bir çiçeğin ilk tohumlarında, bir duvara işlenen ilk boyada, ve bir ampülün ilk aydınlığında var olan görünmez bir detaydım sanki.
Dünyada hiçbir anlamı olmayan tahta parçası gibi ıslak bir toprağa saplanıp kalmıştım; zamanla batıyordum.
İçinde olduğum toprağın dibi bataklıktı ve ben kabuğuma çekildikçe daha da dibe batıyordum. Üzerimde hissettiğim kabuğu asla kıramıyordum, bilakis gittikçe kalınlaşıyordu.
Kırılması gereken etrafımdaki kabukken, sürekli çekirdeğim paramparça oluyordu.
Etrafım taş tuğlalarla sarılıyken içimin çürüdüğünü ve çürüdükçe dibi bataklık olan toprağa karıştığımı hissediyordum.
"Kırıldıkça kendi kabuğuna çekiliyorsun," demişti bana. "Ve ben en çok bundan korkuyorum."
O zamanlar ne demek istediğini anlamamıştım; bu yüzden gözlerine boş boş bakmakla yetinmiştim. Ama şimdi, o boşluk boğazıma yapışıp beni boğuyordu.
"Kendi kabuğuna çekilirsen, sana ulaşamam."
❦
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
