Her şey çok normalken bir anda asla düşünemeyeceğiniz bir gerçekle karşılaşsanız nasıl tepki verirdiniz?
Alıştığınız ve yaptığınız çoğu şeyin yalan olduğu gerçeğiyle nasıl yüzleşilebilir?
1 hafta sonra... ~Jimin~ Artık Ya Eun a hislerimi söylemeyi düşünüyordum. Yemekhanede yanına gittim. "Bugün çıkışta boş musun?" "Evet boşum neden?" "Bir yerlere gitmeye ne dersin?" "Tabi ki olur nerede buluşalım?" "Sen bana adresini mesaj at ben seni alırım" "Olur tamam akşam görüşürüz" "Görüşürüz" Akşam için güzel şeyler hazırlamalıyım. Nereye gitmeliyiz bilmiyorum.
Çıkış saati geldiğinde hemen eve gittim. Ve şık bir şeyler giyindim. Gerçekten iyi görünüyordum. Ya Eunun attığı adrese geldim ve ona mesaj attım. Geldiğini söyledi. Beklemeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gerçekten heyecanlıydım. O gelince onun kapısını açtım ve bende yerime geçip sürmeye başladım.
~Min Seo~ Bugün en yakın arkadaşım Da Eun ile yemeğe gidecektik. Uzun zamandır görüşmüyorduk ve onu çok özlemiştim. İkimiz gideceğimiz restoranda buluşacaktık. Buluşma saatine az kalmıştı. Üzerimi giyinip evden çıktım. 20 dakika sonra gelmiştim. Ama Da Eun daha gelmemişti. Tam onu arayacakken o beni aradı. "Min Seo kusura bakma ama bugün buluşamayacağız galiba kendimi pek iyi hissetmiyorum. Sanırım hasta oldum." " Geçmiş olsun iyi misin? İstersen yanına gelebilirim" "Hayır teşekkür ederim ve özür dilerim. Başka bir gün mutlaka buluşalım" "Tabi olur merak etme. Kendine iyi bak" Bu telefonu alınca gitme kararı aldım. Tam kapıya doğru yürürken içeriye giren Jimin ve Ya Eun ikilisini gördüm. Gerçekten çıkıyorlardı galiba. Bunu çok merak ettiğim için oturup onları izlemeye karar verdim.
~Jimin~ Şimdilik ger şey çok güzel gidiyordu. Karşı masada oturan Min Seoyu görünce şaşırmıştım. Ama yine de görmemezlikten geldim. Şuanı bir şeyin bozmasını istemiyordum. Yemek siparişini verdik. Yaklaşık 15 dakika sonra yemekler geldi. Yemekleri yerken artık söylemem gerektiğini düşünüyordum. Aslında ne olacağını bilmediğim için çok korkuyordum. Ama söylemek zorundaydım. Onu buraya getirme amacım da buydu zaten. "Ya Eun sana söylemem gereken bir şey var" "Oh evet Jimin seni dinliyorum" "Aslında uzun zamandır söylemek istiyordum ama kendimi hazır hissetmediğim için söylemedim. "..." "Seni seviyorum Ya Eun" "Hahahaha Jimin sen ciddi misin?" "Evet neden?" "Gerçekten çok komiksin. Seninle çıkabileceğimi nasıl düşünürsün?" "Ne demek istiyorsun?" "Cidden çok safsın. Sana biraz yakın davrandım diye kendinde bu özgüveni bulmuş olmalısın" "Söylediklerine dikkat et!" "Ayy ben seni üzdüm mü? Pardon ya çok özür dilerim" Neden böyle yaptığını anlamıyorum. Bana gerçekten yakın davranıyordu. Gerçekten aramızda bir şey olduğunu sanmışım galiba. İstemsizce ağladığımı farkettim. "Neyse Jiminciğim yarın okulda görüşürüz" Gerçekten neden benimle böyle konuşuyordu. Saf olduğumu söylediğinde haklıydı. Hiçbir şeyi doğru yapamıyordum.
~Min Seo~ Hala Jimin ve Ya Eunu izliyordum. Ya Eun birden kahkaha atıp bir şeyler konuştu. Nedense Jimin gerçekten üzgün gibi duruyordu. Ne olduğuna anlam veremedim. Sonra Ya Eun ayağa kalktı ve gitti. Jimin ise donmuş bir vaziyette masaya bakıyordu. Sonrasında ağladığını farkettim ve hemen yanına gittim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Jimin iyi misin, neyin var?" "..." "Ne oldu söylesene" "Söylemek zorunda mıyım ki?" "Hayır değilsin ama..." "Sen beni mi seviyorsun?" "H-hayır ne alakası var?" "Her zaman peşimdesin nereye baksam sen varsın. Her neyse ben bunla ilgilenmiyorum. Gördüğün gibi seni sevmiyorum. O yüzden rahat bırak beni" "..."
Ben hiçbir şey diyemeden masadan kalkıp gitti. Gerçekten kötü gözüküyordu. Ama bana dedikleri nedense çok canımı yakmıştı. Anlam veremiyordum olanlara. Sadece iyilik yapmak istemiştim ama dedikleri gerçekten üzmüştü.
