

Wees niet bang, want de nacht duurt niet lang.

Zodra de nacht voorbij is komt de zon weer op.

Zilveren sterren stralen zacht.

Goede nacht.

Mijn liefde zal je verwarmen.

Kom kruip in mijn armen.

Slaap maar zacht.

Goede nacht.

Ja het was het slaapliedje dat Flora vroeger voor Tessa en Isa zong als ze niet konden slapen. Ze oefenden zo hard ze konden. Ze hoopte dat de eclips nog niet geweest was, want dan was alles verloren. Maar toen Arno de volgende ochtend binnen kwam stormen begon de strijd.