Tudo Passa [Written by; Neymarable] TAMAMLANDI

15.

"Onu bulmak zorundayız, Neymar!" dedim bağırarak. Daniel'i bulmalıydık artık. Yatağın üzerinden kalktı ve pencereye doğru yürüdü. Bende doğruldum ve yatağa oturdum.

"Zorunda mıyız? O hep ilişkimizi kötü etkiliyor. Her yaptığı şey beni sinir ediyor." dedi bana dönerek.

Hep hayalimdi, en sevdiğim arkadaşlarımla sevgilimin arasının iyi olması. Ama pek de öyle olmadı. Hepsi Neymar'ın yüzündendi aslında. Bana her bakışında bile dövüyor çocuğu. Evet, Daniel benim en yakın arkadaşım. Onu da korumak durumundayım. Ama Neymar'a kızamıyorum. Gözlerinin içine bakıp, ona bağıramıyorum. Bu çok küçük düşürücü.

Yataktan kalktım ve yanına gittim.

"Hayır Neymar. Sen onu sevemedin birkere. O ilk telefonla konuştuğumuz günden beri sinir kaptın ona. Ama şunu da bil; Beni yanında istiyorsan, arkadaşlarıma da saygı duyacaksın. Senin yüzünden çocuk kayıp bile olabilir. Bu ülkeyi tanımıyor. Kimbilir nerede kaldı? Tanrım!. " dedim ve elimi alnıma koydum.

Neymar meraklı bir yüz ifadesiyle bana baktı. Ardından da vucüdunu tamamen bana döndürdü.

"Onun için neden bu kadar endişeleniyorsun Cara? Bu beni deli ediyor, farkında mısın?" dedi. Kafasında ne gibi düşünceler var anlamaya başlamıştım.

"Çünkü o ... " dedim ve gözlerim doldu. Sesim titremeye başladı.

" Çünkü o ... Her zaman yanımdaydı Neymar. Her zaman! " dedim. Bu işkence gibiydi. Ama artık Neymar'a anlatmalıydım. Bunu bilmesi gerekiyordu.

" Bende her zaman yanında olabilirdim Cara. Eğer beni bırakıp gitmeseydin! " dedi sesini yükselterek. Canım acımıştı. Ben onu isteyerek mi bırakıp gitmiştim yani? Bunu mu demek istiyordu?

Gözlerimi iyice açtım ve; " Neymar! , nasıl böyle birşeyi söylersin!? Ben seni bırakıp gitmedim!" dedim. Artık bayağı bayağı ağlıyordum. Onda tek bir üzüntü hissi görünmüyordu.

"Babamın ısrarlarıyla o lanet yere gittiğimi biliyorsun! Hatta o gün ne kadar ağladığımı!" dedim ağlayarak. O ise sadece dolu gözlerle yüzüme bakıyordu.

"Peki oraya gittiğimde neler yaşadım biliyor musun?" dedim. Yavaşça kafasını salladı. Biraz yüzüne baktım. Ve devam ettim.

"Delirdim." dedim. Yere odaklanmış gözleri birden benim gözlerimle buluştu. Yine aynı şekilde kafasını salladı.

"Evet ... Psikolojik sorunlarım vardı. Yanlızlık çekiyordum. Evden dışarı bile çıkamıyordum. Babam benim için çok endişeleniyordu. Annemin ... " dedim ve daha da ağlamaya başladım.

"Annemin vefat etmesi beni öylesine yıkmıştı ki. Artık bende yaşamak istemiyordum. Birkaç kez kendimi öldürmeye çalışt..." derken Neymar hıçkırarak ağlamaya başladı ve bana sıkıca sarıldı. Bende kollarımı ona sıkıca sardım.

"Lütfen ... Bunu yaptığını söyleme bana." dedi sessizce. Kafamı salladım.

"Yaptım ... " dedim. Gözyaşları daha da hızlı akmaya başlamıştı.

" Kendimi herhangi bir arabanın üstüne attım ... Öldüğümü sanmıştım ama yanılmıştım. Daniel ... beni hastaneye yetiştiren oydu." dedim. Neymar beni daha dikkatli dinlemeye başladı.

"İlk başlarda ondan nefret ettim. Ben ölmeye çalışırken, o beni tekrar hayata döndürmüştü. " dedim. Neymar bir küfür savurdu ve "Ben koca bir salağım." dedi sessizce. Ama onu duymuştum.

"O kazadan sonra daha çok ilgendi benimle Daniel. Onun sayesinde o kötü durumdan kurtulmuştum. Normal düşünebilen biri olmuştum yeniden. " dedim ve ona bakarak; "Bu yüzden ona zarar gelmesini istemiyorum Neymar. Ona borçluyum ... Hemde çok fazla." dedim.