"ဟယ္လိုအေမလား......သားမြန္ေလးပါ"
"ေအးသားေလးမင္းအေဆာင္မွာအဆင္ေျပရဲ႕လား.....မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေရာတည့္ရဲ႕လား......အေမကငါ့သားၿမိဳ႕တတ္ၿပီးေက်ာင္းသြားတတ္ေတာ့စိတ္ေတြတအားပူေနတာ"
"ေအာ္ဟုတ္ကဲ့အေမ စိတ္မပူပါနဲ႔ သားအဆင္ေျပပါတယ္...ဒါနဲ႔ ညီမေလးေကာဘာေတြလုပ္ေနတာတုန္း"
"ေအးကြယ္မင္းညီမက ကစားေနေလရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ကအစ္စတာနဲ႔......ဒါနဲ႔မင္းရန္ကုန္သြားတာအေဆာင္ဘယ္မွာငွားေနတုန္း"
"ရန္ကုန္ကအက်ယ္ႀကီးပဲအေမရဲ႕...သားေနရာေျပာေတာ့လဲအေမမွမသိတာေရာ္"
"ေအးပါကြယ္မင္းအဆင္ေျပရင္ၿပီးတာဘဲ"
"ေအာ္အေမ အေမ့လယ္ကိုလဲဂ႐ုစိုက္အံုးေနာ္......လယ္ႂကြက္ေတြလဲသတိထားၿပီးဖမ္းအံုး......သားရဲ႕ႏြားေလးကိုလည္းအစာမွန္မွန္ေကၽြးေနာ္......စိတ္ပူလို႔"
"ေအးပါကြယ္ မင္းသာအဆင္ေျပေအာင္ေနပါ"
"အေမလည္းက်မ္းမာေအာင္ေနအံုး......ေဆးလည္းမွန္မွန္ေသာက္ေနာ္ သားသင္တန္းကတစ္လတစ္ခါၿပီးတာ သားတစ္လတစ္ခါရြာကိုအေရာက္ျပန္လာအံုးမယ္အေမရာ"
"ေအးေအးသားေငြေရးေၾကးေရးအဆင္မေျပတာရွိရင္လဲဖုန္းလွမ္းဆက္ေနာ္"
"ဟုတ္ဟုတ္အေမ ဒါဘဲေနာ္ သားအိပ္ယာခင္း ေရမိုးခ်ိဳးလိုက္အံုးမယ္"
"ေအးေအးသားေလး"
ဒီလိုနဲ႔ပဲသားအမိႏွစ္ေယာက္ဖုန္းထဲကေနပဲအလြမ္းသယ္ေနရသည္။ တစ္ခါးမွအိမ္မခြဲဖူးသည့္မြန္ေလးအတြက္ေတာ့ အရာရာဟာအခက္ခဲေတြခ်ည္းျဖစ္ေနသည္။
ဒီလိုႏွင့္မြန္ေလးအေဆာင္မွာေနရင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြေပါမ်ားလာသည္။မိတ္ေဆြေတြေပါေလမြန္ေလးအတြက္ အခက္ေတြ႕ေလပါပဲ။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့မြန္ေလးဟာေယာက္်ားအစစ္မဟုတ္ပါဘူး။
မြန္ေလးငယ္ငယ္ကတည္းကမိန္းခေလးေတြန႔ဲအေနမ်ားတယ္ ၿပီးေတာ့အေဖလည္းမရွိရွာေတာ့က်ားက်ားယားယားစံျပဆိုတာမြန္ေလးအတြက္ခပ္ရွားရွားပါပဲ။
အခက္ခဲေတြၾကားထဲမွာမြန္ေလးအတြက္ဘာကပိုခက္ခဲေစလဲဆိုေတာ့ မြန္ေလးကိုအေဆာင္ကလူေတြကေဘာင္းဘီဆြဲခၽြတ္က်တာပါပဲ သူတို႔အေနနဲ႔ေတာ့စတာေပါ့ ဒါေပမဲ့မြန္ေလးအတြက္ေတာ့အဆင္မေျပရွာဘူး။
သည္းခံႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာေက်ာ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မြန္ေလးအေဆာင္ေျပာင္းလိုက္ရပါေတာ့သည္။
တစ္ရက္!
"ေဒါက္....ေဒါက္....ေဒါက္...." တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူပါလာေသာေျခသံတစ္စံု..
