The One (Voltooid)

Hoofdstuk 22

"Wat moest hij?" Vraag ik voorzichtig.

"Hij zei dat hij jou vanuit Nederland kende en wilde je spreken."

"Waarom?"

"Hij wilde het ergens met je over hebben."

"En wat heb je gezegd?"

Louis draait zich om naar mij. Ik sta een beetje dom tegen de trap aan te leunen. "Dat je sliep en dat je ziek bent." Antwoord hij dan. Ik knik en ga dan naast hem op de bank zitten. "Waar ken je hem van?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders lichtjes op. "Hij is een collega van Lily en hij hielp toen met het verhuizen van de meubels."
"Ooh, daar heb je me helemaal niets over verteld."
Meteen voel ik dat ik een beetje rood word. Ik sta op van de bank zodat Louis het niet ziet. "Nee, moet dat dan?" Zeg ik een beetje bot terwijl ik de trap weer oploop naar de slaapkamer. Ik krijg geen antwoord meer terug en pak mijn telefoon.
Ik zie dat ik een appje heb gekregen van een onbekend nummer. Ik klik erop en lees het berichtje.

Hoi Kayleigh,
Ik was net aan je deur maar je vriend zei dat je sliep en ziek bent. Ik heb hem niets verteld over gisteravond dus maak je geen zorgen. Ik zou je graag weer een keertje zien.
X Max

Mijn hart maakt een sprongetje. Ik weet dat het niet mag maar ik verlang naar Max. Ik heb vóór Louis nog nooit een serieuze relatie gehad. Ik hou van Louis maar iets in me zegt dat ik tijd voor mezelf nodig heb. Tijd om nieuwe dingen te proberen. Tijd om tijd voor mijn vriendinnen vrij te maken.
Ik voeg het nummer toe in mijn contacten. Ik typ een berichtje terug.

Vanavond 19.00 op het strand hier vlakbij. X

Ik twijfel of ik het zou sturen maar toch verzend ik het. Tegenover Louis moet ik maar een smoesje verzinnen.

Het is ondertussen 8.50 en ik hijs mezelf in een trainingsbroek. Ik wil mezelf niet te tutterig aankleden want dat zou opvallen bij Louis.
Ik loop naar beneden en vertel hem dat ik even een strandwandeling ga maken om frisse lucht te krijgen. Hij knikt eventjes en gaat dan weer verder met tv kijken. Dat ging makkelijker dan gedacht denk ik terwijl ik de deur achter me dicht doe.

Bij het strand aangekomen zie ik Max al op een bankje zitten. Als hij me ziet zie ik een lach op zijn gezicht ontstaan. "Hey, ik heb je gemist." Vertelt hij me terwijl hij me omhelst. Ik voel een tinteling door mijn lichaam heen gaan als hij me aanraakt. We gaan samen zitten en ik kruip een beetje dicht tegen hem aan. "Wat wilde je met me bespreken?" Vraag ik dan. "Niet heel veel bijzonders. Ook al was de plek gisteravond niet perfect vond ik het wel heel lekker." Zegt hij. Ik voel dat ik bloos. Een stoute gedachte gaat door me heen. Voordat ik het weet zeg ik het hardop. "We kunnen het ook nog een keer overdoen op een romantischere plek."
Hij kijkt me grijnzend aan. Ik trek hem mee naar een afgelegen plek op het strand. Er is geen enkel persoon te kennen. Ik druk mijn lippen op de zijne en we vallen samen in het zand. Hij trekt mijn shirt en broek uit. Zijn kleren liggen ook al gauw in het zand. Om er zeker van te zijn dat niemand ons ziet kruipen we achter een rots. Ik druk mijn lippen zacht op die van hem.
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
We trekken onze kleren weer aan en ik besluit om weer terug te lopen naar de Villa. Ik geef Max een kus op zijn wang en begin met lopen. Het is niet heel ver maar als ik er bijna ben voel ik ineens een steek in mijn onderbuik. Ik grijp naar mn buik en leun tegen het muurtje dat naast me staat. Ik zak ineen van de pijn. Ik probeer kruipend verder te gaan zodat Louis me kan helpen. Met een hand op mijn buik en de ander verplaatsend op de grond kom ik aan bij de villa. Door het raam ziet Louis me en hij ziet meteen dat het niet goed is. Hij sprint naar buiten. "Kayleigh. Wat heb je gedaan?" Ik blaas diep in en diep uit terwijl de pijn weer wat minder word. Een traan rolt over mijn wangen. "Ik kreeg een enorme steek in mijn onderbuik." Snik ik.
Louis bedenkt zich geen seconde en tilt me op. "We gaan naar het ziekenhuis." De taxi is er al snel en we rijden naar het ziekenhuis in Portugal. Ik voel mijn telefoon trillen in mijn zak. "Ik kijk wel even voor je." Zegt Louis terwijl hij zijn hand naar mijn broekzak begeleid. Meteen hou ik mijn hand op de broekzak waar mijn telefoon in zit. "Ik kijk zelf wel." Lach ik lichtelijk in paniek. Louis haalt zijn schouders op en ik bekijk het berichtje. Het is van Max. Wat ik al dacht.

Mis je nu al x

Ik moet lachen als ik het lees maar stop snel mijn telefoon weg. Ik ga het nu ook niet beantwoorden. Ten eerste ben ik onderweg naar het ziekenhuis en ten tweede zit Louis naast me.

Met mijn hand op mijn buik strompelen we het ziekenhuis in. Het is niet meer zo erg als dat het net was maar toch voel ik mijn buik nog wel.
Ik word bij het ziekenhuis naar een kamer gebracht. Ze nemen wat testjes af en dan is het wachten, wachten en nog eens wachten.

Na een tijdje komt de verpleegster, genaamd Maartje naar ons toe. Gelukkig is dit een plek waar veel toeristen komen en spreekt Maartje Nederlands. Ze kijkt ons met een vreemde, maar toch vrolijke blik aan. "Is er nieuws?" vraag ik haar dan. Ze knikt en kom naast het bed staan.
"De symptomen die u had waren kleine symptomen van een miskraam. Maar we hebben naar de testjes gekeken en het blijkt geen miskraam te zijn."
Ik kijk haar met grote ogen aan. "Sorry wat zei u?" Vraag ik stomverbaasd.
"U bent zwanger."