Tudo Passa [Written by; Neymarable] TAMAMLANDI

30.

Güneş doğmuştu. Bense hiç uyumamıştım. Yavaşça oturduğum koltuktan kalktım ve yanımda getirdiğim çantadan giyecek birşeyler çıkardım.

Bu odadaki eşyalarımı da toparladım ve çantaya koydum.

Bugün saat 19:00 da kalkacaktı uçağımız. Babam mesaj atmıştı. Ayrıca Daniel'de bizimle geliyordu.

Herşeyimi hazırlamıştım. Kaldığım küçük odadan çıkıp, Daniel'in odasının kapısına yaslanıp ona baktım. Uyuyordu.

Odamdan birkaç havlu aldım ve hızla banyoya geçtim, kapıyı kilitledim. Ilık bir duş iyi gelebilirdi.

Hızla soyunup suyun altına girdim. Biraz durdum öylece. Sonra ise olduğum yere oturdum. Ağlamaya başladım.

Nasıl yapacağım ki ben. Nasıl gideceğim.

Aylardır burdayım. Buraya alıştım bir kere.

Hem Annem burada. Arkadaşlarım burada.

Sevdiğim adam burada.

Sus Cara. Gideceksin bir şekilde. Gitmek zorundasın.

...

"O eve gitmen iyi olmaz Cara. İstersen ben gideyim." dedi Daniel. Ardından da; "Rafaella ya söyle hazırlasın eşyalarını." dedi.

"Hayır. Gerek yok Dan. Ben gidip alırım. Zaten oradakilerle de vedalaşacağım."dedim.

"Ama Ney..." derken "Ben gidip alırım Daniel! ... Yeter." dedim ve hızla telefonumu alıp odadan çıktım.

Hızla merdivenleri indim ve otelin lobisinde Rafaella'dan gelecek aramayı bekledim. Neymar evde olmadığında beni arayacaktı. Bende gidip eşyalarımı alacağım.

O sırada telefonum çaldı.

"Geliyorum Rafa." diyerek açtım telefonu.

"Tamam. Bekliyoruz." dedi o da.

...

Evin kapısına varmıştım. Hiç bu kadar zorlanmamıştım bu eve girerken. Belkide ilk geldiğim gün bu kadar zorlanmış olabilirim. Herneyse.

Yavaşça kapının ziline bastım. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.

Nadine teyze açtı kapıyı. O olduğunu gördüğüm an hemen sarıldım ona. Çok özlemiştim.

"Cara!" dedi ağlayarak ve oda bana sarıldı.

"Nadine teyze." dedim bende ağlarken. Sarılmayı kestiğimizde bana baktı ve ağlamaya devam etti.

"Bana asla teyze deme. Ben hep senin Nadine Annen olacağım ... Hep!" dedi. O sırada kıpkırmızı ve şişmiş gözleriyle Rafaella yanımıza geldi. Ona da sarıldım hemen. Daha çok ağlamaya başlamıştım.

"Böyle olmamalıydı!" dedi.

"Ama oldu." dedim.

"Böyle pes edip gidemezsin Cara. En azından Neymar'ı düşün. Ne kadar üzüleceğini ... O gerçekten çok zor durumda. İleride çok pişman olacağı bir evlilik yapacak! " dedi.

Beni derinden etkilemişti bu cümlesi. Ama kararımdan geri dönmeyecektim.

"Rafaella ... lütfen yapma. Ben bir karar verd..." derken sözümü kesti ve; "Senin kararların abimi de etkiliyor Cara! Sana ihtiyacı var! Seni az da olsa hatırlıyor hala! Bunu ona yapma ..." dedi. Sonlara doğru sesi kısılmıştı.

Onu dinlemedim ve hızla merdivenleri çıkıp odama girdim.

Tanrım.

"Neymar ..." dedim sessizce ve ağlayarak.