İMKANSIZ M&M//TAMAMLANDI

~29. Bölüm~

~Marcus~

Eftalya'yı amcasına bıraktıktan sonra İrem'in yanına gitmek için arabaya bindim. 

Şimdi ne haldeydi bilmiyorum. Saçma sapan bir oyun yüzünden neden bu haldeydik onu da bilmiyorum.

Gaza son sürat basıp hızla yolda gitmeye başladım...

~İrem~

Yaşamak... Ne güzel bir kelime ama sadece yaşamayı bilenlere hakedenlere mahsus bir kelime...

Odanın kapısı açılıp Marcus girdiğinde bilimcimi çoktan kaybetmiştim. Üşüyordum ben kötüydüm işte bir kere...

Gözlerimi araladım yavaşça son kez baktım o surata son gördüğüm şey onun yüzü olsun istedim...

~Marcus~

Yatağa uzanmış uyuyordu sanırım. Yanına gidip bende uzandım başımı göğsüne yasladım.

Kalbi yavaş atıyordu huzur verici...

Sonra birden hızlanmaya başlayınca korktum...

Birden mırıldanmaya başladı...

"yaşamak benim yaptığım birşey değil artık gidiyorum burdan birdaha dönmemek üzere... Seni seviyorum Marcus... Seni seviyorum... Seni se-"

"İREM!!!  ÖLEMEZSİN SANA SÖZ VERİYORUM SEN ÖLMİCEKSİN VE BEN SANA AŞIK OLUCAM. HATTA BEN SANA AŞIĞIM... HEP AŞIKTIM... "

YAZAR ANLATIMIYLA

Marcus Gunnarsen hayatta yok gibiydi bir zamanlar bir kadının eline tutundu hayata tutundu yaşamayı öğrendi onunla...

Mutlu olmayı sevmeyi öğrendi...

Ve şimdi hastane koridorlarında bağırışları çığırışları yükseliyordu o tamamen kaybetmişti artık...

Tamamen bitmişti onun hikayesi tamamen yalnız dı artık...

Hastane korirdorlarında diz çöktü elinde turuncu renkli bir toka tutuyordu...

O an aklına yaşadıkları geldi...

Mac: Yoksa Korkuyor musun küçük?

İrem: Tabikide hayır çoçuk!

İrem: Komik olan ne?

Mac: Güldüğümü hatırlamıyorum.

İrem: Ben hatırlıyorum ya o yeter.

Hayatı bir film şeridiydi sanki ilk motosiklete binişleri ilk evet diyişleri ilk öpücüklerinden tut herşey herşey...

Hani dedim ya MARCUS GUNNARSENIN SONU HER ROMANDA OLDUĞU GİBİ UZUN UZUN OLMADI. KİMSE ONA UZUN UZUN AÇIKLAMA YAPMADI. İKİ KELİME DUYDU ZATEN GERİSİNİ O DA HATIRLAMIYOR...
'ONU KAYBETTİK'

DEVAM EDECEK...