Keep trying, my baby (GESTOPT)

11

"Gaat het met je?" vraagt Charlotte. Ik knik langzaam.

"Wil je misschien even een luchtje scheppen?" komt Leah binnenvallen. Wederom knik ik.

Ik sta op van het bed en ik loop naar Charlotte en Leah's kamer. Ik pak een trui en broek met scheuren uit de kast en ik kleed me snel om. Ik vouw mijn kleren netjes op en ik loop de kamer uit.

Eenmaal buiten aangekomen ben ik gewoon een beetje aan het wandelen.

Na een tijdje buiten te zijn, wil ik weer terug naar huis lopen, maar een hand houdt me tegen. Ik kijk naar achteren en ik zie iets walgelijks, mijn vader.

Mijn ogen worden groot en ik probeer me los te rukken, wat niet lukt. Hij pakt me vast aan mijn haar en trekt me mee naar zijn auto. Ik probeer te gillen, maar er komt geluid uit mijn strot.

Hij duwt we op de achterbank en gooit de deur dicht in mijn gezicht, wat mij een bloedneus oplevert.

Hij stapt zelf ook in en hij rijdt naar zijn huis, dat vervloekte krot. "Dacht je dat je weg kon komen?" lacht hij.

"Ik kan je altijd vinden, onthoudt dat." zegt hij.

Ik zit huilend op de achterbank. Ik was eindelijk weggekomen, ik was eindelijk vrij. Hoe kon dit ooit gebeuren?

Eenmaal aangekomen grijpt hij mijn haar vast. Hij trekt me het huis in en gooit me tegen de muur.

Met een bonk zwaait mijn lichaam tegen de muur. In voel mijn longen inklappen en ademhalen wordt moeilijk.

Hij komt langzaam naar me toelopen. Hij pakt mijn haar vast en hij dwingt me tot een kus.

Ik pers mijn lippen op elkaar en ik probeer zijn tong te ontwijken. Hij geeft me een klap op mijn wang waarna hij doorgaat.

Houdt dit ooit nog op?

---

Ik lig huilend op de vloer. Mijn lip en neus bloeden en mijn broek en trui liggen op de grond. Hij trekt zijn kleding weer aan en kijkt naar me.

"Kleren aan." sist hij.

Ik kleed me weer aan en Charlotte's trui zit vol met scheuren en bloed. Van Leah's broek is bijna niets meer over.

Hij duwt en gooit me de trap op. Ik kruip huilend de ruimte in die hij me aanwijst.

"Binnen een paar uur ben ik terug." zegt hij terwijl hij mijn telefoon afpakt. Hij gooit de deur achter zich dicht.

Ik hoor voetstappen en een kwartier later slaat de voordeur zich dicht.

Ik begin harder te huilen en ik grijp mijn haar vast.

Alle pijn zet ik uit in meerdere schreeuwen. Mijn mond wordt snel droger en mijn keel begint pijn te doen.

Ik probeer op te staan, wat half lukt. Ik grijp de deurklink omlaag en open de deur. Ik wankel richting de badkamer en ik herhaal de routine die ik al deze jaren heb gedaan.

Vers bloed wegvegen, opgedroogd bloed wegwassen, verband doen als dat nodig is.

Ik strompel naar beneden en kijk naar de deur. Snel ren ik ernaar toe en ik hoop.

Ik duw de deurklink omlaag en ik wil de deur naar me toetrekken, wat niet lukt. Ik kijk naar alle ramen en ik zie dat ze allemaal op slot zitten.

Het sleuteltje heeft hij meegenomen, want hij lag op de salontafel. Ik hoor mijn maag rommelen.

Ik slenter naar de keuken en open de koelkast. Alleen een pot jam en heel wat vodka. Ik pak de jampot en het overige brood dat op de kast ligt.

Ik smeer wat jam op het broodje en eet het op. Ik ga op de bank zitten en zet de televisie aan. Ik denk dat hij was vergeten de deur van mijn kamer te sluiten.

---

Spullen vliegen door de kamer en ik heb een harde klap op mijn hoofd gekregen, waardoor alles draait. Mijn zicht word slecht en ik voel mijn hoofd lichter worden. Mijn ogen sluiten zich en ik hoor vaag sirenes in de verte.

Ik voel een diepe, erg pijnlijke steek in mijn arm, waardoor ik hard schreeuw.

Iemand vloekt en een deur slaat dicht.

Dan vaagt het allemaal weg. Geluiden, zicht en gevoel.

---

Mijn ogen schieten open en ik snak naar adem. Ik duw mezelf omhoog en kijk snel om me heen.

Het lijkt verdomd veel op een ziekenhuis.

Ik kijk naast me en zie een rode knop. Ik druk snel op de knop en een zuster komt de kamer binnenlopen.

"Wat is er gebeurd?" vraag ik zachtjes.

De zuster stelt me gerust en ze heeft een paar checks bij de gedaan. Simpele checks, gewoon hartslag, bloeddruk en zulke eenvoudige dingen.

"Je wou weten wat er was gebeurd?"

"De buren hoorden geschreeuw en doffe klappen. Ze hebben de politie gebeld en er is een ambulance meegekomen." legt ze uit.

Dan schieten de herinneringen weer binnen.

"Het hele huis lag overhoop en jij lag op de vloer te bloeden. Een groot stuk hout had je arm doorboord." Dat was de steek in mijn arm dus!

"We moesten je opereren, omdat je anders het hout er niet veilig uit kreeg. Er zitten nu alleen hechtingen." Ze tilt mijn arm op en ik kijk naar het draad dat ze aanwijst.

"Je hebt een dag en nacht geslapen. Het is nu drieëntwintig februari, half drie 's middags. "

Ze loopt glimlachend de kamer uit, mij achterlatend.

CRINGE OMG-