"ကၽြီးးးးးး.....ေအာ္ ကိုထြဋ္ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲမသိဘူးခမ်"
"မင္းကိုသတိေပးထားတယ္ေလ..အဲ့ေကာင္နဲ႔မေပါင္းသင္းဖို႔"
"ဟမ္း ဘာျဖစ္လို႔လဲအစ္ကို သူကသေဘာေကာင္းပါတယ္ စိတ္ထားလည္းေကာင္းတယ္"
"ဟားးမင္းမသိပါဘူးကြာ....အဲ့ေကာင္ကေဆးသံုးတယ္ေနာ္.... ငါအဲ့ဒါလာအသိေပးတာ....သတိထားေပါင္း စိတ္ႏွစ္ၿပီးမေပါင္းနဲ႔ ..... ၾကားလား"
"ဟုတ္ ဟုတ္ အစ္ကို"
"ေအးေအးဒါဆိုငါသြားလိုက္အံုးမယ္"
တစ္ခနအၾကာအေတြးအေတာမွာ မြန္ေလး၏ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ယာယီျပည့္ႏွက္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္မြန္ေလးဘယ္အရာကိုမွဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ပါ။ အထိအေတြ႕မ်ားေအာက္တြင္မြန္ေလးတစ္ေယာက္က်ရံႈးေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဤအထိအေတြ႕မ်ားေၾကာင့္မြန္ေလးဘဝသည္သာယာေနသည္ဟုမိမိကိုယ္မိမိထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေနေတာ့သည္။
သည္လိုႏွင့္ ညတိုင္းညတိုင္းမြန္ေလးႏွင့္ဂ်ိမ္းအသည္းယားစရာေလးမ်ားကိုဖန္တီးလုပ္ယူခဲ့ၾကသည္။အခ်ိန္ေတြၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ်မြန္ေလး၏သင္တန္းသည္တစ္လျပည့္၍ယာယီပိတ္ခ်ိန္ရြာျပန္ရန္အတြက္လက္မွန္ဝယ္ခဲ့သည္။
"မြန္ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္....အစ္ကိုၾကာၾကာမခြဲႏိုင္ဘူး"
"ေအာ္ဟုတ္ပါပီ...ျမန္ျမန္ျပန္လာပါ့မယ္"
ဒီလိုနဲ႔မြန္ေလးရြာကိုသံုးညအိပ္ေလးရက္ခနတာျပန္သြားသည္။ ရြာေရာက္သြားေသာအခါ......
"ဟားးးးးအေမ ကိုေလးျပန္လာပီ" က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္လိုက္ေသာရွင္းသန္႔အသံေၾကာင့္ေဒါေမၾကည္အိပ္ေနရာကေနလန္႔ႏိုးသြားသည္။
"ဟယ္ သား...အမေလး ၾကည့္စမ္း ငါ့သားေလးကၿမိဳ႕သားႀကီးေတာင္ျဖစ္ေနၿပီေကာ ကယ္...အနားယူလိုက္အံုးေနာ္ ခရီးပမ္းလာတာဆိုေတာ့.... "
ကိုႀကီးမီးတြက္ဘာပါလဲ??
"ဟားးဟားးပါတာေပါ့ငါ့ညီမရဲ႕"
"ဘာေလးလဲ ျပပါအံုး...ဟားးအဝတ္ေလးး လွလိုက္တာ...အိုက္စ္.....အပန္းေရာင္ေလး..အေမေရသမီးအလွဴသြားရင္ဝတ္လို႔ရပီေရးးးးးးး"
"ဟက္ဟက္...ဟက္ဟက္"
"ေရာ့အေမ ဒါအေမ့အတြက္ ပိုက္ဆံအိတ္"
"အမေလးသားရယ္ ေစ်းႀကီးတာေတြဝယ္မလာပါနဲ႔ အေမတို႔ရြာမွာဒါေတြမလိုပါဘူးကြယ္...ငါ့သားသာေလာက္ေအာင္သံုးပါ"
"ဟုတ္ဟုတ္အေမ...သားပင္ပန္းေနလို႔ ခနနားလိုက္အံုးမယ္ အေမ"
"ေအးေအး သား သြားနားခ်ည္ သြားသြား"
ဒီလိုႏွင့္ မြန္ေလးအိမ္ျပန္ေရာက္သြားေသာအခါ အိမ္၌အေပ်ာ္မ်ားစြာစုေနသည္။ ညဖက္ေရာက္သြားေသာအခါ ထမင္းစံုစံုလင္လင္ စားၾကရင္းစကားမဆက္ေျပာမိေျပာရာေျပာၾကရင္းမွတစ္ဆင့္....
