YAKIŞIKLI UKALA

Şans

Gözümü açtığımda etraftaki herşey bembeyazdı. Hastane de olduğumu anlamıştım. Ama ne olmuştu bana ? Neden hastanedeydim ?

İçeriye uzun boylu, orta yaşlarda mavi gözlü birisi girdi. Tahminime göre doktor olmalıydı.

"Merhaba Hazal hanım. Türk olduğunuzu öğrenince türk bir doktor olarak ben baktım size. Daha iyi anlaşırız bu şekilde. "

"Burası Türkiye değil mi? Bana ne oldu ? Adım ne ? Kimim ? Hiçbir şeyi hatırlamıyorum. "

"Maalesef hafızanızı kaybettiniz. Ve belki de geri gelmeyecek eğer şanslıysanız gelir. Yani işiniz şansa bağlı."

"Ne oldu bana ?"

"Araba çarptı. Ama bence üzülmeyin. Bu arabanın size çarpması büyük bir şans."

"Benimle dalga mı geliyorsunuz doktor bey ?"

"Hayır ciddiyim. Maalesef üzücü bir haberim var. Maalesef kansersiniz. Ve bu araba size çarpmasaydı belki de çok geç öğrenecektiniz. Yani kurtulma şansınız olmayacaktı. Ama şimdi size uygun bir ilik bulursak kurtulacaksınız. "

"Ne güzel yaa ! Hem hiçbirşeyi hatırlamıyorum bu da yetmezmiş gibi kanserim.. Ve siz bana hala şans diyosunuz ! Gördüğünüz gibi sans benden yana değil. Yalnız kalmak istiyorum."

Doktor odadan çıkarken ne kadar yorgun olduğumu anladım. Yatağa sokuldum ve düşünmeye başladım. Kimdim ben ? Sanırım Hazal'dı ismim. Ailem yok muydu? Ne işim vardı bu sehirde? Ne yapacaktım? Hiçbir şeyi bilmezken nasıl yaşayacaktım ? Evim var mıydı? kendimi yavaş yavaş uykunun kollarına bıraktım.

- 3 Saat Sonra-

Gözlerimi açtığımda odada doktor vardı. Gülümsüyordu. Mutlu gibiydi.

"Sonunda uyandınız Hazal hanım. Size mutlu haberi verebilirim. Aranan ilik bulundu. Kurtulacaksınız. "

"K-kim ? Ne zaman bulundu ? Kurtulacak mıyım? "

O sırada odanın kapısında birisi belirdi.

"Merhaba. "

Sese doğru dönüp baktığımda kusursuz bir yüzle karşılaştım. Gercekten mükemmel bir yüzü vardı.

"Barış bey. Size ilik verecek kişi. Benim işlerim var. Daha sonra tekrar gelicem. "

Doktor odadan çıkarken adının Barış olduğunu öğrendiğim kişi bana doğru gelmeye başladı. Kendinden önce kokusu geliyordu. Bu koku muhteşemdi..

"B-ben çok teşekkür ederim. Hayatımı kurtardınız. Ne desem nasıl teşekkür etsem bilmiyorum. Gercekt.."

"Tamam, sakin."

Yüzünde hoş bir tebessüm vardı. Ve çözemediğim bir bakış.. Neden bana öyle bakıyordu ? Bakışlarında özlem vardı sanki.. sarılmak istercesine bakıyordu..

"Teşekküre gerek yok. Ben birine yardım ederek cok mutlu olucam. Duyduğuma göre hafızanı kaybetmişsin."

"Evet Barış bey. Maalesef. "

"Barış demen yeterli Hazal. Ben şimdi gidiyorum. Tekrar gelicem. "

"Görüşürüz , Barış. "

***

Güneş odamın içini aydınlatırken kapı açıldı ve doktor Mehmet bey'di gelen.

"Günaydın Hazal."

Bu adam hep mutlu muydu? Sürekli gülüyordu.

"Günaydın"

"Hazır mısın biraz sonra ilik nakli yapılacak. "

"Hazırım."

***

İlik nakli yapılmıştı ve aksam olmuştu ama hala Barış'ı görmemiştim. Tam o sırada içeriye birisi girdi. Tabi kokusundan da tanıdığım gibi Barış' dı bu. Kokusu.. beni büyülüyordu..

"Nasıl hissediyorsun? "

"Çok iyi sen de cok enerjiksin bakıyorum. "

"Her zaman ki halim diyelim. Ben sana bişey sorucam Hazal."

"Tabi."

"Hafızanı kaybettiğine göre evini de hatırlamıyorsun."

"Evet."

"Kalacak bir yerin yok yani?"

"Maalesef"

"Artık var. Benimle kalıyorsun. "

"H-hayir bunu asla kabul edemem. Bana zaten çok büyük bir iyilik yaptın. Buna hiç gerek yok."

"Hadi ama Hazal. Ne var bunda? "

"Asla olmaz."

"Tamam o zaman bir süreliğine diyelim ? Hem ben sana bir iyilik yaptım. Sen de karşılığı olarak bana yemek ve temizlik yapmak zorundasin."

"Hahah peki. Ama bir süreliğine? "

"Ahh peki. Yarın sabah geldiğimde hazır ol. Gideriz.

"Tamam."

BÖLÜMLER ERKEN GELİYOR. AMA ARTIK ERKEN GELMEYECEK ÇÜNKÜ HİÇ YORUM YOK...