KENDİ KALEMİMDEN

" Sevdiğine Sadık Kalabilen , Kendinden Vazgeçebilendir "

Avuç içlerinin sıcaklığını yanaklarında hissetmek , kalbindekini , gözlerine bakınca hiç konuşmadan anlatabilmek... En son ne zaman yaşadık bu kalp ritmini hızlandıran duyguları ? En son ne zaman aşık olduk ? Parmaklarımızı ne zaman gezdirdik sırma saçlarının arasında ? Çok uzun zaman oldu değil mi ? Aslında mevzu zaman veya mekan değildi. İnsanlardı insanlar. Senin , tavana diktiğin gözlerinle kurduğun o güzelim hayalleri , hiçbir emek vermeden , yorulmadan yaşayan insanlar. Hiçbir çaba sarf etmeden sevdiğinin tenine dokunan insanlar. En zoru , en çok koyanı da buydu zaten. Cefasını senin çektiğin aşkın meyvesini başka birinin tatması. Uzun zamandır uzağız bu güzel duygulara. Belki de unutmuşuzdur aşkı sevgiyi. En son kalan aşk kırıntıları da kurumuştur içimizde. Bu yüzdendir belki de yalnız gezmemiz. Sokaktaki lavbali sevgilileri görünce midemizin bulanması bundandır belki de. Ama ayakta tutan duygu da hiç gitmedi içimizden. Gurur ve sadakat. Gidemezdi çünkü , biz böyle insanlar olarak büyümedik. Sadıktık sevdiğimize ama bir yandan da gururumuz vardı. Biliyorum çoğunuz "aşkta gurur olmaz" der gibi klişe bir laf edecek ama gururdur insanı ayakta tutan. Gurursuz yaşayamazdık biz. Öyle de oldu zaten. Biz gururu seçtik onlarsa aşkı. Sadık kaldık biz sevdiğimize onlarsa kim "seviyorum" dediyse ona gittiler. O yüzdendir sokaktaki bazı cıvık ilişkiler. Büyüklerimiz "sevdiğine sadık kalabilen , kendinden vazgeçebilendir" dediler. Eyvallah dedik. Biz sevip sadık kaldıkça , kendimizden vazgeçtikte sevdiklerimizde bizden vazgeçti. Büyük kaybettik ama onlarda bir şey kazanmadı. Diyeceğim o ki ; aşkı da gururu da siktir edin. Sadık olanı sadakatı bileni sevin. Çünkü "sevdiğine sadık kalabilen , kendinden vazgeçebilendir."