Het leven van de tweeling

019

Aangekomen bij het ziekenhuis rent Ilham snel naar de kamer van Ismail. Ze rent de kamer in en ziet zijn hele familie.

Ilham: Salamoualaikom
Familie: Wa3laikom'ou'salam
Ilham: Weten jullie het nieuws al?
Moeder Ismail: Nee, Ismail wilde dat we het pas te horen krijgen als jij er zou zijn.
Ilham: Is Ismail wakker?

Ilham is geschokt. Zonder te wachten op antwoord rent ze tussen de mensen door naar het bed waar Ismail op ligt. Hij is wakker! Ilham geeft Ismail een knuffel en fluistert iets in zijn oor.

Ilham: Ik heb je gemist!
Ismail: Ik jou ook schat!
Ilham: Ik moet je zo iets vertellen

Ismail kijkt Ilham bezorgd aan. Ze geeft hem een geruststellende blik. De dokter komt binnengelopen.

Dokter: Jullie wachten allemaal op het grote nieuws
Familie: Jaa

Iedereen is zenuwachtig. Ismail houd de hand van Ilham vast.

Dokter: Er is niks ernstigs, Ismail moet wel anderhalf maand in een rolstoel zitten en hij mag over een paar dagen het ziekenuis verlaten.

Iedereen is blij, maar aan de andere kant ook weer niet. We zijn blij omdat het niet iets heel ernstigs is en we zijn niet blij omdat hij wel nog in een rolstoel moet gaan zitten.

Iedereen besluit om naar huis te gaan behalve Ilham. Ze moet het verhaal nog vertellen aan Ismail. Nadat iedereen weg is blijven alleen nog Ismail en Ilham over. Ilham begint hem alles te vertellen. Over dat ze geadopteerd is, dat ze haar ouders gaat opzoeken, dat ze op haar 18e op zichzelf gaat wonen. Kortom ze vertelt alles over de afgelopen dagen.

Ismail: Wejow, erg wollah.

Ilham knikt.

Ilham: We zitten beide wel in een erge situatie..

Ilham krijgt tranen en die rollen over haar wangen naar beneden.

Ilham: Ismail, beloof me dat je bij me zult blijven *snik* laat me niet alleen, laat me niet achter *snik* alsjeblieft blijf bij me.

Ismail trekt Ilham in een knuffel en sust haar stil.

Ismail: Tuurlijk blijf ik bij je habibti, ik zou niet weten wat ik zonder je moet.