ÖYKÜ

1.BÖLÜM

Hayatımın yeni başladığının henüz farkında değildim.On üç yaşındayken küçük kız kardeşimi kaybettim ve hayatın,yaşadığımız dünyanın gerçek olmadığını o an anladım.

Kalbim sanki ''11.11.2018'' tarihinde kardeşiminki ile birlikte durmuş gibi hissetmiştim.Uzun bir süre kendimi toparlayamadım insanlardan ve çevremden uzaklaştım . Kendimce bir daha kimseyi bu kadar sevmeyeceğime söz vermiştim çünkü birini her şeyden çok sevince toprak alıyor sanmıştım bu yüzden annem ve babama bile artık eskisi kadar yakın değil gibiydim.Annemin kalp cerrahı olması bile kardeşimi kurtarmaya yetmemişti.

Annem ve babam bir restoran da tanışmışlar.Babam bir çok ülkede aşçılıkla ilgili deneyim yaşamış ve Türkiye'de bir restoran açmaya karar vermiş.Babam annemi restoranın açılışında görmüş ve ilk görüşte aşık olmuş.Annemin söylediğine göre babamı çok peşinden koşturmuş sonrasında tahmin etmişsinizdir ki evlenmişler ve bir süre sonra ben dünyaya gözlerimi açmışım.

Şimdi ise on birinci sınıftayım ve annemin işi nedeniyle İzmir'e taşınmamız gerekti. Taşınmak için yarıyıl tatilini bekliyorduk. Eşyaları toplamaya başlamıştık bile. Odamı toplarken kardeşimin kıyafetlerini sakladığım kutuyu gördüm. Orada tam dolabın arkasına katmıştım ve elim titreyerek kutuyu kucağıma aldım...Sanki saatlerce koşmuş gibi nefes nefeseydim.Kutuyu açtım tam o koku yayıldı bebek kokusu kardeşimin kokusu,gözlerimdeki yaşı tutamadım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

Annem ve babam sesimi duymuşlar ve bana bir şey oldu sanarak koşa koşa odama gelmişlerdi.Gözlerindeki korkuyu görebilmiştim

ANNEM

- ''Kızım ne oldu bir şeyin yok değil mi''diye sordu.

- Hayır (diye bildim sadece başımı sallayarak)

Babam elimdeki kutuyu gördü ve gözlerinden yaşlar dökülmeye başlamıştı...Babam anneme göre daha duygusaldı annem ise her zaman hayata karşı dik duran güçlü bir kadındı ama babamla ben çok fazla duygusaldık.Annem birden''Hadi ama böyle yapmayın''diyerek ayağı kalktı ve kutuyu benim kucağımdan alarak kapıya yöneldi.Sanırım aşağı tüm kutuları kattığımız odaya götürüyordu.Babam ise bana sarıldı kokumu içine çekti ''Seni çok seviyorum canım kızım''dedikten sonra kapıya yöneldi ve çıkmadan önce''Kıvırcık hadi ama daha odanı doğru düzgün toplamamışsın yarın nakliyatçılar gelicek'' dedi.Ben ise biraz olsun gülmeye çalışarak başımı salladım (onaylarmışım gibi).

Aaaaa! Durun ben size adımı söylemeyi unuttum.Hikayemizin ana karakteri benim adımda Öykü Bulut,annemin adı Yeliz ,babamında Selim.Şimdi kaldığımız yerden devam edelim... Babamda çıktıktan sonra kendimi toparladım ve odamı tekrar toplamaya başladım.Kulağıma kulaklığımı taktım ve en sevdiğim şarkıları dinlemeye başladım. Zamanın nasıl geçtiğini fark bile etmemiştim hava çoktan kararmıştı ve ben de çok yorulmuştum. Yatağıma kendimi birden attım ve odamı bitirmiş olmanın rahatlığıyla yatağımda uyuya kalmıştım.Gece annemle babamın yanağımdan öptüğünü hissetmiştim ve mışıl mışıl uyumuşum.

Sabah annemin yaptığı poğaça kokularını burnumda hissedebiliyordum.Farkında olmadan mutfağa inmiş ve masaya çoktan oturmuştum.Annem beni görmemiş olucak ki arkasını döndüğünde çığlık atmıştı ama ben hala farkında değildim. Saçlarım yüzümü kaplamıştı babam bu fırsatı kaçırmayıp hemen fotoğrafımı çekmişti. Kendime geldiğimde artık çok geçti çünkü babam fotoğrafı hemen yıllık oluşturduğumuz albüme yerleştirmişti.Halime çok güldüğümü hatırlıyorum.Ben olsam belki annemin yerinde daha fazla korka bilirdim.

Odama çıktım ve hazırlanmaya başladım. arabayla gideceğimiz için rahat bir şeyler giymeye karar vermiştim.Annem çoktan kıyafetlerimi hazırlamıştı ve ne giymek isteyeceğimi anlamış gibi siyah taytımı ve beyaz peluş kazağımı yatağımın üstüne koymuştu. Hızlıca giyindim. Annemle zevklerimiz genelde aynıydı çok nadir tartışırdık. Kıvırcık saçlarımı düzelttim,çantama ihtiyaç duyabileceğim eşyalarımı; çizim yaptığım defterimi,kulaklığımı ve fotoğraf makinemi aldıktan sonra aşağıya indim ve tam o sırada kapı çaldı nakliyatçılar geldi sanarak kapıyı açtığımda şok oldum çünkü karşımda nakliyatçılar değil okuldan arkadaşlarım vardı. Yüzümün şaşkınlığı on metre ilerden görünürken onlar''Sürpriz''(diye bağırmışlardı) ve tek tek sarılmaya başladılar. Arkadaşlarmıla vedalaşırken nakliyatçılar gelmişlerdi ve çok hızlı bir şekilde her şeyi araçlarına yüklemişlerdi. Arkadaşlarımla da vedalaşıp annemle birlikte bizi arabada beleyen babamın yanına gitmiştik. Annemde arabaya bindi ve bende arkamı dönüp çok sevdiğim ama hiç belli etmediğim arkadaşlarıma el salladıktan sonra arabaya bindim. Babamın anahtarı çevirmesiyle birlikte kemerimi taktım.

Aslında Ankarayı seviyordum ve düzeniminde bozulmasını istemezdim. Benimle aynı fikirdeydi babam ama annem İzmir bizim için daha iyi olucağını düşünüp tayinini istemişti. Babamda bende annemi kırmamak için isteğini onaylamıştık ve İzmirde hayatımın çok değişeceğini bilmeden dışarıyı izliyordum. Dışarıyı izlemekten sıkılınca kulağıma kulaklığımı taktım ve dışarıda gördüğüm nesnelerin resmini çizmeye başladım...

...