Başkalarını suçlayarak dahi vicdanını rahatlatamaması bir süre sonra o kadar sinir olmama yol açtı ki, ona bakarken boğazını sıktığımı hayal ediyordum. Onu bu kadar sevmeme rağmen, boğazına yapışmak ve "Aptal!" diye bağırmak istiyordum. "Sen olmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kabuslar, karanlıkta ortaya çıkan can yakıcı imgeler. Bilinçaltında bulunan en tehlikeli şeylerin ortaya çıktığı düş hali.
Bir kabusun etkisinden çıkmak bazen hızlı olur, çoğu zaman bir gün kadar, nadiren ömür boyu. Sonuncuya hayatınızda bir kez dahi denk gelseniz her anınız onun gölgesinde geçmeye başlar. Gece karanlığına baktığınızda ortalık bir anda aydınlanır ve imgeler gözünüzün önüne gelir. Bunu yapmamanız gerektiğini bilirsiniz, düşünmemeniz gerektiğini. Buna rağmen, her seferinde sizi nefes nefese de bıraksa, ağlatsa da ya da ne kadar kötü bir şey yapsa da buna engel olamazsınız. İnsanlar mazoşist varlıklar.
Böyle bir anda ne yapılabilir ki en fazla? Her an aklınızda olan bir şeyle nasıl sakin kafayla mücadele edebilirsiniz ki? Edemezsiniz, edemedim de zaten ama hafifletmenin bir yolunu buldum. Gece boyu süren orman yürüyüşü. Karşıma çıkan aç bir kurt bile bazen kabuslardan daha az korkutucu olur.
Bir gece, onunla karşılaştım. Tony Stark. Gece ayazında, sabahın dördünde, teni terle kaplı halde oturuyordu. Durup ona baktım, o benim farkında bile değildi. Yürümeye devam ettim şehre doğru. Ertesi gün de aynısı oldu. Sonraki birkaç gün de öyle. Bu öylesine bir şey değildi. Bu yüzden, yürüyüp gitmek dışında bir şey yaptım.
Yine her zaman durup ona baktığım yerde durdum ve ona baktım. Ardından derin bir nefesle ona yürüdüm. Yolun yarısından fazlasını bitirdiğimde beni fark etti ve bana baktı. Teni yine ıslaktı. Gözleri bomboş bakıyordu.
"Demek kabuslar senin de yakana yapıştı." başka ne olabilirdi ki?
Kendi kendine güldü ve başını çevirdi.
Derin bir nefesle arkamı döndüm, hiçbir şey yapmadığında. Yolu yarıladım ama durup ona dönmeden konuştum. "Ormanda yürüyüş yap, karanlık kabuslarımı tetikliyor ama çiçek böcek yeterince sakinleştirici."
Gereğinden iyi duyan kulaklarım kendi kendine mırıldanmasını işitti. "O yüzden tüm gece ormandasın." sesi alaylıydı ama buna takılmadım. Ormana geri dönmeden önce durup ona baktım ve hafifçe gülümsedim.
"Aslında tam olarak öyle."
Ertesi gün, henüz saat on birde, yani yürüşüme yeni başladığım sıralarda onu eşofman takımıyla önceki gün yürüdüğüm yolda bulmayı beklememiştim. O günden sonra gece yürüyüşlerimde bir eşlikçim vardı.
Sonunda o merak ettiğim soruyu sordum, birkaç gün geçtikten sonra ismimi bile sormamıştı, nitekim ben de sadece televizyondan biliyordum. "Söyle bakalım, kabusların nasıl?"
"Arkadaşlarımın hepsi ölüyor, sevdiğim herkes. Keşke tek kötü yanı bu olsa," durup derin bir nefes aldığında bir kütüğün üzerinden atlayıp tahmin yürüttüm.
"Kötü yanı senin ölmeyişin."
Oflayarak onayladı. "Aynen öyle, ya seninki?"
Gözlerim bir an karanlığa daldı ama hızlı kurtuldum. "Ailemin ölümünü her gece tekrar tekrar izliyorum." Durduğunda birkaç adım gittim ama geri dönerek ufak bir volta attım. "Bir zamanlar abilerim vardı, ne kadar sürekli beni sinirlendirip saçmalasalar da varlardı. Annem, babam... Ne kadar saçma şeyler yüzünden kavga etseler de aradığımda telefonun diğer ucundalardı."
Bana neredeyse dehşet içinde bakıyordu. Devam ettim, bunu her gün yaşadığım için artık söylerken hissizleşmiştim ama uyurken bu geçerli değildi. "Bir gün beni almak için hepsi aynı arabaya binmişti, hava yağmurluydu." Neyden bahsettiğimi anlamış gibiydi, nefesini tuttu. Gözlerim tekrar karanlığa sabitlenmişti, işte o bahsettiğim anlardan biri, bana vereceği hasarı bile bile o anları düşünmeye devam ediyordum. Gözümün önüne tekrar geliyordu. "Gözümün önünde gerçekleşti. Babamın tüm çocuklarına dağıtmak ve yaşlanınca harcamak üzere bir şeylere yatırdığı tüm para bana kaldı. Onun dışında elimde tek kalan kabuslar."
Beni tutup kendine çekti ve dikkatimi dağıtarak görüntüyü uzaklaştırmaya çalışırken bana sarıldı.
Kabuslar. Tony Stark'la tek ortak noktamız buydu.
Ne yapayım, tutamadım kendimi... düşünceleriniz ve yorumlarınızı benimle paylaşmaktan çekinmeyin :)
