KENDİ KALEMİMDEN

" Çelişki "

Unut diyor çoğu insan. Unut. Nasıl unutur ki bir insan ? Neden unutur veya ? Unutulmak için mi yaşanmıştır onca yaşanılan ? Ne anlamı kalır ki unuttuktan sonra sevginin. Teoride kolay bir kelime olsa da pratikte söylendiği kadar kolay olmaz. Hatta hiç olmaz. Unutulmaz bazı insanlar , hatıralar , yaşanılanlar. Her attığın adımda aklına geldikçe kahredersin. Ama ne yazık ki ne giden gelir be de adım attığın sokaktaki yaşanılanlar. Alışırsın belki. Olayların en kötüsü de bu ya zaten. Unutamadığın halde alışmak. Biraz da bazı şeyleri kabullenmektir , alışmak. Elinden bir şey gelmez ya hani. O zaman dersin ki , neden ? Unutmak ne kadar zor olsa da alışmak unutmaktan daha zordur. Hiçbir şey yapılamayan çaresizliğe denir alışılmışlık diye. Başkasına bakmasına alışırsın , başkasına gülmesine. Zamanında elini tutan elleriyle başkasını sarmasına alışırsın. Görüp hiçbir şey yapamamanın verdiği acıyı , hiçbir şey yapamamanın verdiği üzüntüyü tariflere , cümlelere sığdıramazsın. O dert büyür , yara eder içinde. Ama o bölümün doktorunun odasında başka hasta vardır. Kapı kapalı olduğundan dışarda olup biteni bilmez doktor. Sadece kapının içerisiyle ilgilenir. Kapısında sabahlasan da nafile. Dışardan gelenler yardımların hiçbir tesiri olmaz o yaraya. Zehiri de odur panzehiri de. Alışılanlar akla geldikçe güvensizliği de öğrenir insan. Ne gelene güvenir ne de yardım etmeye çalışana. Bir süre sonra her şey sürekli tekrar eder. Başkaları da gelse sen inatla o doktoru beklersin ama , onun senden haberi bile yoktur. Sigara , alkol gibi alışkanlıklar nasıl insana zarar veriyorsa , bu tür alışkanlıklar sigara ve alkolden daga çok zarar verir. Alışılmışlığın verdiği çaresizlik büyüdükçe , güvensizlik de o kadar artar. O yüzden ne unutmaya çalışın ne de alışmaya. Sadece sevin , sadece.