The Girl Who Fell Apart

Chapter 34

Pretend

Nanatili lang siyang nakatulala sa amin, at hindi nakaimik. Humiwalay ako kaagad kay Chaos at inayos ang sarili ko. Pinanlakihan ko ng mata si Chaos, ngunit tila wala siyang pakialam at umirap lang.

"Mind putting your shirt on?" Sarcastic na sabi ko sa kanya, ngunit ipinagsawalang bahala niya lang ito.

Nagmukha pang wala sa mood ang loko. Walang emosyon na sinuot niya ang shirt niya at tinignan si Austin na parang naiirita.

"What are you doing here?" Umiigting ang pangang sabi niya kay Austin na tila gulat pa rin sa kanyang nasaksihan.

Gusto ko siyang awatin at pigilan sa ginagawa niya, ngunit nang magkatingin kami sa mata ni Austin, tila naglaho ang aking pagbabalak at tuloy tuloy na napalunok.

He's eyeing me with his cold shivering eyes.

This is the first time he lied his eyes on me with those emotions pooling in his eyes.

"You're with him." Walang bahid ng pagkatuwa sa boses na sabi niya.

"Austin.." Magsasalita pa sana ako pero pinigilan niya ako. Pumikit siya ng mariin, na para bang pinipigilan ang sariling may masabing masama.

"I thought you don't want to be like her? You hated her, as far as I can remember. But seeing you like this," Tumigil siya at napabuga ng hangin. "I don't know anymore. It was as if I don't know you anymore."

He shook his head. "I even doubt if I knew you from the start, because seeing you right now in this mess? I really don't know anymore." Marahan siyang umalis at ako nama'y nanatili lang ang tingin sa kanya hanggang mawala na siya sa paningin ko.

At unti-unting nagsituluan ang mga luha ko.

Memories came flashing back to my mind as my tears fall. I remembered the time cursing her and the women like her. I remembered wanting to sabotage her and for wishing women like her should have never been born if they would just home wreck and destroy families. That they, mistresses, don't deserve to live.

I loathed them.

But inconspicuously, I became one of them.

I became one of those women whom I vowed to never in the world would accept, and that's a damn slap to my face.

Nanginginig ang katawang napaupo ako sa baba at hinayaan lang na tumulo ang luha ko. Naramdaman ko ang paghaplos ni Chaos sa buhok ko at ang paghalik niya sa tuktok ng ulo ko bago ako yakapin para patahanin ako.

"I thought.. I thought I was fixed. Akala ko tapos na ako sa mga paghihirap ko sa buhay ko simula nang mawala ang babaeng iyon sa buhay namin. Akala ko tapos na ako sayo pagkatapos kitang iwan ng wala manlang dahilan. Akala ko, buo na ulit ako. P-pero bakit ganun, why do I feel like all along, I have still been broken? That I just chose to close my eyes and not accept the fact that I didn't pick up the broken pieces of myself that fell." Kinagat ko ng mariin ang labi ko para pigilan ang mga hikbing lumabas sa bibig ko.

"Na akala ko lang napulot ko na lahat.. pero hindi pala."

Mas hinigpitan niya ang pagyakap sa akin at pinanatili ang labi sa tuktok ng ulo ko, sabay titig sa akin.

"Baby." Malambot ang tinig na sabi niya. Lumingon ako sa kanya at napahagulgol. Sinandal ko ang ulo ko sa may balikat niya.

"Maybe this was wrong. Maybe from the start, we weren't really meant to be. Alam mo, kasalanan ko rin kasi eh. Kung di lang ako nagpakaselfish at bumalik ulit rito para bawiin kita ay sana walang ganito, sana walang gulo. Chaos, ba't ba kasi pagdating sayo, ang selfish selfish ko?"