Story After Percy Jackson (dutch fanfiction)

Hoofdstuk 8 Zoë

Ik heb het meestal niet zo op vliegen, maar op firebolt is vliegen best comfortabel. Zachtjes slaat hij met zijn vleugels om vaart te maken en dan zweeft hij weer even vooruit. Het geeft me een rustig gevoel, ik weet niet waarom.

Ik zie een mega groot meer komen en voor dat ik het weet vliegen we over water. Mara komt naast me vliegen en ziet me naar het water kijken. 'Mis je je ouders?' Vraagt ze. ' een beetje, maar we zijn pas een paar dagen oderweg dus dat valt wel mee.' Zeg ik. Onder ons zie ik tobias en Jackie over het water rennen. Wacht? Kan jackie over water rennen. 'Wist jij dat jackie over water kon rennen?' Vraag ik aan mara. 'Uhuh, nee?' Zegt ze vragend. Ze kijkt naar beneden en schreeuwt tegen Tobias: ' sinds wanneer kan jackie over water rennen?' Tobias kijkt op en schreeuwd terug: 'ik wist het ook niet!' Mara en ik kijken elkaar aan en beginnen te lachen.

Ik best toch best wel blij dat ze mee zijn gekomen anders was ik nu vast verdwaald geweest of dood.

We vliegen over de meest mooie oandschappen en steden. We moeten ieder moment Phoenix kunnen zien. En dan zie ik de skyline van een stad. Het kan geen andere stad zijn dan Phoenix.

'BAAS, WE GAAN ZO LANDEN. BEN JE KLAAR?' Zegt Firebolt in mijn hoofd. 'Jep.' Zeg ik terug. Firebolt klapt zijn vleugels in en we gaan naar beneden. Een paar meter boven de grond slaat firebolt zijn vluegels weer open en landen we langzaam op een grasveld. Ik sprink van firebolt's rug en loop naar tobias toe, die tegen jackie aan het praten is.

Het ziet er een beetje vreemd uit, maarja wat denken mensen dan van mij als ik met Firebolt praat?

We zeggen weer tegen firebolt enzo dat ze op deze plek moeten blijven tot dat wij weer terug komen.

'Waar gaan we in hemelsnaam beginnen?' Vraagt Mara terwijl we richting het gentrum van Phoenix lopen.

'Apollo kennende zit hij sowieso ergens in het centrum van de stad, en doet hij iets opvallends. Je weet het nooit. Hij kan in zijn goden-vorm zijn, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk want dan zouden hier wel ergens dode mensen liggen. Dus dan is hij in mensen-vorm, en dan kan hij iedereen zijn. Maar zoek een opvallend, een beetje gek iemand die de aandacht op zoekt.' Zeg ik.

Mara en tobias kijken me aan en zegen: 'hoe weet je dat?' Ik glimlach en zeg: 'ik heb hem ooit ontmoet, perongelijk. Ik was met mijn vader in new york, maar er was een straatje wat mijn vader steeds ontweek. Dat was dus voor mij een reden om dat straatje in te gaan. En toen liep ik per toeval tegen een man aan die Apollo bleek te zijn. Hij was best gestoord.' Tobias keek me met open mond aan; 'je ging gewoon dat straatje in, terwijl je vader dat duidelijk niet wilde?'

'Ik was 9' zeg ik lachend.

Mara lacht ook maar tobias kijkt me nog steeds met open mond aan alsof ik gek ben.

'Je vangt vliegen.' Zeg ik droog en loop weer verder.

We lopen en lopen tot dat we besluiten on even te gaan zitten. We lopen naar een plein en gaan op een bankje zitten. 'Hij moet hier ergen zijn. Dit is een perfecte plek om een optreden te geven ofzoiets.' Zegt Mara. We kijken rond maar zien niemand waarvan we denken dat dat wel eens eengod zou kunnen zijn.

Dan horen we een stem achter ons die zegt: 'Heeey familie!'

A/N

Sorry voor dit niet zo briljante hoofdstuk. Ik ben op dit moment erg inspratie-loos.

Morgen begint school weer, blegh! Misschien dat ik daar wat inspiratie opzoek? Waarschijnlijk niet want zo spannend is school nou ook weer niet...

Bye!