KENDİ KALEMİMDEN

" İç "

Kalabalık bir şehrin ortasında yalnız kaldınız mı ? İnsanlarla dolu sokaklarda sadece kendi iç sesinizi duydunuz mu ? Biz duyduk. Bedensel olarak çok kalabalıktık belki ama , ruhumuzu bizden başka kimse bilmedi. O yüzden yalnızdık , o yüzden sessizdik , o yüzden çaresizdik. Anlatsak da dinlemediler , dinleyen de anlamadı zaten. En kalabalık anlarda yalnız kaldık. Dışardan iyiydik herkese ama içerde biyerlerde hep yalnızdık. Kimse bilmezdi içerdeki yalnızlığı , yalnızlığa sebep olandan başka. Onun da umrunda değildi zaten. Yalnızlığı sadece onunla aldatabilirdim. Ama yanıltmadı , aldatamadım. Yarattığı yalnızlıkta çırpındıkça battım senelerce. Battıkça daha çok içine çekti. Kurtulamadım. Belki de kurtulmak istemedim bilmiyorum ama yalnızlığı bile güzeldi. Bırakıp gittiği boşlukta onu düşünmek , onunla olmaktan daha iyiydi. Birlikte olursak gitme ihtimali vardı çünkü. Ama haberi yokken , yalnızlığında onunla olmak daha çok tercih edilirdi. Dilediğin derdini anlatabiliyordun yalnızlığı karşına alıp. Hiç sesi çıkmadan , sıkılmadan dinliyordu seni. Ondan başkasına da anlatmadık zaten çoğu şeyi. Çünkü güvenilmiyor insanoğluna. Senin anlattıklarınla seni sırtından vurabiliyor yeri geldiği zaman. Seni , sana karşı kullanabiliyor birnevi. Güçsüz olduğunu gördükleri an , yapışıyorlar ensene. Esir olarak kullanılıyorsun. Ama içerdeki yalnızlık öyle mi ? Al oturt karşına dök içini , içine. Sessiz sakin dinlesin. Hiçbir çıkar uğruna olmadan hemde. En sevdiğim yanı da bu zaten. Çıkarsızlık. Karşılıksız her şeyi dinlesin. Yalnızlığınız , güveniyorum diye adlandırdığınız çoğu insandan daha güvenilirdir. O yüzden şüphe etmeyin içinizi içinizdekine anlatırken. Yalnızlık güzeldir , yalnızlık sessizliktir. Tabi onu da yalnız bırakmayıp ara sıra hatır sorarsanız. Yoksa anlarsa değersizliği çekip gider. Yalnızlığınız bile yalnız kalır.