Het leven van de tweeling

014

Ayoub trekt Ilham mee naar buiten om het te vertellen.

Ilham: Wollah ik ben jullie zo dankbaar

Ilham begint tranen te krijgen en ze huilt het uit. Ze loopt dichterbij Ayoub en knuffelt haar.
Ilham: Wollah ik ben jullie zo dankbaar dat jullie mij hebben geadobteert voor hetzelfde geldt was ik nu bij andere mensen, erge mensen. Ik zie jullie als mijn bloedeigen familie. Ik weet niet wat ik zonder jullie zou moeten.

Ilham knuffelt Ayoub weer. Nadat Ilham uitgehuild is vraagt ze wat aan Ayoub.

Ilham: Wat wilde je zeggen?
Ayoub: Nee laat maar.

Waarom doet hij opeens zo agressief? Heb ik iets verkeerds gezegt? Ik was hem juist dankbaar. Is dat niet goed dan? Moet ik hem dan niet dankbaar zijn? Ilham loopt weer naar binnen. Ze ziet iedereen zitten. Ze loopt naar haar vader toe.

Ilham: Papa, waarom hebben jullie mij geadobteerd? Waarom per se mij? Waren er geen andere kinderen?
Papa: Habiba, we vonden jou het mooiste kind en je moeder wilde altijd al een tweeling hebben, en jij was toevallig op dezelfde datum als Imane geboren.

Ilham begint weer tranen te krijgen en huilt het uit.

Ilham: Ik wil wel mijn biologische ouders ontmoeten en mijn biologische gezin.
Papa: Die zijn in Marokko, we gaan naar Marokko, zodra mama uit het ziekenhuis is.

Ilham knikt. Waar was Ayoub nou weer zo boos over? Ilham loopt weer naar buiten om met Ayoub te praten.

Ilham loopt naar buiten en ziet Ayoub praten tegen een meisje, hij houd haar vast bij haar heupen en zij houd hem vast bij zijn nek.