KENDİ KALEMİMDEN

" BİR "

İkiden bir çıkınca kaç kalır sizde ? Bir mi ? Bizde hiç. Hiç kalmaz. Eğer biri giderse diğerinin hiçbir anlamı , hükmü kalmaz. Etkisiz elemandır artık o saatten sonra. Bütün değerini önemini yitirmiştir artık kalan. Gidenin ne kadar anlamı kalır bilmem ama kalan kesinlikle anlamsızlaşır. Anlamsızım , değersizim , hükümsüzüm. Gittiğin günden beri mantıksızım. İkiden bir çıktığından beri tekrar kendini ikiye tamamlayamayanım. Yorgunum kısacası. Harabım. Ne gereği vardı bu basit işlemin ? Neden HİÇ'siz bıraktın beni ? Neden yoksun artık. Gidiliyor mu değer verilince ? Değiyor mu çekip gittiğine ? Sende nasıl oluyor bilmiyorum ama burda hiç olmuyor kadın. Emin ol hiç olmuyor. Gittin gideli hiçbir şey yolunda gitmiyor. Toparlayamıyorum bazen bazı şeyleri. Raylarına oturtamıyorum. Sende ne kadar az isem , bende o kadar çoksun. Bitiremiyorum seni. Bitiremedikçe , ben bitiyorum. Koşulsuzdun bende , sebepsizdin , masumcaydın. Peki ya onda da böyle misin ? Sevebiliyor mu seni koşulsuzca ? Olabiliyor mu yanında sebepsizce ? Solunda saklayabiliyor mu seni masumca ? Bu soruların cevaplarını bilmiyorum , bilemiyorum. Seni biliyorum sadece , benden giden seni. Bana dönmeyen seni. O kadar koyuyor ki bazen. Susuyorum. Seni bitiremedikçe nasıl bitiyorsam , sustukça daha çok bitiyorum. Konuşamıyorum konu "sen" olunca seni. Anlatamıyorum kelimelerle. Sığdıramıyorum cümlelere. Yetmiyor sözlüğüm seni biçimlendirmeye. Benim sözlüğümde sadece "seni çok sevdiğimi" ve "seni benden başka bu kadar kimsenin sevemeyeceğini" yazıyor. Ama bunu bilmiyorsun , sana yazdıklarımı bilmediğin gibi. Bilme de zaten. Bilmesi gereken en son kişisin sen. Çünkü bilmen gerekseydi yazdıklarımı değil , zamanında seni nasıl sevdiğimi bilirdin. Bilemedin hiç , bilemeyeceksin de. Galiba bunları sadece ben bilsem yeter. Çünkü sen bildiğini de yanlış biliyorsun.