The One (Voltooid)

Hoofdstuk 24

• EEN MAAND LATER •

Ik word wakker in een paar sterke armen. Louis zijn armen. Nog halfslapend probeer ik mijn ogen te openen. We zijn weer op het internaat en het moment waarop ik alles wilde vertellen is nog steeds niet gekomen. Ik heb geen contact meer met Max gehad. Ik heb hem geappt dat we het allemaal moeten vergeten en dat het een grote fout was. Hij heeft daarna niet meer gereageerd.

Ik kijk op en zie Louis rechtop ik bed zitten. Hij zit op zijn telefoon. Wacht. Nee. Dat is niet zijn telefoon. Dat is mijn telefoon. "Wat doe je?" Vraag ik nu klaar wakker. Hij kijkt me aan. Als blikken konden doden lag ik hier nu op de grond. "Louis?" Vraag ik zachtjes.
"Je kunt vertrekken." Zegt hij op een rustige toon. Maar toch hoor ik woede borrelen in zijn stem.
Ik weet waarom hij dit zegt. Ik weet dat het nu klaar is. Het enige is, ik wil het zelf niet geloven.
"Wat is er?" Vraag ik dit keer met een lichte paniek in mijn stem.
"Dit is er." Hij duwt mijn telefoon voor mijn neus en kleed zich zwijgend aan. Het is een gesprek tussen mij en Max van toen we nog in Portugal waren.
Langzaam sta ik op. Ik pak mijn kleren en Louis houd de deur voor me open.
"Ik wist het gewoon Kayleigh. Ik wist vanaf het moment dat je van de wc afkwam in die kroeg in Portugal dat er iets niet meer klopte. Het klopte niet meer tussen ons. En dat is vanaf toen niet meer veranderd."
Een traan loopt over mijn wangen. "En dat wat er tussen ons was. Dat zal nooit meer terugkomen." Met die woorden sluit hij de deur. Ik sta op de gang, met een aantal spullen in mijn handen. Ik laat me tegen de muur vallen en zak langzaam in een.

• POV Louis •

Er klopte iets niet meer aan onze relatie. Ik heb het vanaf die avond elke keer weer gevoeld. Maar telkens stopte ik het weg. Ik ben dan misschien wel de vader van het kindje, maar tussen Kayleigh en mij komt het niet meer goed. Nooit meer.

• POV Kayleigh •

Kady komt uit haar kamer gerend en hurkt naast me neer. "Kayleigh, wat is er meisje."
Ik kijk haar met betraande ogen aan. Kady weet niets. Ik heb haar niets verteld. Niet dat ik vreemd ben gegaan met Max, niet dat ik zwanger ben en niet dat Louis erachter is gekomen.
"Kady." Zeg ik met betraande ogen. Ze knikt naar me als teken dat ik mag zeggen wat ik wil zeggen. "Ik heb iets heel belangrijks voor je achter gehouden."
Kady kijkt met een blik dat ze het niet begrijpt.

We zitten op bed en ik heb het hele verhaal verteld. Van begin tot eind. Gek genoeg is ze niet eens boos. "Kady? Waarom ben je niet boos op me?"
Kady kijkt me aan. "Ik kan nooit boos op jou zijn lieve Kay." Geeft ze me als antwoord. Ze trekt me in een omhelzing en een enorme last valt van mijn schouders af.
"Ik wordt gewoon tante." Roept ze dan blij. Ik lach door mijn tranen heen. "Wie wordt er tante?" De deur gaat open en Britt staat in de deuropening.
"Ik ben zwanger." Zeg ik dan tegen haar. Haar ogen worden groot en dan verschijnt er een lach op haar gezicht. "Gefeliciteerd." Ze geeft me een knuffel.

—————————————————————
Sorry voor het korte hoofdstuk deze keer. Ik wil het boek graag gaan afronden dus er zullen nog maar een paar hoofdstukken aankomen. X