Keep trying, my baby (GESTOPT)

14

Pov Alec

Het is ondertussen al de volgende dag. Het is drieëntwintig Februari, half negen 's ochtends. Ik zit alleen in een stoel voor de deur van Amy's kamer.

Ik pak mijn telefoon en speel een spelletje. Het bezoeksuur is nog niet begonnen.

Na een uurtje of twee, sluit ik mijn ogen. Ik ben heel vroeg opgestaan, en ik moet wat slaap inhalen.

Terwijl ik zachtjes leun tegen de stoel, voel ik mijn gehoor langzaam wegwagen.

Ik val snel in slaap.

---

In mijn slaap hoor ik een harde piep die recht door je botten heen schiet. Ik open mijn ogen en zie om me heen allemaal mensen geschrokken fluisteren en wijzen.

Ik volg de handen die wijzen naar een deur.

24B

Snel sta ik op en leg mijn hand op de deurklink. Ik word opzij geduwd door een stel doktoren.

De deur vliegt open en ik kijk naar binnen.

Amy ligt schokkend op het bed. Haar prachtige gezichtje is bleek.

Een lange streep laat zich zien op de hartmonitor.

Ik ren naar binnen en ik schud mijn meisje door elkaar. "Hallo?! Amy?!" schreeuw ik als een gek naar haar toe.

Haar ogen blijven gesloten.

Ik trek haar naar me toe en leg mijn hand op haar borstkas.

Niets.

De eerste tranen glijden over mijn wangen en en ik schreeuw naar het lichaam dat op het bed ligt.

Vier armen trekken me van haar vandaan. Ik stribbel zwaar tegen en een van de doktoren valt. Ik ren weer naar haar toe.

Tranen lopen over mijn wangen en ik hou haar schouders stevig vast. "I still need you.." kraakt mijn stem.

Ik schud haar hard door elkaar.

"Wordt wakker! Wordt verdomme wakker!" Haar ziekenhuiskleding is al nat van zoute tranen.

Twee grote armen trekken me weg van mijn lieve meisje.

Ik probeer me weg te trekken, maar de grote man is te sterk. Hij trekt me de deur uit en hij zet me op een stoel neer.

"What the fuck doen jullie daar met haar?! Laat me fucking naar binnen of ik breek je fucking neus!" schreeuw ik en iedereen kijkt me aan.

Tranen stromen over mijn wangen en de steek in mijn hart is niet normaal.

De doktoren lopen de kamer uit en ze kijken beteuterd.

"Wat is er? Is er wat gebeurd?" roep ik.

"Ze heeft het niet gehaald, het spijt me." zeg de dokter.

Mijn tranen lopen sneller over mijn wangen. "Je fucking moet liegen! schreeuw ik en ik trek aan mijn eigen haar.

Ik ren als een bezetene die deur ik en ik kijk naar het lichaam dat op het bed ligt. De kabels zijn van haar afgehaald.

Ik schud met mijn hoofd en ik begin harder te huilen.

Tranen glijden over mijn wangen en belanden in haar hals. Ik houd haar hand vast.

De steek in mijn hart doet pijn, zo ontzettend veel pijn.

Ik voel een klein kneepje in mijn hand. Ik kijk omhoog.

Haar gezichtje draait naar mij toe en ze opent haar mooie, bruine ogen.

"Wat is er gebeurd? Waarom huil je?" vraagt ze met een frons.

Een doorzichtige, witte gedaante beweegt richting het ziekenhuisbed. Ik kruip achteruit, maar de gedaante aait het hoofd van mijn alles.

"Waarom kijk je zo bang?" vraagt ze.

De schim vaagt weg en laat ons achter.

Zonder te twijfelen plant ik mijn lippen op de van haar. Ik zoen haar lang en mijn lippen zijn zoutig van de tranen. Ze zoent me hartstochtelijk terug.

Huilend van blijdschap zet ik mijn voorhoofd tegen die van haar.

"Laat me nooit meer alleen, alsjeblieft?"

De witte schim verschijnt weer, en deze keer deins ik niet achteruit.

De schim voelt veilig, ik weet niet hoe, maar het is zo.

Amy draait haar hoofd richting de schim.

"Mommy?"