Keep trying, my baby (GESTOPT)

2

Ik leg mijn telefoon weer neer, nadat ik alle video's gekeken heb. Ik zucht. Ik hoor geklop op mijn deur. ''Binnen!'' Dezelfde gast als net staat in de deuropening. ''Goed nieuws, je mag weer naar huis toe! Je kan bij je opa verblijven!'' Ik kijk hem vragend aan, maar dan haal ik mijn schouders op. ''Prima.''

Een paar uur later sta ik voor de deur van mijn opa. Ik klop aan. De deur wordt geopend, maar de gevaarlijkste persoon op aarde staat in de deuropening. Ik word naar binnen getrokken en de deur wordt dichtgesmeten. Ik wordt de woonkamer ingeduwd en ik kijk naar het lichaam dat op de bank ligt. Een lijkbleek lichaam met meerdere sneeën door de keel heen. ''Wat heb je gedaan?'' Ik houd huilend de hand vast van het dode lichaam van mijn grootvader. Ik wordt weer weggetrokken bij het lichaam en ik de kast geduwd. Ik hoor hem de deur op slot doen. ''Om over een paar uur is het over met jou.'' Ik kijk op mijn horloge. Het is 12:23. Ik begin te hyperventileren en begin te bidden.

Een paar minuten later wordt de kast opengetrokken en staat mijn vader ervoor. Het mes in zijn handen is niet bepaald onopvallend. Ik probeer weg te komen, maar hou pakt mijn keel vast en duwt me tegen de muur. Hij tilt me langzaam omhoog en ik stik. "Jij gaat dood voordat je je krachten leert kennen. Zometee is het klaar met jou." Hij laat me hardhandig vallen en ik zak door mijn knieën heen. Ik hoest en snak naar adem. Ik kruip de trap op, aangezien ik er toe gedwongen word. Ik word in de kamer geduwd en ik struikel over de drempel. Mijn neus bonkt tegen de vloer aan en het hele tapijt begint rood te kleuren. Hij trekt de deur dicht en het slot valt dicht. Ik kijk de kamer rond en het verband, mesje en al het papier op het bureau valt me al meteen op. Ik sta op, terwijl mijn neus stilletjes doorbloedt. Ik pak het briefje op dat ernaast ligt.

Dochter,

snijdt jezelf gerust. Zo hoef ik minder te doen over een paar uur. Probeer zelfmoord te plegen. De badkamer is aan de rechterkant. Daar kan je jezelf verdrinken. Voor een pijnlijkere dood. Verdien je ook.

Mvg. het 'monster' zoals jij het noemt.

Ik kan niet geloven wat ik zojuist heb gelezen. Ik leg het briefje walgend neer. Ik kijk de kamer rond. Ik zie een wit bedje waar foto's boven hangen. Een fotootje van mij en mama samen. Ik pak hem vast. En kijk in de heldere ogen die ik nooit meer ga zien. de ogen van mij moeder. Mijn onderlip trilt lichtjes en ik leg de foto zachtjes neer. Ik hoor gebonk op de deur. "15 minuten heb je te leven. Ik heb je dood wat vervroegd." Ik hoor voetstappen langzaam verwijderen. Ik kijk paniekerend de kamer rond. Mijn blik valt op het raampje dat wijd open staat. Ik kan mezelf wel slaan. Waarom heb ik dit niet eerder gezien? Ik ga op de tafel staan en duw het raampje verder open. Ik stap rustig het raam uit en sta op de rand van de buitenste vensterbank. Ik loop weer terug en kijk of ik een wapen kan meenemen. Ik loop naar het bureau toe en pak het mesje dat erop ligt. Ik begin te merken dat al het bloed bij mijn neus is opgedroogd. Ik ren naar de badkamer en was al het bloed weg. Ik kijk nog even of mijn telefoon in mijn zak zit en dat ga ik weer de badkamer uit.

Ik ren naar de tafel toe en stap er weer op. Ik stap het raan uit en ik haal al mijn moed bij elkaar. Ik spring van de vensterbank af en ren meteen de weg op. Ik blijf maar rennen, terwijl ik geschreeuw achter me hoor. Ik hijg steeds harder. Ik kijk naast me en zie de rivier. Een zacht briesje staat er en er is geen stroming. Dan herinner ik me opeens iets. Deze rivier loopt nog tot een paar honderd kilometer door. Mijn vader kan niet zwemmen. Ik ren naar de oever van de rivier toe. Ik gooi mijn schoenen, broek en shirt naar de overkant. Ik zie mijn vader steeds dichterbij komen. Hij staat op een meter afstand, als ik in het water duik. Ik zwem zo snel mogelijk naar de overkant toe.

SOWWY VOOR HET KORTE DEEL.

SPIJT ME.

BYE ALL'S.