The Girl Who Fell Apart

Chapter 17

Sick

As a typical morning this day is, I am here in my desk answering phone calls, saying Chaos' appointments, etc.

This is so boring.

Nang matapos na ang tawag namin ng kausap ko kanina, napairap ako at umupo. Kinuha ko ang phone sa may bag ko at nagbrowse sa social media accounts ko habang wala pang inaatas sakin na gagawin. Hindi pa ako nakakatagal ng ilang minuto nang mahalata kong may grupo ng mga empleyado na papalapit sa akin.

"Uhm, g-good morning po, Ms. Anne Claire Fuentabella." Bati ng babae sa may gitna. Siyam sila. Apat na babae at tatlong lalaki na may kanya-kanyang hawak na cellphone.

Tinaasan ko lang siya ng kilay at hinintay ang sunod na sasabihin niya.

"P-pwede pong magpapicture? F-fa-fan mo po kasi kami."

Here we go again.

These past two months that I've been working here, the employees seemed to look starstruck everytime they look at me or when we have eye contact, unfortunately. Also, I've been catching some secretly taking pictures of me which annoys me to the bone.

Napairap ako at inoff ang phone na hawak ko. "I'm sorry darling, but no. Now, shoo."

Napasimangot silang lahat at umalis na.

But an idea popped on my mind. Ngumisi ako at tinawag sila ulit. I know they were already cursing me on their minds back then but I don't care.

"I didn't say that I'm not doing an autograph, or did I?"

-----

Gabi na at nag-aayos na ako ng gamit ko. Umalis na rin ang ibang mga empleyado. Pagkatapos ko kasing mag-autograph, biglang pinatawag ako ni Chaos sa office niya ng nakasimangot at binigyan ako ng tambak-tambak na gawain.

I couldn't even finish all of those, but I'll try my best to wake up early tomorrow and continue what I left of.

Matapos kong ayusin ang gamit ko, kinuha ko na ang bag ko. Aalis na sana ako pero napatigil ako at napatitig sa pintuan ng office niya.

Hindi ba siya napapagod? Kanina pa siya sa loob ng office niya ah. Hindi na naman siya lumabas, kahit sa lunchbreak manlang.

I thought of knocking on his door, and being a brave woman that I am, I knocked it and opened it without waiting for his reply.

Nakasalubong ko ang pagod niyang mga mata. Bumaba ang tingin ko sa macbook na kanyang kasalukuyang tinitipa at napanguso.

"You should've just courted your macbook if you're gonna spend all your time and attention to it then." Nakacross arms na sabi ko at umupo sa sofa. Oh how I wish he notices the glare I'm throwing at him.

Sinarado niya ang macbook niya at minasahe ang mga mata. He looks so tired and I can't be mad over a little thing right now.

Lumapit ako sakanya. "Hey, you look tired. You should rest." Nag-aalalang sabi ko.

"There's nothing to worry about. I'm fine. Let's get you home."

Pagkarating namin sa labas ng building, tumakbo kami papasok sa kotse niya dahil umulan ng malakas. He even covered me with his coat that made me more worried. Pagod siya tapos mauulanan pa siya?

Kinuha ko ang panyo sa bag ko at pinunas sa ulo at mukha niya pagkapasok namin sa sasakyan niya.

"You didn't have to cover me, Chaos. You're making me worry. What if you get sick because of me? Edi magiging kasalanan ko pa?" Kunyari malditang tanong ko.