Anonymous (18+)

Source of inspiration

Ik heb alleen gegeten en nu zit ik in mijn kamer. Yulio heeft me de weg gewezen, aangezien ik niet wist waar ik heen moest. Ik heb nu goed opgelet en ik ken de weg uit mijn hoofd.

Ik heb Massimiliano helemaal niet meer gezien en ik vraag me af of het ooit weer goed gaat komen. Ik zou alles weer terug willen draaien, maar ik weet dat het niet kan.

Ik maak me klaar om naar bed te gaan als ik me realiseer dat ik helemaal niks bij me heb. Ik kijk naar de, waarvan ik het vermoed, badkamerdeur en loop erheen. Als ik hem openmaak zie ik een prachtige badkamer. Ik zie een tandenborstel en een kort doorschijnend slaapjurkje liggen. Het moet maar. Als ik helemaal klaar ben lig ik in bed. Ik lig te woelen en te draaien en ik kan de slaap niet vatten. Wat zou Massimiliano nu aan het doen zijn? Zou hij ook aan mij denken? Zou hij ook willen dat ik naar hem toe ga? Gewoon om tegen zijn lichaam aan te liggen, niks meer?

Ik besluit mijn nieuwsgierigheid achterna te gaan en ik loop richting zijn slaapkamerdeur. Ik leg mijn hand op de deurklink en duw hem langzaam naar beneden. Dan duw ik de deur naar achteren. Hij werkt niet echt mee. Dan trek ik de deur naar me toe, dat werkt ook niet. Zou hij op slot zitten? Welnee, ik moet gewoon iets harder duwen. Als de deur nog steeds geen centimeter meegeeft weet ik dat de deur op slot is. Zwaar uitgeput leun ik met mijn hoofd tegen de deur. Wat moet ik nu? Ik kan niet slapen omdat ik bij hem moet zijn. Zal ik aankloppen? Ik wil gewoon tegen zijn warme lichaam aanliggen zonder dat hij het merkt.

Dan tuimel ik opeens naar voren, zijn slaapkamer in. Nou, de deur is in ieder geval open.

Ik zie hem me verward aankijken en dan kijkt hij zorgelijk. 'Is er iets Saar? Heb je ergens pijn? Is er iemand?' Hij kijkt de hal rond en als hij niets constateert kijkt hij weer terug naar mij.

Ik kan niet zoveel uitbrengen. Wat moet ik in vredesnaam zeggen? Ik wil je lichaam voelen? Ik voel mezelf blozen en kijk naar de grond. 'Ik weet niet. Er is niks. Maar ik wilde.' Stamel ik.

Verbaasd kijkt hij me aan. 'Wat is er?'

Een diepe zucht verlaat mijn lippen. 'Ik weet het zelf nog niet eens.' Fluister ik.

'Zal ik je terug brengen naar je kamer? Voel je je dan wat beter?' Vraagt hij bezorgd.

Ik knik, maar mijn geweten schudt hard nee en springt kwaad op en neer. Gedwee loop ik met hem mee richting mijn slaapkamer. De hele weg naar mijn slaapkamer blijft het angstvallig stil en als we bij de deur staan, staan we onhandig naar elkaar te kijken. Massimiliano wrijft met zijn hand over zijn nek en likt over zijn lippen. Ik wil over zijn lippen likken. Hele foute gedachte, ik word helemaal week van binnen. 'Welterusten dan maar.'

Hij wilt zich omdraaien maar ik hou hem tegen met mijn hand. Er springt een vonk over en ik haal direct mijn hand weg. Nieuwsgierig kijkt hij me aan.

Ik wil, ik moet hem voelen. Zijn lippen die op de mijne bewegen, zijn handen die begerig over mijn lichaam bewegen. 'Ik moet morgen spullen halen thuis, want ik moet maandag werken.' Is het enige wat er over mijn lippen komt.

De teleurstelling staat in zijn ogen. 'Dat is prima.' Dan loopt hij weg en ik heb de moed niet om hem tegen te houden en mijn daadwerkelijke gevoelens bloot te geven.

Ik kruip mijn bed in en verberg mijn met tranen bedekte hoofd in mijn kussen. Wat een oelewapper ben ik toch.

Als de wekker gaat heb ik het gevoel dat ik niet geslapen heb. Ik loop als een zombie naar de badkamer. Als ik daarmee klaar ben en de deur opentrek ruik ik de overheerlijke geur van pannenkoeken. Ik loop snel naar de keuken, langs de kamer van Massimiliano. Ik besteed er geen aandacht aan, ik heb er geen puf voor.

Als ik de keuken inloop zie ik Yulio pannenkoeken bakken en zie ik Massimiliano aan de bar zitten. Ik zie de zijkant van zijn gezicht en het valt me op dat hij zijn masker niet op heeft. Yulio ziet mij. 'Goedemorgen Sara, heb je goed geslapen?'

Ik zie dat Massimiliano zijn schouders gelijk strak staan en hij draait zijn rug meer naar me toe. Wat doet hij toch vreemd? Hij heeft zichzelf al zoveel blootgegeven, maar zijn hele gezicht mag ik niet zien. 'Ja hoor, ik heb prima geslapen.' Leugenaar.

Yulio lijkt me door te hebben, maar zegt er niets van. 'Als je ook pannenkoeken wilt eten kan je aan de bar komen zitten.'

'Dat lijkt me heerlijk, ik rammel.' Ik ga naast hem op de stoel zitten. Hij heeft nog niets tegen me gezegd en hij kijkt me niet aan zonder masker. Ik moet zijn aandacht hebben. Ik leg mijn hand op zijn brede gespierde rug en ik voel zijn warmte. 'Hoe heb jij geslapen?'

Alsof hij door een bij gestoken wordt staat hij op. Hij houdt zijn rug naar me toegekeerd en loopt weg. 'Prima, prima. Eet smakelijk.'

Ik kijk hem verbouwereerd na en draai me dan om naar Yulio. Yulio kijkt me medelevend aan. 'Hij heeft het zwaar Sara, dat zie ik aan hem. Ik moet eerlijk toegeven dat ik hem nog nooit zo gezien heb. Je maakt heel wat bij hem los, wat hij op deze manier niet goed kan hebben.'

Ik voel me zo schuldig, maar de woorden van die man blijven tuimelen door mijn gedachten. Wanneer zal hij me inruilen voor een nieuw speeltje? Dat zal niet lang duren als ik me zo blijf opstellen, vrees ik.

Ik krijg geen hap meer door mijn keel en besluit om naar Massimiliano te gaan. Ik zoek hem overal, maar ik kan hem nergens vinden. 'Mas?' Roep ik door de open ruimte. Ik kijk om me heen maar ik zie hem nergens. Ik loop naar de tuin en roep hem daar nogmaals. 'Mas?'

Dan hoor ik gestommel en draai ik me om. Als ik hem zie gaat een wenkbrauw omhoog. Wat is hij aan het doen? Ik bekijk hem van top tot teen en moet moeite doen om niet keihard te lachen. 'Wat is er?'

'Ik wilde vragen of we weg konden gaan naar mijn huis, maar als je er zo bij loopt is dat wellicht niet heel handig.' Ik begin keihard te lachen.

Ik zie een schuine glimlach doorbreken op zijn mond en zijn kuiltje komt weer tevoorschijn. Ik smelt helemaal weg bij dit beeld. Ik wil hem altijd zo zien. 'Ik kan zo iemand roepen die met je mee kan gaan, dan ga ik verder.'

'Mag ik het zien?' Vraag ik nu nieuwsgierig.

Twijfelend kijkt hij me aan. 'Het is allemaal troep. Ik maak nooit wat af. Het zijn allemaal onvoltooide schilderijen.'

Ik haal mijn schouders op. 'Dat maakt toch niet uit, ik wil het wel zien.'

Hij gebaart dat ik mee moet komen en gewillig loop ik achter hem aan. Ik ben benieuwd hoe hij schilderijen maakt. Hij opent een kleine deur en we lopen een steile trap af naar beneden. Als we beneden zijn valt mijn mond open. Dit is werkelijk prachtig. Hoe kan dit nu niet af zijn? Ik loop langs de schilderijen. 'Dit is echt heel mooi. Waar haal je je inspiratie vandaan?'

Dan zie ik een schilderij en ik schrik van de gelijkenis. Dat ben ik. Ik steek mijn hand uit om het aan te raken, maar hij houdt me tegen. 'Pas op, het is nog nat.'

Ik draai me naar hem om en dan besef ik hoe dicht hij bij me staat. Ik slik en probeer wat afstand te creëren, wat absoluut niet werkt door de krappe ruimte. Zijn volle lippen, zijn mooie ogen, zijn magische handen, zijn goddelijke lichaam. Ik kan mezelf niet meer tegenhouden. Ik buig naar voren. 'Jij.'

Hé wat? Waar heeft hij het nou weer over? Hij ziet mijn verwarde blik en lacht kort. 'Je vroeg waar mijn inspiratie vandaan kwam. Dat komt door jou, jij bent mijn inspiratie.'

Ik schud mijn hoofd en draai me weer om naar het schilderij. Het is werkelijk prachtig. Alles klopt eraan, ik zie mezelf, naakt in alle opzichten. Mijn emoties, mijn lichaam, mijn blik. Het is prachtig.

Hij schraapt zijn keel. 'Zal ik iemand vragen om met je mee te gaan om je spullen op te halen thuis?'

Ik staar gebiologeerd naar het schilderij. 'Nee, jij moet met me mee.'

Hij lacht en ik sluit mijn ogen. Ja, dit wil ik vaker horen. 'Dan moet ik me eerst omkleden.' Hij loopt weg en ik hoor dat hij zich al uitkleedt. Stiekem draai ik me om en ik heb zicht op zijn sterk gespierde rug en zijn billen in die boxer. Ik kreun van verlangen en onmacht. Zijn hoofd draait zich naar mij. Als hij me ziet kijken, loopt hij op me af. Ik kreun nog harder bij het aanzien van zijn voorkant. Zijn gespierde buik, zijn stijve in zijn boxer. Mijn ogen vliegen gelijk omhoog en ik zie een mengeling van lust en onzekerheid in zijn ogen. Steeds dichter stapt hij naar me toe totdat hij vlak voor me staat. Zwaar hijgend kijk ik hem aan. Hij doet niets, hij staat alleen voor me en hij maakt me helemaal gek.

Zal ik of zal ik niet?