Anonymous (18+)

The contract

Hij houdt van me. Deze realisatie is schokkend. Ik heb het al eerder gezegd, maar dat heeft hij nooit terug gezegd. Ik zou het zo graag tegen hem willen zeggen, maar ik kan het nu niet. Ik moet eerst duidelijk weten wat ik wil, voordat ik hem valse hoop geef. Hoopvol kijkt hij me aan, maar ik kan het niet. Ik kan het niet zeggen. Ik zie de onzekerheid terugkeren in zijn ogen, maar ik mag hem nu geen valse hoop geven. Ik moet eerst duidelijkheid hebben wat ik ga doen. Ik kan de pijn in zijn ogen niet meer aanzien en ik besluit om hem een zoen te geven. Dat is alles wat ik hem nu kan geven. Als ik hem weer aankijk draait hij zijn gezicht weg. Hij zucht diep en haalt zijn hand door zijn haar. Ik bijt op mijn lip om ervoor te zorgen dat ik geen stomme dingen ga doen.

Hij staat op en ik smelt bij het aanzien van zijn rug. 'Ik moet aan het werk.' Zegt hij terwijl hij zich aankleedt.

Ik wil zoveel zeggen, zoveel doen, maar het enige wat ik vraag heeft betrekking op mijn verdere verbintenis met hem. 'Is het mogelijk dat ik het contract kan doorlezen?'

Ik zie gelijk de spanning in zijn schouders. Hij draait zich om en ik zie het verdriet in zijn ogen staan. Hij knikt. 'Ik zal ervoor zorgen dat het straks klaar ligt.'

Mijn hart krimpt ineen als ik zie hoe verslagen hij de deur uitloopt. Zo kan ik hem niet weg laten gaan. 'Mas?'

Hij blijft stil staan, maar hij draait zich niet om. 'Ja?'

Ik slik de brok in mijn keel weg en ik kijk naar zijn strakke rug. 'Het komt allemaal goed, ik weet het zeker.'

Hij snuift en draait zich om. Zijn blik is donker. Ik zie woede, ik zie haat en zijn onvermogen is duidelijk tastbaar. 'Nee, ze zijn niet toegeeflijk. Het komt niet goed zolang er geen keuze wordt gemaakt. Ik geloof er niet in dat het goed komt, want het is levensgevaarlijk wat we doen.' Ik kijk hem geschokt aan en ik kan niets uitbrengen. Zijn ogen worden zachter, tevens als zijn stem. 'Ik wil je alle tijd geven, maar ik ben bang Saar. Bang voor de gevolgen zolang er geen beslissing wordt genomen.' Hij draait zijn hoofd weg. 'Het contract vindt je in de woonkamer.'

Ik kan niets meer uitbrengen als hij wegloopt. Ik ben zo geschokt door zijn uitval, al snap ik zijn uitgangspunt ook wel. Hij is bang dat hij me verliest, is het niet doordat ik wellicht nee kan zeggen dan wel door de gevolgen zolang ik geen beslissing neem.

Ik laat me achterover in het bed vallen en trek de deken kreunend over mijn hoofd heen. Ik heb totaal geen flauw idee wat ik hiermee aan moet. Moet ik naar Mas toe lopen en maar gewoon zeggen dat ik het doe? Het knaagt enorm aan me dat hij een uitbarsting had net. Ik ken hem zo niet en ik weet dat hij het er moeilijk mee heeft. Hij kan toch niet van mij verwachten dat ik zomaar dat contract onderteken? Ik wil eerst weten wat erin staat voordat ik mezelf erin stort. Allereerst ga ik hem troosten, want ik weet dat hij niet kan werken als we zo uit elkaar gaan.

Nadat ik me heb aangekleed loop ik naar beneden. Ik loop door de woonkamer naar zijn werkkamer als mijn oog op de salontafel valt. Daar zie ik een crèmekleurig papier liggen en als ik dichterbij kom zie ik dat het hetzelfde papier is, dezelfde dikte en dezelfde structuur, waarmee ik de anonieme opdrachten van Mas kreeg.

Het lijkt alweer zolang geleden dat ik niet wist van wie de anonieme berichten kwamen. In sneltreinvaart zijn we in deze situatie belandt zonder echt van elkaar te kunnen genieten. Het mysterieuze en onbekende trok mij zo erg aan dat ik het er weer warm van krijg als ik eraan denk. Nu is dat allemaal voorbij en ben ik beland in de maffia wereld. Is dit wel wat ik wil? Het liefste zou ik weer terug gaan naar die tijd, waarin alles onbezonnen en spannend was. Dusdanig spannend dat het leuk was en niet hoe het nu is. Helaas kunnen we niet overnieuw beginnen en zitten we in dit lastige pakket.

Met een diepe zucht pak ik het op en ik zie dat het het contract is. Wil ik dit nu eerst lezen voordat ik naar Mas ga? Dat is een stomme vraag, want natuurlijk wil ik eerst het contract lezen. Mijn ogen scannen vluchtig de pagina's en ik schrik van de hoeveelheid bijlagen erbij zijn.

Het crèmekleurige papier wordt gesierd door de lakzegel met het Venetiaanse masker. Wat er op de voorkant staat baart me enigszins zorgen. Het is duidelijk dat er veel aandacht is besteed aan het opstellen van het contract. Maar hetgeen wat me zorgen baart is dat mijn naam op het contract staat. Dat betekent dus dat dit het contract is wat ik moet ondertekenen en iedereen ervan op de hoogte is aangezien iemand dit contract heeft opgesteld.

Sara Brewaltz

Gaat akkoord met de voorwaarden die door de Hogere Raad gesteld worden en zal trouwen met

Massimiliano Ettore Davide Esposito.

Ik lees vluchtig de voorwaarden door die zijn bijgevoegd. Ik heb een zwijgplicht, wat inhoudt dat ik dus niets over de maffia en diens praktijken mag vertellen.

Ik moet loyaal zijn, ik blijf ten alle tijden bij Massimiliano en zal geen anderen verleiden.

Ik moet handelen volgens het handboek van de Hoge Raad.

Mijn ogen worden groot als ik het volgende lees. Dit kunnen ze toch niet maken. Als deze voorwaarden geschonden worden is de consequentie een liquidatie.

Dit geeft de doorslag wat me gelijk doet opstaan. Ik loop naar de werkkamer van Mas. Zonder te kloppen storm ik de kamer binnen en wat ik daar zie laat mijn adem stokken. Ik sla mijn hand voor mijn mond en ademen lijkt opeens heel moeizaam.

Er zit iemand vastgebonden op een stoel en ik kan niet ontcijferen waar het bloed allemaal vandaan komt. Zijn mond is afgeplakt en ik kan zijn blik niet peilen doordat zijn ogen half dicht geslagen zijn. Mijn ogen vliegen omhoog naar Mas en geschokt kijk ik hem aan. Naast hem zie ik een grijnzende Paulo, met bloed aan zijn handen, naar de man kijken en vervolgens naar mij. Mas kijkt mij stoïcijns aan. 'Ga weg, dit zijn zaken. Ik spreek je later.'

Ik krijg kippenvel over mijn hele lichaam van de emotieloze toon die hij heeft. Ik sla de deur achter me dicht en ik ren naar boven om mijn spullen te pakken.

Ik blijf hier geen minuut langer!