My Nerdy Wife: Ang tunay na buhay [Editting]

CHAPTER 47

Clint Del Monte P.O.V

I look at to her face as she deep sleep.

Kung may paraan lang para akuin ang dinaramdam nito ay ginawa ko. But there is no way to take it over from her. It's was me who put Maria in this place.

Hinawakan ko nalang ang kamay niya."I'm very sorry Maria! Please wake up for me?"

I feel guilty. I feel pain, hurt and frustrated to see her like this because of me.

***********************************************

FLASHBACK

Mabilis ko siyang dinala sa hospital. Hangong hango ako at nilalamig narin habang siya ay binubuhat.

"Kami na ang bahala sa kanya dito nalang ho kayo?" Yong lalaking nurse.

Napaatras ako ng sinara na nila ang pintuan ng kwarto kung saan nila pinasok si Maria.

"Clinton!" Sigaw ni mama.

"Ano?" Si Dad.

"I don't know dad. Hindi ako mapakali dito!"

"Calm down ijo. Walang maitutulong iyan sa ngayun."

I remain silent.

"Kayo puba ang pamilya ng pasyente?"

"Fiance niya po ako. Kamusta na po siya?" Ako.

"She's okay now. Pwede niyo na siyang puntahan. Peru kailangan kitang makausap!" Tingin sa akin ng doctor.

Pumasok na sina mommy. Habang ako ay nakasunod sa doctor papuntang opisina nito.

"Tatapatin na kita ijo!" Panimula niya.

"She need a heart trans gland. Kailgan kong makausap ang doctor niya dahil siya ang masnakakaalam sa pasyente."

"Heart trans gland?"

"Base on what we observe. Ito na ang pangalawang beses nitong heart attack. At kung hindi pa ito maagaran ay baka wala na siyang chance na magsurvive pa?"

I cry. "Bakit wala man lang akong alam sa kanya?" Inis kong sabi sa sarili.

Tuliro akong lumabas ng kwarto.

"She need a heart trans gland bago mahuli ang lahat!" I remember what the doctor said to me.

END OF FLASHBACK
***********************************************

"Clinton magpahinga ka naman anak? Dalawang araw ka ng nandirito. Hwag mo namang pabayaan ang sarili mo." Aniya ni mommy.

I will stay here even more than a year. "Kasalanan ko ang lahat ng nagyari ma!" Panisis ko sa sarili.

"K-kung siguro nalaman ko ng maaga ay hindi siya mahahantong saganito. Kung maaga lang sana ay naging mabuti ako sa kanya!" Iyak ko.

"Please iho hwag mong sisihin ang sarili mo walang may gusto niyo." Dagdag niya.

Siguro nga!

"Mauna na po kayo ma. I will stay here at her side ano man ang mangyari!"

Narinig kong sumara ang pinto hudyat na nakaalis na sila.

I hold back into his arms. "Please Maria. Gumising kana. Ginahantihan mo na ba ako?" Parang panunubat ko na sa ginawa kung mali sa kanya.

"I'm sorry. Gumising kana please!"

Niyakap ko siya ng mahigpit. Hindi ko napigil ang pag-iyak ko. "Patawad Maria!"

I hold my breath then let go everything saka ko siya hinalikan sa labi. "Kiniss kita ng walang paalam? Hindi mo ba ako papagalitan?"

She never answered me. Yumoko na ako. Magkadikit ang ulo namin sa isa't isa.

I look at her face. She has a beautiful shape of eyes. Her tiny nose. And her lips. A small lips.

"I LOVE YOU SO PLEASE WAKE UP!"

Puno ng sabik ngunit higit sa lahat ay sakit ang nararamdaman ko. I feel like I'm doomed on her bait. Bakit ngayun ko pa siya minahal.

Ngayun ko lang siya minahal ngayung nakaratay siya't naghihiral.

Ngayung huli na ang lahat, ngayun na ang puso't isipan niya ay hindi na muling mag-iisa ng dahil sa akin.

Her smile. Even her teeth was yellowish. And a lot of dark spot on her skin.

Now I appreciated her flaws.

"Papa....pa..!" I heard his moaning again.

Lagi ng tinatawag ang papa nito. I heard it full of please. Sakit at kirot!

I hug her again! Until, the noise she made gone.