Het leven van de tweeling

017

Ilham: Ay.. Ay.. Ayoub... Ik..Ik vind je echt een leuke jongen, maar meer als broer, want ik dacht echt dat je mijn bloedeigen was, en dat is raar als ik je dan leuk ga vinden en bovendien ik heb een relatie met Ismail.

Ilham kijk Ayoub afwachtend aan. Ilham ziet dat Ayoub kwaad is, maar ook verdrietig?

Ayoub: Ja, ik begrijp je, veel geluk met Ismail.

Wacht? Zei Ayoub dit nou echt? What the fuck? Ik had echt een klap ofzo verwacht. Ik vind het wel zielig, dat ik hem heb afgewezen, maar ik kon niet anders. Ismail ligt nog steeds in coma.

We moeten naar huis, het bezoekuur is voorbij. We gaan met z'n allen naar huis. Ik ren snel naar de badkamer en douche lekker en laat de warme stralen over mijn lichaam glijden. Ik huil alles uit. Over mama, Imane, Ismail, Ayoub en het ergste, ik ben een weeskind, ik wil wel mijn echte ouders gaan opzoeken, maar dat pas wanneer mama uit het ziekenhuis komt. Tot mijn 18e blijf ik hier wonen en dan ga ik op mezelf wonen. Ik wil mijn biologische ouders alleen maar ontmoeten, maar ik wil niks met hun te maken hebben. Ik wil niet bij ze gaan wonen ofzo. En wie weet heb ik misschien broers of broertjes of zussen of zusjes. Maar daar wil ik ook niks mee te maken hebben.

Er word op de deur geklopt. Het is Ayoub.

Ayoub: Kun je een beetje opschieten?

Ilham doet de kraan dicht en droogt zich af. Ze kleed zich om en doet dan de deur open.