Zwart, wit of grijs

11. Het raadsel bijna opgelost

Nog de hele nacht hebben ze zitten zoeken naar de antwoorden op het raadsel, maar ze kwamen niet veel verder dan dat ze het liedje dat hun moeder vroeger zong het liedje was dat ze moesten zingen. De volgende ochtend kwamen ze erachter dat de martelingen werden gestaakt. Voor het zestal was dat een hele opluchting, maar ondanks dat ze blij waren dat ze niet gemarteld en gebruikt zouden worden en dat ze dus nu samen konden zoeken naar antwoorden vertrouwde ze het niet helemaal.

In ons verhaal gaan we nu naar een deel waar niemand ooit al is geweest. Op Felice en Maarten na. In dit deel van het kasteel zitten alle gevangen koningen.

Valentinus stond op van de grond. Iedereen keek op. Als Valentinus op stond was er iets aan de hand. Marco, de beste vriend van Valentinus vroeg: "Wat is er Valentinus?" Valentinus draaide zich naar de koningen die opkeken. "Ik voel een sterke kracht. Geen kwade donkere kracht, maar een goede lichte kracht. Als ik het goed heb bevind deze zich aan de andere kant van het kasteel." zei hij.  "Wie of wat is het?" vroeg Marco, maar Valentinus negeerde de vraag en draaide zich weer naar het hek. "De profetie komt dichterbij. Nog een paar dagen en dan zijn we ofwel radeloos verloren of wel zijn we vrij." Iedereen keek op. Marco keek naar de rest en stond op. "Dus ze zijn hier?" Valentinus keek hem recht in de ogen en knikte. "Ik weet alleen niet of ze er klaar voor zijn."

Het werd Isa, Tessa, Leon, Arno, Flora en Eveline al vlug duidelijk waarom ze niet gemarteld werden. Tegen de middag werd er een jonge vrouw, ongeveer de leeftijd van Flora en Eveline in de kerker gegooid. "Veel plezier allemaal," had Maarten hen nageroepen. De vrouw had bruine haren en net als Flora een lichtblauwe jurk met zilver randen aan. Flora liep naar de vrouw toe en zei: " Leyla, ben jij het?" Meteen daarna vlogen Arno en Leon op de vrouw af. "MAMA!" riepen ze. Flora hielp Leyla recht. Eveline maakte een kleine buiging en zei: "Lang geleden uwe hoogheid." Isa en Tessa konden niet meer volgen. Natuurlijk vroeg Tessa, met haar grote mond: "Wil iemand hier eens uitleggen wat er gebeurd?" Leyla keek op. "Flora, zijn dat...?" Flora lachte en knikte. Leyla kwam op de twee meisjes af en maakte een kleine buiging. Isa en Tessa deden hetzelfde. "Het spijt me," zei ze. "Ik zal jullie alles uitleggen." en ze begon te vertellen dat ze de moeder van Leon en Arno was en dat door Maarten en Felice werd gevangen genomen toen ze die ochtend over de straat liep. Hoe ze haar hadden gevonden wist ze niet, maar dat ze haar al in de gewone mensenwereld konden vangen was een slecht teken geweest.

"Dus als ik het goed begrijp bent u uit de mensenwereld, de aarde of zoals ze dat hier noemen The Gray World of Balance meegenomen door Maarten en Felice. U bent een van de koninginnen uit The White World of Dreams dus de moeder van Arno en Leon. En u bent niet van u krachten beroofd door zoals de koningen," vatte Isa kort samen. "Hoe weet jij dat ik niet van mijn krachten ben beroofd?" vroeg Leyla. "Dat heb ik toch helemaal niet verteld?" Isa keek op en zei: "Dat voel ik gewoon." Leyla keek verontwaardigd van Isa naar Tessa (die als een gek stond te knikken) naar Flora die lachte. De klokken begonnen met luiden. "Het nacht signaal," zei Tessa. "Nu word het van zonsverduistering naar maansverduistering. Nooit eens licht." Arno, Isa en Leon keken elkaar aan. "Tessa je bent geweldig." Tessa verbaasd op. "Hoezo ik snap het niet." "Eens in de zoveel jaar is er hier geen maansverduistering, maar een bewonen nacht met een maan, maar dan nooit een volle maan," zei Leon. "En dit jaar, het jaar van de profetie, is het wel een volle maan én dan is het op aarde een maansverduistering," vulde Arno aan. "Tessa je hebt het moment al gevonden!" riep Isa en ze vloog haar zus om de nek. Tessa lachte. Opeens werden Isa's ogen groot. "Ik waar we op dat moment moeten staan," zei ze. "In dat boek van de profetie staat een tekening van de school. En in het raadsel staat In het midden bovenaan zal zich een wonder manifesteren. Kies niet zwart, maar ook niet wit. De school staat in de grijze wereld. We moeten niet hier blijven en naar de witte wereld kunnen we niet. Dus we moeten wel naar daar als er een tekening van in het boek staat." "En het midden bovenaan," zei Tessa, "Dat is dan het balkon van het kantoor van Felice. Er zijn vijf torens en de middelste heeft een groot balkon. Daar moeten we dan gaan staan." "En jullie moeten mijn liedje zingen," zei Flora. "Alleen dat van die liefde en magie snap ik niet," zei Eveline. "En jullie weten niet wanneer het de maaneclips op aarde is." zei Leon. "Dan is er nog iets," onderbrak Leyla het zooitje, "Jullie moeten hier weg kunnen en dat gaat niet." De blije stemming verdween meteen. Ze hadden het raadsel dan wel bijna opgelost, maar ze konden wel niet weg.

Valentinus viel neer op de grond. Marco vloog op hem af. "Valentinus, gaat het wel?" Valentinus stond op en keek Marco aan. "Leyla is hier." In Marco's ogen zag hij tranen branden. Niet van verdriet, maar van geluk. Het idee dat zijn vrouw oké was was een goed teken. O wacht, was ze wel oké. Het leek net of Valentinus zijn gedachten kon lezen, want hij zei: "Ze is hier samen met Eveline, Flora en je twee zonen. Ze maken het goed." Marco nam Valentinus vast. "En jou dochters?" Valentinus glimlachte. "Gelijk hun vader. Sterk, eigenwijs en klaar voor de strijd."  Iedereen lachte. Zelfs in de moeilijkste tijden bleef Valentinus een optimist.