My Nerdy Wife: Ang tunay na buhay [Editting]

CHAPTER 23

Maria Clara Mapepe Point of view

Minulat ko ang aking mata. Purong puti ang kisami na bumungad sa akin. Luminga ako at hindi nga ako nagkamali na si Tita Cathy ang kanina pang humahaplos sa kamay ko. Kanina ko pa iyon nararamdaman kahit pa naka pikit.

"T-tita?" Baling ko agad. Basag ang boses ko. Inikot ko ang paningin ko. "Bakit ako nandito?"

"M-Maria... Salamat sa diyos gising kana!" Nakangiti pa siyang niyakap ako.

Nagulat naman ako sa biglaang pagyakap nito sa akin. Peru saglit ring natunaw ang gulat kong iyon dahil gumaan ang aking pakiramdam. Sa yakap ni Tita Cathy ay naalala ko tuloy si mama. Maykaunting nangilid na luha sa mata ko. Pasikreto ko iyong pinunasan saka niyakap din siyang pabalik.

"Salamat Tita." Pagkahiwalay naming dalawa.

"Uh... I don't know why your saying thank you for but your welcome."

"Ano pong nangyari?"

"Aksidente kang naitulak ni Clint sa fool."

Hinanap ng mata ko ang anak nitong si Clint ngunit wala siya. Paano ba ako napunta dito. Ang tandaan ko lang ay palakad ako papasok ng mayrun parang tumulak sa akin papuntang swimming fool.

Nang agad na makarekobre ay pinilit kung bumangon. "Aalis na po ako. May klase ako ngayun Tita?"

"No! You will stay here and rest for a while." Mahinahon nitong sinabi.

"Peru kailangan ko na pong umalis Tita maypasok po ako." Pinilit kung tumayo.

Nagawa ko naman ang maglakad. Peru ilang hakbang lang iyon dahil nawalan din ako ng balanse. Hindi ako pwedeng lumiban lalo na't marami pa akong hahabulin sa mga nakaraang klase ko.

"Sinabi ko na kaseng magpahinga ka muna, Maria?" Si Tita Cathy.

"K-kase..." Napatingin ako sa pintuang bumukas.

"What happening here?" Iyon ang sinabi niya.

Pagpasok palang ni Clint ay umopo na ako sa gilid ng kama. Pakiramdam ko ngayun para akong umiiwas sakanya sa hindi malamang kadahilanan.

"S-sorry po Tita Cathy." Paghingi ko ng paumanhin saka nahiga ng muli.

Bumaling ako sa ibang direksyon para hindi makaistorbo sa kanilang dalawa. Hindi ko gusto ang attention. Ngunit nanatiling nakatuon ang pandinig ko sakanila. Tanging si Clint lang ang makakagawa nito sa akin. Ang saktan ako at kamuntikan pang patayin. Galit na galit talaga siya sa akin.

"Let her rest for a while, anak. She need to recover."

"I understand Mommy." Narinig kong sagot naman niya narinig ko.

Pakiramdam ko ngayun ay para akong nilulunod ng titig. Kahit na hindi ko harapan si Clint. Ramdam kong siya iyon. Maya't maya ay narinig kung sumara ang pinto. Gumaan ang loob ko.

Sandali lang ang hinintay ko para humiga ng maayos. At hindi na nakatagilid na nakahiga. Dahil pagkakaalam kung si Clint ang lumabas ngumiti pa ako bago humarap.

"Tita..." Natigilan ako ng hindi si Tita Cathy ang nakita kundi si Clint. Sinalobong pa niya ang ngiti kung para sana kay Tita. Sa gulat ay napatitig ako ng matagal sa mata niyang parang nangungusap. Ngayun ko lang napansin ang malalim nitong mata namay pagka-kayumanggi. Natunan pa ang titig ko pababa sa labi niya.

Bigla nalang bumilis ang pagtibok ng aking dibdib. Sa mga nangyari parang hindi ko maiwasan ang sariling pakatitigan siya ng husto.

"Are you okay, Maria?"

Saka lamang ako nagising sa isang pagpapantasya ng kumaway ang kamay nito sa aking mukha. "H-ha? A-anong sinabi mo ulit?"

"I said are you okay?" Ulit niya sa hindi ko naintindihang sabi niya kanina mula sa pagkakawala sa aking katinuan.

"B-bakit ka nga ba nandito, Sir Clint?" Pilit pormal kung tanong sa kanya.

"I need to observe you too, Maria?" Siya.

"Hindi mo ako kailangan bantayan..."

"Bakit hindi?" Muli na naman niya akong tinitigan sa mata ngunit sa pagkakataong ito ay mabilis akong umiwas. Hindi ko gusto ang nangyari kanina. Sa mga mata niya ay para akong hinihila. My heart pondering into heaven. Hindi ko alam kung bakit.

"Bakit hindi Maria? Kasalanan kl kyng bakit ka nandito."

"Maayos na ang kalagayan ko. Hindi pa ako mamamatay para kailanganin ang kalinga ng iba. At hindi ka doctor, guro ka Sir Clint."

"It's not my intension to push you out. I'm sorry! Gusto ko lang makabawi."

Ang mata nito ay napuno ng walang kaemo-imosyon. Ang galaw niya ngayun ay naging limitado na. Tagus sa puso ang titig niyang hindi ko na namalayang nakikipagtagisan narin pala ako. Muli kong naramdaman ang pagbilis ng kabog ng aking dibdib. Bakit ako nagkakaganito?

"Really am."

Doon lamang ako tuloyang nakawala sa pagkakakulong ng magsalita siya.

"Magpapahinga na ako."

Pinikit ko ng tuloyan ang aking mga mata.