"ကၽြီးးးးးးးးး" (တံခါးဖြင့္သံ)
"ဘာကူညီရမလဲမသိဘူးခမ်"???
(အေဆာင္ပိုင္ရွင္အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္လူပ်ိဳကိုထြဋ္)
"ေအာ္... ဟိုဟာေလ... အေဆာင္ငွားခ်င္လို႔ပါ ေနရာရွိေသးလားမသိဘူးခမ်"
"ဟား...ဟား...ဟား.. ရွိတာေပါ့ငါ့ညီရာ ေနရာေတြမွေပါလို႔ကြာ ေနတာဆိုလို႔တစ္ေယာက္ပဲရွိတာပါကြ ၊ ဟား...ဟား...."
ရယ္ေမာရင္းႏွင့္ေျပာလိုက္ေသာေလသံေၾကာင့္ မြန္ေလးစိတ္ထဲတြင္ ကိုထြဋ္အား သေဘာေကာင္းသည္ဟုထင္စျမင္စရွိေနသည္။
"ဒါနဲ႔...ငါ့ညီနာမည္က..."
"ေအာ္ မြန္ေလး လို႔ေခၚပါတယ္အစ္ကို"
"ဟာ့ ယဥ္ေက်းလွခ်ည္လား ငါ့ေကာင္ရ"
"ဟီးဟီး ဟုတ္ ညီကရြာမွာဆိုဒီလိုပဲေျပာေနက်မို႔လို႔ပါအစ္ကို ဒါဆို ညီတစ္လစာပိုက္ဆံပဲေပးထားမယ္ေနာ္"
"ေအာ္ ဟုတ္ပါပီဗ်ာ ရပါတယ္...အြန္း ဒါနက္ေျပာအံုးမလို႔... "
"ဟုတ္အစ္ကို ေျပာပါ"
"အြန္းးးးး အေဆာင္ကလူနဲ႔ေတာ့နည္းနည္းေပါင္းသင္းရခက္မယ္ေနာ္ သတိေတာ့ထားညီ ကိုယ့္ပါသာေအးေဆးေလးေနေနာ္"
"ေအာ္ ... ဟုတ္! အဲ့အတြက္ေတာ့စိတ္မပူပါနဲ႔ ညီကေအးေဆးသမားပါဗ်"
"ဟုတ္ပီဗ်ာ! ကယ္အေပၚတတ္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းရွိမယ္ အိမ္သာတြဲရက္ေနာ္ ၿပီးေတာ့"
"ဟမ္...အစ္ကို အိမ္သာနဲ႔ေရခ်ိဳးခန္းကတြဲရက္လား"
"အမ္း ဟုတ္တယ္ညီေရ... ဘာလို႔လဲဟ"
"ေအာ္ဘားမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ေအးေအး ကယ္.. ဒါဆိုလဲအေပၚ တတ္ေတာ့ေလညီ"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဒီလိုနဲ႔ပဲမြန္ေလးအတြက္အေဆာင္ကိစၥအဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။ အေဆာင္ေပၚေရာက္သြားတဲ့အခါမြန္ေလးတစ္ေယာက္အထူးအဆန္းျဖစ္ေနရွာတယ္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူနဲ႔တူတူေနရမယ့္ သူက႐ူပ္ရည္႐ူပကာေခ်ာမြန္းလြန္းသာမက ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဴးအစား အသားအရည္ မ်က္လံုး မ်က္ခံုး ေျပာစရာအျပစ္အနာစာမရွိေအာင္ကိုေခ်ာလြန္းတာေၾကာင့္မြန္ေလးတစ္ေယာက္ခနတာျပံဳးေနမိသည္။
တခနၾကာေသာအခါမြန္ေလးသူ႔ရဲ႕အဝတ္စားေတြကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္ေခါက္ေနရွာသည္။
မြန္ေလးဟာအင္မတန္အလွအပႀကိဳက္သူပီပီ သပ္ရပ္မႈကိုလဲျမတ္ႏိုးသူေလးပါ။
အိက်ႌေတြရွင္းၿပီးတဲ့အခါမြန္ေလးေရခ်ိဳးမလို႔အဝတ္စားလည္းေနခ်ိန္!
"ေဟ်ာင့္... "
"ခမ်ာ"
"မင္းေရခ်ိဳးမလို႔လား"
"ဟုတ္ကဲ့... ဘာလို႔လဲမသိဘူးခမ်"
"မင္းအလုပ္မဟုတ္ဘူး"
ဒီလိုနဲ႔မြန္ေလးေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ခါနီး...
