Emmyth 2: Nandor

Hoofdstuk 8: Mooi regenweer

HOOFDSTUK 8

POV. Emmyth
Normaal HAAT ik regen, maar vandaag eens een keertje niet. Het past wel bij mijn stemming. Ik zit in mijn kamer, (thuis, ik ben ontslagen uit het ziekenhuis, EINDELIJK!)in/op de vensterbank. Het is een wonder dat ik er niet doorheen zak. Ik luister liedjes op mijn iPad via mijn oortjes. Ik kijk naar buiten en zie de regen naar beneden vallen. Dikke, vette druppels vallen met hoge snelheid naar beneden en spatten uit elkaar. Ik steek mijn hand uit het raam en voel de koude natte druppels. De lucht is grijs en donker. Ik luister naar True Love van Coldplay, de Piano en Viool versie. Het is zo'n verschrikkelijk mooi lied... Helaas duurt hij niet voor eeuwig en stopt hij na vier minuten en achtendertig seconden... Ik duw het raam helemaal open en hang mijn benen uit het raam. Ik ga op de dakgoot staan en zet mezelf af. Met moeite stijg ik hoger, maar het regent en dus worden mijn vleugels -en ik zelf- kletsnat. Gelukkig hangen de wolken laag en ben ik er al snel boven. Ik zweef boven een dak van grijze wolken. Af een toe zie ik een zwakke lichtflits, het onweert en bliksemt. Gelukkig ben ik hierboven veilig. Ik kan hier wel voor eeuwig rond vliegen, maar helaas is dat onmogelijk. Het is half tien 's avonds en ik moet toch echt een keer gaan slapen. Ik maak een soort duikvlucht en vlieg zo snel mogelijk naar het raam van mijn kamer. Anders stort ik door al die regen nog neer! Snel doe ik het raam dicht en ik loop naar mijn badkamer om mezelf af te drogen. Ik gris mijn pyama onder mijn kussen vandaan en ik trek hem snel aan. Brrrrr, het is echt koud! Ik laat mezelf vallen op mijn bed. Mijn hoofd raakt mijn kussen en ik sluit mijn ogen. Met een glimlach op mijn gezicht val ik in slaap...

POV. Airyn
Ik lig op mijn bed. Al uren probeer ik slaap te vatten, maar het lukt maar niet. Ik moet steeds denken aan Daan, zou hij erg verdrietig zijn? Of zou hij me al vergeten zijn. Ik heb hem niet gesproken sinds het uit is, althans, niet onder vier ogen. Eigenlijk moet ik stoppen met aan hem denken. Het maakt me alleen maar ongelukkig... Ik denk liever aan Fin, op hem ben ik hopeloos verliefd... Hij is zo knap, en lief, en slim! Maar de gedachte aan hem maakt me eigenlijk ook weer ongelukkig, omdat ik weet dat ik nooit met hem samen kan zijn, want hij heeft met Emmyth en ik kan ze nooit uit elkaar halen... Dat kan ik ze niet aandoen! Als je ziet hoe gelukkig ze samen zijn... Zucht... Mijn leven is zooo- nee, wacht, ik mag helemaal niet klagen, er zijn altijd mensen die het slechter hebben. Pffffffffff...

POV. Emmyth
Het is 10.00 's morgens. Ik loop door het bos. Morgen begint de school weer, dus ik heb besloten om nog eens extra van de vrijheid te genieten. Ik voel me heel goed, ik weet niet waarom, maar het maakt me gelukkig. Dit geeft me ook de kans om mijn krachten uit te proberen. Ik zwiep mijn armen omhoog en verschillende soorten bomen rijzen uit de grond. Ik concentreer me op het weer. Het is 18 graden, en dat mag nog wel een beetje warmer. Ik laat de temperatuur 2 graden stijgen. Het is echt leuk om alles te beïnvloeden! Tot nu toe heb ik alleen nog maar mijn boselfen krachten uitgeoefend, maar zoals ik ontdekt heb, heb ik alle krachten. In het midden van de open plek waar ik ben staat een oude, knoestige boom. Hij fluistert wat naar me, hij zegt dat er in een storm, een van z'n takken af is gevallen. 'Geen probleem', fluister ik terug en ik laat een nieuwe dikke tak groeien uit de stam van de oude boom. Hij is dankbaar. Ik besluit om mijn waterkrachten eens uit te testen. Ik vorm een bol met water in mijn handen en maak er een konijntje van. Het blauwe waterkonijntje springt uit mijn handen en rent het bos in... Ik loop naar de oude boom en ga tegen z'n stam zitten. De zon schijnt -daar heb ik voor gezorgd- en de lucht is blauw. Ik kijk naar boven, maar de bladeren van de boom zitten in de weg. Ik fluister wat tegen de boom en de bladeren wijken opzij. Ik zie een paar wolken langzaam voortdrijven. Mensen proberen altijd wat te zien in de wolken, alsof ze in een bepaalde vorm door de lucht zweven, opweg naar hun huis, maar echt... Wat heeft het voor zin? Ik weet wel dat het nergens op slaat. De wolken zijn deel van de natuur, en ze zijn niet bedoelt op 'ergens op te lijken', maarja, wat is het leven zonder een beetje fantasie?