In een flits zie ik alles gebeuren. De felle lichten, een ruw geluid van metaal op metaal, en dan de verblindende pijn. Ik ben niet meer, de pijn verscheurt me, maakt zich mijn meester. Geen gedachten meer, niets maar dan het gevoel dat ik uit elkaar gescheurd wordt. Ik hoor mijn naam, vecht om een weg terug te vinden, opzoek naar die eenzame schreeuw.
“Hannah!”
En dan, niets.
JE LEEST
Waar niets is
Romantizm“En ik ben terug bij Hannah, hoor ik?” “Jawel, hoogheid,” zegt hij. “Fijn,” stel ik. “Dan is dit de laatste.” “Mejuffrouw Alirah, hoogheid, u weet dat u misschien niet zal slagen?” Hannah wordt wakker in een vreemde ruimte die gemaakt lijkt te zijn...
