Umudun Peşinde Nazlı Çiçek(Kitap Oldu)

Alıntı6

Anne giysilerim nere de? Elif'i görmeliyim"

"Otur yerine!" dedi babam otoriter bir sesle.

"Yapamam baba. Elif'i görmeliyim. "

"Allaha dua et. Onun için şuan yapabileceğin başka bir şey yok"

"Baba!" Babam ağır adımlarla karşıma geçip durunca bana da çaresiz oturmak düşmüştü.

"Dün geceden buyana gerçekten senin baban olduğumdan şüphe duymaya başladım oğlum" Babamın sesinde kırgınlık hissettim. Ama neden?

"Akın" dedi annem uyaran bir sesle.

"Şimdi sırası değil" Neyin sırası değildi bir türlü anlamıyordum.

"Sen karışma Berna! " Babam anneme emir cümlesi kullandığına göre gerçekten ciddi bir durumdu. Babam asla annemle bu sertlikle konuşmazdı.

"Baba!!! " dedim neler olduğunu anlamak istercesine.

"Oğlumun iki yıldır panik atak hastası olduğunu başkasından öğreniyorum. Nasıl hissettiğim konusunda bir fikrin var mı? Dün sana bir şey olacak diye ömrümden ömür gitti. " Ah doğru! Panik atak geçirirken yanımdaydı. Gökmen amcam ve Ceyhun'da öyle. Sonunda pandoranın kutusu açılmıştı. Artık daha fazla sessiz kalamazdım. Onları daha fazla üzmenin anlamı yoktu

"Üzgünüm baba. Sizi üzmek istemedim." Babam sıkıntıyla bir nefes verip ellerini cebine koydu. Kırgın bakışlarını üzerime çevirdi.

"Bazı taşlar yerine oturmaya başladı aslında. İki yıl önce yalnız yaşamaya karar verdin birden. İçine kapandın. Gönül meselesi dedik üstüne varmadık. Meğer oğlum panik atak hastasıymış"

" Doğru sizden ayrıldım. Çünkü
istediğim sadece kaçmaktı."

"Kimden. Neden kaçıyordun?" Babamın sesi yükselmişti.

"Geçmişimden."

"Geçmişte affedilmeyecek kadar büyük ne yaptın ki kaçmak istedin? Gönül yaranın bununla ilgisi var mı?" Babam yakaladığı suçludan ifade alır gibi sorularını ardınardına sorarken sesi an an yükselmeye başlamıştı. Haklı olarak kırgındı... Kızgındı... Onları hayal kırklığına uğramak istemezken daha çok üzmüştüm.

"Evet baba! Kahretsin ki var baba. Cansu..." Sesim kısılmıştı. Onun adını anmak artık beni üzmüyordu. Çünkü Elif vardı. Ona aşıktım.  "Onu seviyordum. O benim her şeyimdi. Onunla herşeyimi paylaşmıştım. O benim tüm dünyamdı. Sizinle tanıştırmayı düşündüğüm sıra da..." Devamını getirememiştim. Benim için çok zordu. Yıllardır içimde sakladığım sırrımı bir anda söylemek benim için sandığımdan da zordu. Hissettiğim utançla ne annemin ne de babamın yüzüne bakabiliyordum.

"Ne oldu?" Babamın tok sesi odayı doldurmuştu.

"Onun... ev..." Söyleyeceklerimi toparlayamıyordum. "Ne oğlum? "

Gözlerimi kapattım, anne babamın yüzlerinde ki hayal kırıklığını görmek istemiyordum. "Evli olduğunu öğrendim.