Anonymous (18+)

You're getting what you're asking for

Trillend zit ik in de kast terwijl ik beneden allemaal geschreeuw en geroep hoor. Wat is er in vredesnaam aan de hand? Het is gekkenwerk dat ik mezelf moet opsluiten in een kast. Ik ben te nieuwsgierig om hier te blijven zitten. Er moet iets aan de hand zijn en misschien kan ik wel helpen. Mijn nieuwsgierigheid wint het van de angst en met trillende vingers reik ik naar de deurklink. Een verschrikkelijk schel piepend geluid maakt de deur terwijl ik hem voorzichtig open duw. Ik houd mijn adem in en ik luister ingespannen of er iemand de trap opkomt. Als ik niets de trap op hoor lopen, loop ik verder richting de slaapkamerdeur. Mijn ogen worden getrokken naar het bed, de dekens verraden dat er seks is geweest. Liefdevolle, lustvolle seks. Ik voel me alweer nat worden. Dan word ik plots met een ruk naar de realiteit gehaald door een pistoolschot. Wat als er iets gebeurd met Massimiliano? Ik gooi de slaapkamerdeur open en ik ren als een bezetene naar de trap.

Mijn geweten laat me bovenaan de trap stil staan. Ze hebben pistolen! Ze kunnen je wat aandoen, je kan dood gaan. De drang naar Massimiliano is te overheersend voor mijn geweten en met een bonkend hart loop ik de trap af.

Halverwege de trap blijf ik stokstijf staan. Ik hap naar adem als ik onderaan de trap iemand zie staan. Ik probeer me zo stil mogelijk te houden, maar ik heb me al verraden. Een grote man die helemaal vol zit met tatoeages, zelfs op zijn kale hoofd draait zich om. Zijn sluwe grijns bezorgt rillingen door heel mijn lichaam. 'Wel, wel, wel, wie hebben we hier? Het nieuwe speeltje van Massimiliano?'

Ik kijk de man met samengeknepen ogen aan, niet in staat om ook maar iets uit te brengen. Ik zie dat de man zijn hand omhoog heft en dan zie ik wat hij in zijn hand heeft, een pistool. Mijn samengeknepen ogen maken plaats voor grote ogen en ik maak aanstalten om me om te draaien. 'Blijf waar je bent. Het is nu net zo gezellig toch?'

Ik blijf op de trap stilstaan en blijf hem aankijken, niet wetend wat ik anders moet doen. De man zet voorzichtig een voet op de trap. Dan komt er iemand binnen rennen. 'Saar,' klinkt zijn geschokte stem. 'Stop, verzet geen stap meer of je zult nooit meer lopen.'

Angstvallig kijk ik naar de man. Hij is niet bang, zijn sluwe grijns wordt alleen maar breder. Zijn ogen laten mij los en gaan naar Massimiliano die in de hal staat. Ik volg zijn ogen en ik zie Massimiliano mij bezorgd aankijken, terwijl zijn pistool op hem gericht is. 'Massimiliano, wat fijn je hier te treffen. Ik zie dat dit je nieuwste speeltje is. Je ruilt ze steeds sneller in.'

Ik kijk geschokt van de man naar Massimiliano. Waar heeft hij het in vredesnaam over? Ik probeer Massimiliano's blik te vangen, maar hij blijft strak naar de man kijken. Ik zie dat hij zijn kaak aanspant en de woede straalt van hem af. Met op elkaar geklemde tanden snauwt hij. 'Laat haar met rust.'

De man zijn ogen draaien richting mij en hij ziet mijn geschokte toestand. 'Ai, Massimiliano is niet geheel duidelijk geweest naar je,' mijn naam zegt hij met veel minachting, 'Saar.'

'Houd je bek dicht.' Brult Massimiliano door de ruimte heen. Ik zie zijn vinger om de trekker spannen, klaar om hem over te halen en de man neer te schieten.

'Wat een gevoelige sfeer hier. Ik zie je later Saar,' zegt de man met een knipoog. Zo snel als zijn knipoog was, zo snel duikt hij ook de hoek om. Ik walg bij het aanzicht. Geschrokken kijk ik naar Massimiliano die een brul geeft en achter hem aanrent.

Als hij uit het zicht is loop ik verdwaasd terug naar boven. Waar had die man het allemaal over? Nieuw speeltje, snel ingeruild? What the fuck. Een steek gaat door mijn hart heen en er rolt een traan langs mijn wang naar beneden. Ik besef dat hij zwaar misbruik van me heeft gemaakt. Net toen ik dacht dat het beter zou worden, is alles in elkaar gestort.

Ik loop de slaapkamer in en mijn ogen worden weer naar het bed getrokken. Ik walg van mezelf als ik het zie. Hoe kan ik zo stom zijn om hierin te trappen? Het maakt me allemaal niet meer uit dat ze hier met pistolen lopen. Mijn hart ligt in duizend stukken. Dit is een eng gegeven, want dat houdt in dat ik verliefd op hem ben. Verliefd op een man die ik nog geen week ken. Verliefd op een man waarvan ik zijn hele gezicht nog niet gezien heb.

Ik ben zo in mezelf gekeerd mijn spullen aan het pakken dat ik niet merk dat er iemand naar binnen stapt. 'Saar?' Pas als ik mijn naam hoor kijk ik achterom. Ik zie Massimiliano staan en ik wend mijn hoofd af. Ik gooi mijn tas over mijn schouder en wil langs hem heen lopen. Zijn hand sluit om mijn arm. 'Saar, kom op.'

Ik kijk hem aan en de vlinders in mijn buik laten me niet met rust. 'Wat?' Ik probeer mijn stem rustig te laten klinken, maar het komt eruit als gesnauw.

'Geloof je hem echt? Je kent hem amper?' Vol ongeloof kijkt hij me aan.

Ik snuif. 'Dus je weet wel waar het over gaat, leg maar uit dan.' Zeg ik eisend. Ongeduldig wip ik van het ene been op de andere, niet wetend of ik zijn uitleg wel wil horen.

Hij slaakt een diepe zucht en wrijft met zijn hand over zijn hoofd. Ik kijk hem nieuwsgierig aan en als zijn ogen de mijne weer vinden zie ik verdriet. Hij neemt mijn beide handen in de zijne en knijpt er zacht in. 'Dat kan ik niet, nog niet.' Fluistert hij met gebroken stem.

Alsof ik mijn handen aan vuur heb gebrand trek ik ze terug. Mijn bloed kookt van woede. 'Hoe kan je nou niet uitleggen dat je al je speeltjes inruilt?! Hoe lang gaat het duren voordat je mij inruilt? Heb je daar wel een antwoord op of weet je nog niet wanneer je me zat ben? Egoïstische blaaskaak die je bent.' Ik duw hem hard bij me vandaan en loop weg.

Ik hoor zijn voetstappen versnellen achter me en hij duwt me tegen de muur aan. Met grote ogen kijk ik hem aan, ik heb hem nog nooit zo woedend gezien. 'Waag het niet om bij me weg te lopen. Het spelletje wat je continu blijft spelen heeft consequenties en die consequenties gaan nu in. Je blijft hier en je gaat niet meer naar huis.'

Ik trek een wenkbrauw op. 'Waarom denk jij dat ik hier vrijwillig zal blijven? Je haalt teveel in je hoofd Massimiliano, je doet me niks.' Mijn hart krimpt ineen als ik dit leugen vertel. Ik hou me sterk en probeer standvastig over te komen.

'Je loopt gevaar buiten mijn huis. Ze weten nu wie je bent en ze gaan achter je aan,' zijn ogen kijken me gekweld aan, 'ik mag jou niet verliezen.'

Ik kijk hem verbijsterd aan, niet wetend wat ik moet zeggen.

Ik weet dat hij de waarheid spreekt, ik zie het in zijn ogen. Ik moet echter ontsnappen uit zijn greep. Ik kan niet alle tijd om hem heen zijn, want dat doet me pijn en verlangen naar meer.

'Ik blijf op een voorwaarde. Ik wil geen lichamelijk contact meer.'

Zijn blik verandert naar machteloosheid. Moeizaam knikt hij. 'Ik wil het niet, maar ik moet er wel mee instemmen, alles om ervoor te zorgen dat ze je niet te pakken krijgen.'

Mijn geweten plaagt me met zijn zangerige stem. Je weet dat je niet van hem kan afblijven.