Ceren... Onun yaşamı diğerlerinden farklıydı. 14 yaşındayken annesi terk etmişti. 3 yıl boyunca babası ve abisi ile beraber yaşıyordu ama babasının ölümüne kadar... O gün hayatının en kötü günüydü. Daha iki gün öncesine kadar çok mutluydu. Ama şuan babasının mezarının başında ağlıyordu. Artık onun için her şey bitmişti. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.
Amcasının omzuna dokunmasıyla irkildi. "Hadi gidelim."dedi. Ceren, birkaç dakika durakladı ve sonunda konuşabildi. "Nereye?" Amcası kaşlarını çatarak "Bizimle eve gelmeyecek misin?" Hiç böyle düşünmemişti. "Neyse siz gidin ben kendim giderim eve." İki kelimeyi bir araya getiremiyordu. "Artık bizimle kalacaksın biliyorsun değil mi?" Aslında amcasını seviyordu ama yengesi pek iyi niyetli biri değildi ve bunun farkındayı. O kadından çekiniyordu. Gelmek istediğinden emin değildi. Ama gelemem olmaz diyemedi çünkü amcasının ısrarcı bir kişiliği vardı ısrar edecekti. Eninde sonunda Ceren'i tek bırakmaz yanlarına alırdı. Bu yüzden "Peki, biliyorum. Evet" Amcası ve yengesi eve doğru giderken Ceren hala mezarın başındaydı.
* ** ** * ** * ** * *** **
Akşam olmaya yaklaşmıştı. Eve gitmesi gerekiyordu. Mezarlıktan çıktı baygın bir halde yolda yürürken birisine çarptı. Çarpmanın etkisiyle birden yere düştü. Çocuğun kim olduğunu göremedi. Yani tam göremiyordu. Çocuk eğilip nasıl olduğunu kontrol etmeye çalışıyordu. Ceren kendisinde değildi. Çocuk, Ceren'i kucağına alıp götürüyordu. En sonunda amcasının evini bulabildi. Zile bastı. Kucağında Cerenle beraber bekliyordu. Kapıyı kızın yengesi açtı. Ve o şekilde görünce hemen amcasına seslendi.
"Mehmeeeet!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EXİST
Teen FictionAnnesinin terk etmesi ve babasının ölümünden sonra bildiği, gördüğü her şeyden uzak bir kasabada, yeni bir hayata başlayacak bir kız. Yaşadığı zorluklar, başına gelecek kötü olaylar ve bunun yanında yaşayacağı bir o kadar güzellikler...
