The devil's daughter

Κεφάλαιο 15

Lilith's pov

Λες επιτέλους να ήρθε η στιγμή που θα τα φτιάξω μαζί του? Μα τι μου συμβαίνει? Νιώθω να ζαλίζομαι. Καθώς νιώθω πως πέφτω κρατιέμαι πάνω από τον Wes και εκείνος γυρνάει και με κοιτάει μπερδεμένος αλλά την τελευταία στιγμή με πιάνει στα χέρια του. Εκεί όλα μαυρίζουν και το μόνο που ακούω είναι "Lilith είσαι καλά?" Όταν ξύπνησα όλα έμοιαζαν διαφορετικά λες και την θέση μου την είχε πάρει κάποιος άλλος και εγώ απλά ήμουν κάτι ξένο μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Ότι έλεγα δεν το έλεγα όντως εγώ απλά μόνο το σώμα ήταν το ίδιο. Και τότε θυμήθηκα ότι η 'γιαγιά' μου ευθυνόταν για όλα όσα θα περνούσα από εδώ και πέρα μιας και μου είχε κάνει ένα ξόρκι. Θα έπρεπε να την σταματήσω εγώ η ίδια. Δεν έπρεπε να έχω φύγει από το σπίτι και ακόμα από εδώ που ήμουν μπορούσα να κάνω εξάσκηση, θα την ανάγκαζα εγώ μιας και εκείνη ήταν ακόμα αδύναμη. "Όλα καλά. Καλύτερα δεν θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα γλυκέ μου" απάντησε εκείνη η οχιά. Ο Wes παραξενεύτηκε αλλά δεν έδωσε βάση και συνέχισε "Θες να σου φέρω λίγο νερό, φαίνεσαι κάπως χλωμή" "Ναι, ναι σε ευχαριστώ" "Τίποτα. Έρχομαι σε λίγο" "Εντάξει" απάντησε και μόλις η πόρτα έκλεισε εκείνη ξεκίνησε να ψάχνει οτιδήποτε μπορούσε να το χρησιμοποιήσει εναντίον όλων μας. Δεν θα καταφέρεις τίποτα παλιό καρακάξα. Της επισήμανα εγώ, αλλά έκανε πως δεν με άκουγε. Έτσι άρχισα να προσπαθώ να την βρω στο εσωτερικό του μυαλού μου και ευτυχώς τα κατάφερα. Της έδινα μπουνιές και κλωτσιές και ότι άλλο είχα μάθει στις προπονήσεις όμως έμοιαζε ανεπηρέαστη. "Με αυτά τα χαζά πράγματα που σου έμαθε ο μπαμπάς σου νομίζεις ότι θα καταφέρεις να με νικήσεις?" ρώτησε γελώντας. "Μπορεί όχι με αυτά αλλά έχω και άλλον άσσο στο μανίκι μου" "Αα ναι? Και τι ακριβώς θα μου κάνεις? Θα με σκοτώσεις? Πως?" "Σιγά μη σου πω το σχέδιό μου. Δεν είμαι εγώ σαν αυτούς που λένε τα σχέδιά τους νομίζοντας πως ο εχθρός όντως θα καταστραφεί, είτε με ψυχικό είτε με σωματικό θάνατο. Θα δεις όλα θα συμβούν στην ώρα τους" "Καλή τύχη μέχρι τότε" είπε γελώντας πάλι με αυτό το ηλίθιο σατανικό- και καλά- γέλιο της νομίζοντας πως θα καταφέρει κάτι. Μόλις ο Wes μπήκε πάλι στο δωμάτιο κρατώντας ένα ποτήρι νερό άρπαξα την ευκαιρία για ελάχιστα δευτερόλεπτα και του είπα "Όλο αυτό είναι παγίδα, εγώ δεν είμαι πραγματικά εγώ, αλλά αυτή η φριχτή-" δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρότασή μου όταν εκείνη με έσπρωξε μακριά και πήρε πάλι τον έλεγχο του μυαλού μου. Ένα μέρος από το σχέδιό μου είχε πετύχει μιας και ο Wes ανακάλυψε την διαφορά που είχαν τα μάτια μας, αλλά και ο τρόπος συμπεριφοράς μας. Εκείνης ήταν πολύ πιο ανοιχτά τα μάτια της σε σχέση με τα δικά μου, ήταν στο χρώμα του πάγου. "Ανάθεμά σε μικρή" είπε εκείνη μέσα στο μυαλό μου. "Αυτό που έκανες θα το πληρώσεις. Θα σε αφανίσω μέσα από το ίδιο σου το σώμα. Θα σταματήσεις να υπάρχεις μικρό ζιζάνιο" "Αν μπορούσες να με αφανίσεις θα το είχες κάνει από την αρχή, αλλά είσαι ακόμα πολύ αδύναμη για να το κάνεις αυτό" Εν τω μεταξύ όσο εμείς τσακωνόμασταν ο Wes είχε ήδη φωνάξει τους γονείς του, τον αδερφό μου και την αδερφή του και έκαναν ότι μπορούσαν για να μας σταματήσουν μιας και τώρα έβλεπαν και οι ίδιοι ότι όλο αυτό είχε βγει και εκτός από το μυαλό μου. Φαινόμασταν και οι δύο στον πραγματικό κόσμο, όμως τώρα μιας οι 2 είχαμε πάρει τις κανονικές μας μορφές προς τα έξω είχα πάλι τον έλεγχο των κινήσεών μου. Έτσι έκανα κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έκανα σε ένα μαγικό πλάσμα, σκέφτηκα πολύ έντονα πως εμφανίζεται ένα μαγικό δόρυ που σκοτώνει αγγέλους και ξαφνικά αυτό εμφανίστηκε στα χέρια μου. Εκείνη δεν το περίμενε οπότε για να μην προλάβει να κάνει οτιδήποτε της έμπηξα το δόρυ μες την καρδιά και από ότι κατάλαβα από το ουρλιαχτό της πέθαινε. Το χρώμα των ματιών μου επανήλθε στο φυσιολογικό και το ξόρκι σιγά, σιγά εξασθενούσε από το σώμα μου. Όλα ερχόντουσαν ξανά προς το φυσιολογικό. Συνέχισα να πιέζω το δόρυ στο στήθος της και στο τέλος τα μάτια της έμειναν ανοιχτά από τρόμο και έβγαλε την τελευταία της πνοή εκεί. Τώρα όλα είχαν τελειώσει και επισήμως και επιτέλους τα περισσότερα στη ζωή μου θα κυλούσαν φυσιολογικά, όση φυσιολογική μπορεί να είναι η ζωή ενός Νέφελιμ. Όταν γύρισα να κοιτάξω τους υπόλοιπους είχαν μείνει σαν αγάλματα μάλλον από το κατόρθωμά μου. "Είστε καλά?" τους ρώτησα όλους από ενδιαφέρον. "Πως το έκανες αυτό?" με ρώτησε ο αδερφός μου. "Δεν ξέρω. Σκέφτηκα πως κρατάω ένα δόρυ που να μπορεί να την σκοτώσει και εμφανίστηκε στα χέρια μου" "Αυτό ήταν.. Ουάου" αναφώνησε η Fire. "Θα μου μάθεις και εμένα να το κάνω αυτό?" "Φυσικά κάποια στιγμή θα σου δείξω" "Αυτό είναι υπέροχο" είπε ο Wes και ήρθε και με φίλησε. "Θες να γίνεις το κορίτσι μου?" "Φυσικά και το θέλω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο" του απάντησα και με φίλησε στο στόμα. "Αυτό πρέπει να το πούμε στην μαμά και στον μπαμπά!" είπε πολύ ενθουσιασμένα ο αδερφός μου. "Θα τους το πούμε όταν γυρίσουμε στο σπίτι, όχι από το τηλέφωνο" "Καλά εντάξει" είπε και καλά μουτρωμένος. "Μην μου μουτρώνεις" του είπα ναζιάρικα. "Εντάξει" είπε και μου έσκασε ένα χαμόγελο. "Παιδιά πάμε σπίτι?" "Πάμε" είπαν όλοι μαζί και καταλήξαμε όλοι μέσα στο αμάξι με προορισμό το σπίτι μας.

*...*

Γεια σας μπισκοτάκια μου. ❤️ Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. Όπως καταλάβατε αυτό το βιβλίο φτάνει στο τέλος του σε 1 κεφάλαιο. Σας ευχαριστώ πολύ που καθίσατε και την διαβάσατε και ευχαριστώ και αυτούς που θα κάτσουν να την διαβάσουν μελλοντικά. Το ξέρω πως αυτό το βιβλίο είναι μικρό αλλά δεν έχω την απαραίτητη έμπνευση να το συνεχίσω.

Τι λέτε να γίνει στο τελευταίο κεφάλαιο? 😍😱😏

Μέχρι την επόμενη φορά.
Kisses Elena 😘

#teammpoui 💙💜💕