Keep trying, my baby (GESTOPT)

17

Pov Easton

Ik wil net op de bank gaan zitten, maar de deurbel ringt en ik sta zuchtend op. Ik open de deur en een geïrriteerd, mannelijk figuur in de deuropening. Hij gluurt het huis in en ik haal vragend mijn wenkbrauw op.

"Ehm, kan ik u helpen?" vraag ik beleefd, maar een beetje verbaasd. "Is hier een Amina Shadow aanwezig?" Ik kijk hem vragend aan.

"Wat als ze hier was, wat dan?" vraag ik. Ik hoor achter me voetstappen. Ik zie Amy in Alecs trui op de trap staan.

Haar ogen worden groot en ze rent naar boven. Een deur slaat dicht.

De man duwt me opzij en hij rent het huis in. Ik sprint erachteraan en Leah en Charlotte volgen snel. De man is op mijn deur aan het bonken en hij schreeuwt Amy's naam.

"Hallo? What the fuck doe je in mijn huis? Scheer je weg of ik bel de politie!" schreeuwt Leah als een poging de man weg te sturen.

Ze stampt langzaam naar hem toe, maar hij duwt haar zo hard dat ze met een bonk op de vloer beland.

Pov Amina

Hoe heeft hij me gevonden? Hoe de fuck heeft hij me gevonden?

Het gebonk wordt harder en ik hoor Leah schreeuwen. Dan volgt er een doffe klap.

Ik kijk panikerend op me heen. Mijn blik valt op het raam. Ik been er snel naartoe en ik probeer hem open te trekken. Hij klemt.

Het gebonk is veranderd in doffe knallen. De deur springt bijna open en ik hoor stemmen schreeuwen. Ik trek harder aan het raam, en hij opent.

Ik pak mijn schoenen die ik hier ooit had laten liggen. Ik doe ze snel aan.

De deur springt uit zijn scharnieren en de witte plank komt met een klap op de vloer neer.

Ik kijk met grote ogen naar het boze figuur die naar me toeloopt.

Zonder na te denken stap ik op de veranda. Ik spring naar beneden en beland pijnlijk op been.

Een grote schaafwond.

Zet alleen het geluid van de video nu aan.

Het is hard aan het regenen en stormen en de donderslagen zijn niet normaal.

Tranen stromen over mijn gezicht en druppelen snel op de grond. De wond is aan het prikken door het vallende water en de pijn schiet door mijn zwakke lichaam heen.

De bliksem komt dichterbij en de donder wordt harder en dreunt door mijn hoofd.

Ze sterren schijnen fel en ze dansen door de regen. De maan zit stilletjes op de wereld toe te kijken.

Op deze slechte, fucked up wereld.

De donder vult alle stilte en mijn haar is nat. De broek die ik onder de trui had aangedaan zit vol met scheuren en kleine vlekken bloed.

Ik wankel huilend verder en ik zie het huis in de verte verdwijnen.

De rivier slaat tegen de rotsen aan en de golven overspoelen ze. Ik weet niet waar ik heen loop en ik kan mijn lichaam niet onder controle houden.

Ik zak door mijn knieën en mijn wond spert zich wijd open, waardoor het bloed er uit komt vloeien. Ik help mezelf omhoog en de tranen lopen over mijn wimpers naar beneden.

Ik wankel langzaam verder en ik zie het water onder me stromen. Een brug...

Zonder te twijfelen klim ik op de plek waar je op kan leunen. Ik staar naar de vredige, heldere sterren.

Zonder dat ik het merk begin ik tegen ze te praten.

"In het begin was er niets aan de hand, helemaal niets. We waren gelukkig met z'n drietjes. Dolblij en gelukkig."

Mijn stem kraakt en tranen glijden stilletjes naar beneden.

"Tot vader begon met drinken. Al het geld ging naar zijn drank, alcohol, misschien zelfs drugs?" vraag ik aan de maan.

"We konden net rondkomen, maar zijn woede uitte hij op ons. Alle kapotte spullen, gebroken harten, al het bloed."

Ik merk dat mijn onderlip begint te trillen.

"Hij heeft mijn fucking moeder vermoord! De enige vrouw van wie ik ooit hield! Hij heeft alles van me afgenomen en ik blijf maar hier!"

Ik begin te schreeuwen en mijn kleren worden zwaarder van de harde regen.

"Waarom geef ik het niet gewoon op? Waarom the fuck ben ik hier nog?! Waarom ga ik niet gewoon naar mama, daarboven?!"

Ik wijs naar de hemel die vol met sterren zit.

"Zal ik de maan wat bijbrengen?! Een extra ster?! Een extra fucking ster?!"

De pijn. Alle fucking pijn.

"Ik sta hier op de rand van een fucking brug te schreeuwen, wat willen jullie nog meer?! Ik trek aan mijn eigen haar, maar ik kan het ook gewoon opgeven!"

De donder overspoelt mijn stem en ik schreeuw harder.

Mijn stembanden prikken.

"Ga ik nog ooit stoppen met tegen mezelf praten?! Waarom durf ik die ene stap niet te zetten?! Één stap in het water en ik ben verlost van alles!"

Ik staar naar de boze golven die over rotsen heenspringen.

"Weet je wat?" fluister ik zachtjes tegen mezelf.

"Het boeit me allemaal niets meer! Het maakt me niet meer uit! Ik zet die ene stap! Ik zet die fucking ene stap en dan ben ik weg!"

Ik zet een klein stapje vooruit, maar het is zo een grote stap in mijn leven.

"Is dit wat jullie willen?! Is dit wat jullie fuckers willen?! Willen jullie mij weg hebben?! Als je dat wil, dan doe ik het!" schreeuw ik huilend en ik haal een laatste keer adem.

"Fucking vervloekte wereld."

Ik draai me om, met mijn rug naar het stromende water. Ik laat mijn evenwicht afbrokkelen en ik leun achteruit.

In. Het. Niets.