8 ay onakr olmadan tamı tamına 8 ay geçmişti. Ablam bebeği için ayakta durmaya çalışıyor o da doğdu doğacak zaten. Bir erkek yeğenim olucak. Ablam adını Umut koymak istedi. Çünkü onun için belki bir umut olmuştu ablam için bir dayanak bu yüzden adını Umut koyacaktık. Dayanmış gibi yapıyordu ablam ama gece ağlama seslerini duymuyor değildim. Nazlı ve ben mi nasılım?
Nazlı ve ben 5 ay psikolojik destek aldık. Şimdi durumumuz biraz daha iyi ama bir kelime duyuyoruz ve onları hatırlıyoruz o an içimde fırtınalar kopuyor durmuyor o fırtınalar o şimşekler. Şimdi ben odamızda elimde evlendiğimiz de çektiğimiz fotoğrafa bakıyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Niye şimdide bu kadar mutlu değiliz. Ya da şöyle diyeyim niye mutlu olamıyoruz neden. Böyle olsaydık şimdi belki de bir çocuğumuz olurdu. Belki gitmeseydiniz Ateş ve Nazlı beraber olurdu. Yavuz abi çocuğunu kucağına alırdı. Beraber mutlu bir aile olurduk.
"Niye gittiniz niye neden? Neden gittiniz neden bizi bu karanlık dünyada bırakıp neden gittiniz?" Diye bağırdım ve ağlamaya başladım. Eğer evde ablam olsaydı bağırmazdım ama dışarıda olduğu için içimi dökebiliyordum.
"Su!"dedi Nazlı yanıma geldi ve bana sarıldı. "Su yapma bak bizi böyle görseler çok üzülürlerdi." Dedi Nazlı. "Nazlı o bu..urda ols...a ağlama Nazar boncuğum o boncuk gözlerin kızarır derdi."dedim ve haçkırarak ağlamaya başladım. Telefonum çaldı Eylem arıyordu.
"Efendim Eylem abla." "........." "Ne hemen geliyoruz tamam."dedim
"Nazlı kalk ablam hastanede doğuruyor."dedim ve hemen arabanın anahtarını aldım. "Hangi hastane?"dedi Nazlı ve o an Feyzullahla son konuşmamız aklıma geldi ve ağlamaya başladım. "Nazlı kaç tane hastane var al arabayı da sen kullan ben iyi değilim. "Dedim oda onayladı ve sürücü koltuğuna geçti.
Hastaneye vardık ve hemen içeriye geçtik ablamın çığlık sesleri içerden geliyordu istemeden tedirgin oldum. Şu ana Yavuz abi ablamın ve bebeğinin yanında olabilirdi. Onlara destek olabilirdi ama kader işte.
Feyzullah'dan
"Erdem abi biz senden yeni fotoğraflar istedik ama sen bana niye Bahar'ın eski fotoğraflarını getiriyorsun bir şey olduysa söyle."dedi abim. Evet ölmemiştik. Ama onları gormeden de hiç birimiz yaşamıyorduk. Ateş Nazlı'ya, abim yengeme, ben ise Nazar boncuğuma onun o kokusuna hasrettim.
"Yavuz şimdi sana bir şey söyliycem ama sakin olacaksın." Dedi Erdem abi şu an üçümüzde tedirgin bir şekilde Erdem abinin dediyecegi şeyleri bekliyorduk.
